مطالعه‌ جدید دانشگاه تورکو فنلاند نشان می‌دهد که فقط ۳۰ دقیقه ورزش می‌تواند نسبت گلبول‌های سفید خون را که عامل نابودی تومور در بیماران مبتلا به سرطان پستان است، افزایش دهد.

گلبول‌های سفید بخشی از دستگاه ایمنی بدن‌اند که با سرطان، باکتری‌ها و ویروس‌ها مبارزه می‌کنند. با این حال، همه انواع گلبول‌های سفید با سلول‌های سرطانی نمی‌جنگند و برخی از انواع آن حتی می‌توانند به رشد سرطان کمک کنند.

مهم‌ترین سلول‌های خون که سلول‌های سرطانی را نابود می‌کنند، سلول‌های تی (T) سیتوتوکسیک و سلول‌های کشنده طبیعی (Natural Killer) هستند. در مقابل سلول‌های تی تنظیم‌کننده (Regulatory T cells) و سلول‌های مهاری مشتق از رده میلوئیدی (Myeloid-derived suppressor cells) از جمله سلول‌هایی‌اند که در رشد سرطان نقش دارند.

دکتر تیا کویولا، پژوهشگر دکتری از دانشگاه تورکو و نویسنده اصلی این پژوهش، می‌گوید: «تعادل میان انواع مختلف گلبول‌های سفید است که نشان می‌دهد آیا سیستم ایمنی بدن در جهت نابودی سرطان عمل می‌کند یا باعث رشد آن می‌شود. اگر در ناحیه تومور، تعداد سلول‌های نابودگر سرطان بیشتر از سلول‌های پشتیبان آن باشند، بدن بهتر می‌تواند با سرطان مقابله کند.»

به‌ گزارش ای‌کنسر، در این مطالعه، ۲۰ بیمار مبتلا به سرطان پستان که بیماری آن‌ها به‌تازگی تشخیص داده شده بود و هنوز تحت درمان قرار نگرفته بودند، شرکت کردند.

در جریان مطالعه، این بیماران به مدت ۳۰ دقیقه با شدت انتخابی خود، روی دوچرخه ثابت رکاب زدند. از بیماران در حالت استراحت، حین ورزش و پس از آن  خون گرفته شد.

سپس نمونه‌ها برای شمارش انواع مختلف گلبول‌های سفید بررسی و مقدار آن‌ها حین ورزش با حالت استراحت مقایسه شد.

نتیجه نشان داد که در طول ورزش، تعداد چندین نوع از گلبول‌های سفید افزایش یافت که افزایش سلول‌های تی‌ سیتوتوکسیک و سلول‌های نابودگر طبیعی از همه بیشتر بود. در مقابل، تعداد سلول‌های تی‌ تنظیم‌کننده و سلول‌های مهاری مشتق از رده میلوئیدی که به رشد سرطان کمک می‌کنند، تغییری نکرد.

پژوهشگران نسبت هر نوع گلبول سفید را به کل گلبول‌های سفید هم بررسی کردند. نتایج نشان داد که نسبت سلول‌های کشنده طبیعی به‌طور قابل‌توجهی افزایش یافت، در حالی که نسبت سلول‌های مهارکننده کاهش پیدا کرد.

دکتر کویولا می‌گوید: «ما مشاهده کردیم که حین ورزش، هم تعداد و هم نسبت سلول‌های نابودگر سرطان در خون افزایش می‌یابد، در حالی که نسبت سلول‌های پشتیبان سرطان یا تغییری نمی‌کند یا کاهش می‌یابد. با این حال، هنوز مشخص نیست که آیا این تغییرات در خون به تغییراتی مشابه در ناحیه تومور هم منجر می‌شود یا نه.»

او ادامه می‌دهد: «طبق شواهد این مطالعه تعداد همه انواع گلبول‌های سفید، حدود یک ساعت پس از ورزش به حالت اول بازگشت. با دانشی که در حال حاضر داریم، نمی‌توانیم با قطعیت بگوییم این سلول‌ها بعد از ورزش کجا می‌روند، اما در مطالعات پیش‌بالینی مشاهده شد که سلول‌های نابودگر سرطان ممکن است به سمت ناحیه تومور حرکت کنند.»

پژوهشگران همچنین بررسی کردند که آیا انواع مختلف سرطان پستان بر واکنش گلبول‌های سفید به ورزش تاثیر می‌گذارند یا خیر.

آن‌ها دریافتند که هرچه اندازه تومور بزرگ‌تر باشد، میزان افزایش سلول‌های نابودگر طبیعی کمتر است و اگر سرطان پستان از نظر گیرنده‌های استروژن و/یا پروژسترون مثبت بود، افزایش سلول‌های تی سیتوتوکسیک کمتر از سرطان‌هایی بود که گیرنده‌های هورمونی منفی داشتند.

کویولا می‌گوید: «ما در مطالعه قبلی خود، نشانه‌های کوچکی یافتیم که نشان می‌دهد نوع سرطان پستان اثربخشی ورزش بر گلبول‌های سفید را تحت تاثیر قرار می‌دهد. به همین دلیل، تصمیم گرفتیم این موضوع را بیشتر بررسی کنیم. با این حال، همبستگی‌هایی که یافتیم، چندان قوی نبودند و نمی‌توان از آن‌ها نتیجه‌گیری قطعی کرد. طبق دانسته‌های کنونی، ورزش برای همه بیماران مبتلا به سرطان مفید است و مطالعه اخیر این را تایید می‌کند.»