بر اساس پژوهشی تازه که در مجله مغزواعصاب (Neurology) منتشر شد، پژوهشگرانی میان قرار گرفتن در معرض ماده تری‌کلرواتیلن (TCE) و افزایش اندک اما قابل اندازه‌گیری خطر پارکینسون، ارتباطی پیدا کرده‌اند.
بنا بر اعلام سازمان حفاظت محیط‌زیست آمریکا، تری‌کلرواتیلن یا تی‌سی‌ئی یک حلال کلردار است که معمولا برای چربی‌زدایی قطعات فلزی و پاکسازی‌های صنعتی استفاده می‌شود. طبق قانون «کنترل مواد سمی» این ماده به دلیل خطرات بالقوه برای کبد، کلیه و سیستم لنفاوی (از جمله افزایش خطر سرطان‌های مرتبط) تحت نظارت قرار دارد و با آسیب به سیستم اعصاب مرکزی، سیستم ایمنی، اندام‌های تولیدمثل و مشکلات قبلی از بدو تولد هم ارتباط داده شده است.
این ترکیب در هوا، آب و خاک بسیاری از مناطق ایالات متحده شناسایی شده است.
به گزارش فاکس‌نیوز، پژوهشگران موسسه عصب‌شناسی بارو در آریزونا داده‌های مربوط به نزدیک به ۲۲۲ هزار فرد مسن مبتلا به پارکینسون و بیش از ۱.۱ میلیون فرد سالم را بررسی و آن‌ها را با محل سکونت بیماران نسبت به نزدیکی یا فاصله از مراکزی که تی‌سی‌ئی منتشر می‌کنند، تطبیق دادند.
به گفته دکتر بریتنی کریژانوفسکی، استاد عصب‌شناسی دانشگاه بارو، «ما میان غلظت تی‌سی‌ئی در محیط و خطر پارکینسون در سطح ملی ارتباطی یافتیم، به‌ویژه در میان افرادی که نزدیک تاسیسات صنعتی منتشرکننده این ماده زندگی می‌کردند.»
کریژانوفسکی تاکید کرد که این پژوهش مشاهده‌ای بود و لزوما ثابت نمی‌کند که تی‌سی‌ئی علت مستقیم پارکینسون است. به علاوه داده‌ها فقط از افراد سالخورده تحت پوشش بیمه جمع‌آوری شدند و موارد پارکینسون زودرس را دربرنمی‌گرفتند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
البته دکتر آرون النبوگن، متخصص اختلالات حرکتی در موسسه عصب‌شناسی میشیگان، تاکید می‌کند این یافته‌ها چندان تازه نیستند. به گفته او، «نخستین مورد پارکینسون مرتبط با تری‌کلرواتیلن در سال ۱۹۶۹ گزارش شد. این ماده در خشکشویی، حلال‌های صنعتی و خانگی نیز استفاده می‌شود.» با این حال او معتقد است که تی‌سی‌ئی تنها یکی از چندین ماده شیمیایی است که با بروز پارکینسون ارتباط دارد.
دکتر گای شوارتز، مدیر مرکز اختلالات حرکتی دانشگاه پزشکی استونی بروک نیویورک، هشدار می‌دهد که تی‌سی‌ئی ماده‌ای است که «همه‌جا» هست و حتی در دستمال‌های پاک‌کننده، چسب، جوهر، صابون، کاغذ و پلاستیک هم وجود دارد. او می‌افزاید که به‌نظر می‌رسد قرار گرفتن در معرض مقدار اندک این ماده طی سال‌ها یا دهه‌ها می‌تواند زنجیره‌ای از واکنش‌های شیمیایی را در مغز آغاز کند که در نهایت به مرگ زودرس سلول‌های عصبی منجر می‌شود، همان‌طور که در پارکینسون مشاهده می‌کنیم.
او نیز یادآور می‌شود که تی‌سی‌ئی تنها عامل خطر نیست و احتمالا ترکیب چند نوروتوکسین (سم عصبی) می‌تواند به بروز این بیماری بینجامد.
متخصصان تاکید می‌کنند که کاهش تماس با تی‌سی‌ئی دشوار است، اما استفاده از تصفیه هوا، فیلتر آب و پرهیز از بطری‌های پلاستیکی می‌تواند مفید باشد.
کریژانوفسکی توصیه می‌کند افراد از مطالعات موجود درباره ارتباط میان تی‌سی‌ئی و پارکینسون آگاه باشند و بررسی کنند آیا این ماده در منطقه زندگی‌شان شناسایی شده است یا نه. در این صورت می‌توانند با گروه‌های محلی برای مقابله با آلودگی و پاکسازی محیط همکاری کنند.
