مطالعه جدیدی که در نشریه «مواد غذایی» (Nutrients) منتشر شده، بر نقش دارویی زردچوبه در درمان و پیشگیری از التهاب در سیستم مغز و اعصاب و نیز اختلالات متابولیک تاکید می‌کند.
کورکومین که از ریزوم (زمین‌ساقه) زردچوبه استخراج می‌شود، یک ترکیب پلی‌فنولی است که با دو حلقه آروماتیک و پیوندهای دوگانه مزدوج مشخص می‌شود. ساختار شیمیایی کورکومین به نقش اهداکنندگی الکترون آن کمک و از تشکیل رادیکال‌های آزاد جلوگیری می‌کند.
ترکیبات فنولی به بسیاری از میوه‌ها رنگ می‌دهند و در تسهیل پراکندگی بذر نقش حیاتی دارند. همچنین گیاهان را از آسیب‌های اکسیداتیو ناشی از نور خورشید و دیگر عوامل محیطی محافظت و به حفظ ویژگی‌های «ارگانولپتیکی» یا قابل‌تشخیص از طریق حواس پنجگانه (مثل رنگ، بو، طعم، بافت و ظاهر) محصولات غذایی گیاهی مانند شراب قرمز، روغن زیتون‌ها یا گندم کمک می‌کنند.
پلی‌فنول‌ها عمدتا در حلال‌های آلی مانند استون و اتانول حل می‌شوند اما در آب نامحلول‌اند. این ترکیبات در شرایط اسیدی مانند معده هم پایدار باقی می‌مانند. آنچه به کورکومین امکان می‌دهد بدون تغییر بماند و بر فرایندهای متابولیکی فراتر از دستگاه گوارش هم تاثیر بگذارد. در واقع کورکومین در بدن در دو مرحله تجزیه می‌شود. در مرحله اول، تغییراتی در ساختار کورکومین ایجاد و ترکیبات جدیدی به نام متابولیت‌ها تولید می‌شوند. در مرحله دوم، این ترکیبات با مواد دیگر مانند اسید گلوکورونیک و سولفات ترکیب می‌شوند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
برخی تحقیقات نشان داده‌اند که باکتری‌های روده نیز می‌توانند در تجزیه کورکومین نقش داشته باشند. مصرف کورکومین بر ترکیب میکروبیوم روده هم تاثیر می‌گذارد و تولید اسیدهای چرب زنجیره کوتاه را افزایش می‌دهد. چندین مطالعه هم آثار محافظتی کورکومین را بر اعصاب را از طریق فعالیت در محور روده‌ــ‌مغز گزارش کرده‌اند.
در یک مطالعه جداگانه، بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ که روزانه ۳۰۰ میلی‌گرم کورکومینوئید مصرف کردند، کاهش قابل‌توجهی در مقاومت به انسولین و سطح اسیدهای چرب آزاد نشان دادند. بیماران چاق مبتلا به دیابت نوع ۲ که افسردگی داشتند و روزانه ۱۵۰۰ میلی‌گرم کورکومینوئید مصرف کردند هم کاهش علائم افسردگی را گزارش کردند.
کورکومین فعالیت آنزیم‌هایی را که باعث ذخیره چربی می‌شوند، متوقف می‌کند و باعث شکسته شدن چربی‌ها می‌شود. این عمل به کنترل چاقی و بیماری‌های مرتبط با سوخت‌وساز کمک می‌کند. یک مطالعه به روش فراتحلیل اخیرا نشان داده که مصرف ۱۵۰۰ میلی‌گرم یا بیشتر کورکومین در روز به مدت یک ماه‌ــ به ویژه زمانی که با تغییر در سبک زندگی همراه شود‌ــ می‌تواند شاخص توده بدنی (BMI) و دیگر پارامترهای بدنی را به طور قابل‌توجهی کاهش دهد. با توجه به خواص دارویی آن، برای بهبود دسترسی زیستی این ترکیب پلی‌فنولی فرمولاسیون‌های مختلف مبتنی بر کورکومین طراحی شده‌اند، مانند مصرف هم‌زمان کورکومین با پیپرین یا کپسوله کردن نانوکورکومین.
آزمایش‌های درون‌کشتگاهی (کشت در محیط آزمایشگاه) نشان می‌دهند کورکومین تاثیر زیادی بر رشد سلول‌های چربی دارد و در دوزهای بالا حتی می‌تواند باعث مرگ این سلول‌ها شوند. دوزهای پایین‌تر آن هم بدون اینکه به زنده ماندن سلول‌ها آسیب بزند، تکثیر این سلول‌ها را کاهش می‌دهد. این تاثیر از طریق کاهش برخی پروتئین‌ها و کند کردن رشد سلولی انجام می‌شود.
نتایج آزمایش‌های بالینی نشان داده‌اند که مصرف ۸۰ میلی‌گرم کورکومین به مدت سه ماه سطح پروتئین‌های التهاب‌زا را در بیماران دارای اضافه وزن یا چاق با بیماری کبد چرب غیرالکلی، به میزان قابل‌توجهی کاهش می‌دهد.
کورکومین در مغز هم با کاهش التهاب و مهار برخی سلول‌های خاص می‌تواند از آسیب‌های التهابی جلوگیری کند و همچنین موجب افزایش فعالیت مولکول‌های ضد‌التهابی شود.
البته برای تایید آثار بالینی کورکومین در درمان اختلالات متابولیک و بیماری‌های تخریب‌کننده سلول‌های عصبی تحقیقات بیشتری لازم است.
