نتایج پیگیری دوساله یک کارآزمایی بالینی نشان میدهد داروی خوراکی «باریسیتینیب» در افرادی که بهتازگی به دیابت نوع یک مبتلا شدهاند روند تخریب سلولهای تولیدکننده انسولین را کند میکند و نیاز آنها به تزریق انسولین را کاهش میدهد. باریسیتینیب سالهاست که برای درمان آرتریت روماتوئید (التهاب مفاصل) و آلوپسی استفاده میشود. این یافته در نشست سالانه «انجمن اروپایی مطالعه دیابت» در وین ارائه شد و روزنه امیدی در مسیر درمان زودهنگام دیابت نوع یک گشود.
جزئیات پژوهش
دیابت نوع یک یک بیماری خودایمنی است که در آن سیستم ایمنی بدن به اشتباه سلولهای بتای لوزالمعده را تخریب میکند، سلولهایی که مسئول تولید انسولیناند. درنتیجه تولید انسولین بهشدت کاهش مییابد یا متوقف میشود و فرد به تزریق مادامالعمر آن وابسته میشود. باریسیتینیب، از گروه مهارکنندههای «جیایکی» (JAK)، با مهار پیامهای ایمنی بیشفعال، به محافظت سلولهای بتا کمک میکند و پیشرفت بیماری را به تاخیر میاندازد.
به گزارش وبسایت خبریـعلمی مدیکال اکسپرس، ۹۱ فرد ۱۰ تا ۳۰ ساله، که حداکثر ۱۰۰ روز از تشخیص دیابتشان میگذشت، در یک کارآزمایی در استرالیا شرکت کردند. تعدادی از این افراد بهمدت ۴۸ هفته روزانه یک قرص چهار میلیگرمی باریسیتینیب دریافت کردند و تعدادی دیگر دارونما. پژوهشگران در طول پژوهش میزان سیـپپتید (نشانگر ترشح انسولین)، نوسانات قند خون و نیاز به تزریق انسولین را بررسی کردند. نتایج اولیه نشان داد این دارو میتواند در سال اول تشخیص، ترشح طبیعی انسولین را حفظ و نیاز به انسولین تزریقی را کم کند، بدون اینکه عارضه جدی ناشی از دارو مشاهده شود.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
یافتههای پیگیری دوساله
پس از پایان درمان، در ارزیابیهای ۷۲ و ۹۶ هفتهای، تولید انسولین در گروه باریسیتینیب کاهش یافت و تفاوت با دارونما دیگر معنادار نبود. کنترل قند خون هم دیگر برتری قابلتوجهی در مقایسه با گروه شاهد نشان نداد. با این حال، پژوهشگران تاکید کردند که دارو طی دوره مصرف موثر و ایمن است و افت عملکرد سلولهای بتا پس از قطع دارو طبیعی است و به بررسی در مطالعات بلندمدت نیازمند است.
تحلیلها نشان داد هیچ عامل مشخصی مانند سن، شاخص توده بدنی یا ژنهای خاص سیستم ایمنی نمیتواند واکنش بیماران به دارو را پیشبینی کند. با این حال، حدود دوسوم افرادی که باریسیتینیب مصرف کرده بودند در طول درمان بهبود قابلتوجهی یافتند.
چشمانداز آینده
دکتر میکائلا وایبل، از موسسه پژوهش پزشکی سنت وینسنت در ملبورن، میگوید: «این نخستین درمان خوراکی است که میتواند در مراحل ابتدایی دیابت نوع یک، نیاز به انسولین را به میزان چشمگیری کاهش دهد و فرصتی برای رهایی از مدیریت دائمی بیماری فراهم کند.» او افزود: «اگر بتوانیم افراد در معرض خطر را با آزمایشهای ژنتیکی و نشانگرهای خونی زودتر شناسایی کنیم، شاید بتوانیم روند بروز بیماری را بهتاخیر اندازیم یا از بروز آن پیشگیری کنیم. امیدواریم مرحله سوم کارآزماییها بهزودی آغاز شود و اگر نتایج موفقیتآمیز باشد، این دارو ظرف پنج سال آینده برای درمان دیابت نوع یک تایید شود.»
