آمریکا سالمندترین رئیس جمهوری را در طول سه دهه تاریخ خود برگزیده‌است.

بایدن هفتادوهفت سال دارد، و هنگام تحلیف، هفتادوهشت ساله خواهد بود. (بله، رئیس جمهوری ما در برج عقرب به دنیا آمده است.)

پیش از او، سالمندترین رئیس جمهوری آمریکا دونالد ترامپ هفتاد ساله بود.

در باره سن بایدن حرف و حدیث فراوان بوده کا تا اندازه‌ای قابل فهم است. هر رئیس جمهوری امیدوار است هشت سال طولانی و پرتنش و پرچالش را در کاخ سفید سپری کند. البته همه باید اتقاق‌های احتمالی ناگواری مثل مرگ یا بیماری را در نظر بگیرند. اگر سریال تلویزیونی «جانشین» چیزی به ما آموخته باشد این است که توزیع ثروت مهم است، اما مردان سالمندی که در موضع قدرت هستند هم باید برای آینده برنامه داشته باشند.

استراتژی بایدن تا اینجای کار عمدتا انتخاب یک معاون اول جوان به عنوان جانشین احتمالی است. کامالا هریس پنجاه و شش سال دارد و بیست سال از جوان‌ترین معاون اول آمریکا (جان سی برکینریج سی و شش ساله) بزرگتر است، اما در عین حال از مسن‌ترین آنها (آلبن دبلیو بارکلی هفتاد و یک ساله) پانزده سال جوانتر است.

از میان همه انتقاداتی که ستاد ترامپ علیه هریس مطرح کرد، سن او جایی نداشت، شاید چون در سنی است نه جوان و نه پیر، که دلخواه سیاستمداران آمریکاست.

 هرچند خود ترامپ هم ممکن بود با مسئله سن روبرو شود، ستاد او بایدن را پیرمزدی فاقد توان کافی توصیف می‌کرد.

اتهام دیگر این بود که بایدن ممکن است تصادفی کامالا هریس «رادیکال» را به معاون اولی انتخاب کند و به این ترتیب کشور را به جهنم سوسیالیسم و بیمه درمانی همگانی بیندازد.

ظاهرا حمله به شخصیت هریس به این دلیل بود که ستاد ترامپ مانند همه ما بر این تصور بود که بایدن یک دوره بیشتر در کاخ سفید نخواهد بود و او را به عنوان جانشین انتخاب کرده است.

اما غیرممکن نیست که در انتخابات بعدی، بایدن دوباره نامزد شود یا دموکرات‌ها کسی را که بیشتر با جناح مترقی حزبشان سازگار باشد (مثلا الیزابت وارن یا جولیان کاسترو) نامزد کنند.

یا حتا یک میانه‌گرا مانند پیت بوتجج را، اما محتمل‌ترین سناریو این است که هریس وفادارانه چهار سال در کنار بایدن بماند و در سال ۲۰۲۴ بکوشد سقف شیشه‌ای رئیس جمهور شدن زنان را بشکند.

نحوه تفکر ما در باره سن نشان‌دهنده خیلی چیزها در باره نحوه اندیشیدنمان به قدرت است.

بی‌دلیل نیست که در آمریکا حداقل سن نامزد شدن برای ریاست جمهوری ۳۵ سال است ولی حداکثری وجود ندارد. اگر قرار باشد قضاوت بر اساس سن را وارد فرایند دموکراتیک کنیم، چرا یکسویه باشد؟ چطور ممکن است کسی برای ریاست جمهوری زیادی جوان باشد ولی زیادی پیر نباشد؟ ظاهرا به این دلیل کرد ما ویژگی‌هایی از قبیل خرد، دانش و خویشتنداری را به سن ربط می‌دهیم، فارغ از این که این فرض درست باشد یا نه. ولی پس از ریاست جمهوری ترامپ، آیا هنوز می‌توانیم استدلال کنیم که بالارفتن سن باعث بلوغ عاطفی می‌شود؟

در سال ۲۰۱۸ میانگین سنی در آمریکا ۳۸.۲سال بود. آیا معقول نیست که رئیس جمهوری داشته باشیم که حرف این نسل را بفهمد؟ هفت دهه حیات، نتوانست مانع از آن شود که ساکن فعلی اتاق بیضی کاخ سفید (تا بیستم ژانویه) جیغ و داد به راه بیندازد، بسیار بیش از حد لازم توییت کند و بکوشد در آخرین روزهای تلاش برای انتخاب دوباره، دموکراسی آمریکا را زیر پا بگذارد.

پس چرا هنوز به این دروغ همیشگی باور داریم که سن بالاست که بلوغ می‌آورد، نه سرشت انسان؟ آیا الکساندریا اوکاسیو-کورتز ۳۱ ساله واقعا می‌توانست رفتاری داشته باشد که به اندازه ترامپ در قواره ریاست جمهوری نباشد؟

من که در آمریکای امروزی زندگی می‌کنم، سن رئیس جمهوری منتخب برایم زیاد مهم نیست.

و یقینا خیال نمی‌کنم که سن او مانع انجام وظایفش شود. ولی در آینده دوست دارم نامزدهای جوان بیشتری ببینم.

وقت آن رسیده که درک کنیم میان تجربه و لیافت تفاوت هست، پیش از آن که رقابت انتخاباتی میان دو مرد بالای هفتاد ساله بر سر مهمترین شغل دنیا به هنجار معمول بدل شود. از انتظار خسته شده‌ام، خودم هم که جوانتر نمی‌شوم.