گاهی زن بودن در افغانستان خطرناک است؛ خشونت خانگی در خانه، آزار خیابانی در خیابان، حمله افراطی‌ها در مدرسه و سوءاستفاده‌های جنسی در دفتر کار، به مسئله‌ای جدی  تبدیل شده‌اند. همین ماه مه پارسال، افراد مسلح اسلام‌گرا به زایشگاهی در کابل حمله کردند و ۲۴ نفر از جمله ۱۶ مادر را کشتند. اما «منیژه تلاش» از سد موانع زیاد گذر کرده تا نخستین رقصنده «برک» زن افغانستان، در عصر حاضر باشد.

این دختر ۱۸ ساله چند ماهی است که عضو گروه کوچک و پرتلاش جامعه رقصندگان برک در کابل شده است. تنها زن عضو این گروه، که اهدافی بلندپروازانه‌ در سر دارد.

او در این مدت کوتاه توانسته است هدف خود را روشن کند. منیژه می‌خواهد نماینده کشورش در مسابقات تابستانی المپیک در پاریس باشد. اما آمادگی او برای این رقابت‌ها با لباسی غیرحرفه‌ای که حجاب اسلامی را هم رعایت کند، چندان به آسانی پیش نمی‌رود. تا همین‌جا هم در جامعه سنت‌گرای افغانستان، تکاپوی او موردتوجه فراوان قرار گرفته است.

منیژه تلاش می‌گوید: «من می‌خواهم متفاوت باشم. می‌خواهم برای مردم افغانستان الگو باشم.»

مسیری که منیژه برگزیده، پرخطر است. در این جامعه سنتی، هر نوع رقص و پایکوبی به ویژه برای زنان و آن‌هم پیش چشم مردان، محکوم است. گاهی این محکومیت رنگ خشونت‌ هم می‌گیرد. منیژه هم می‌گوید در این مدت که از روی آوردن او به رقص بریک می‌گذرد، تهدید‌ شده است اما با وجود آن، به پایکوبی‌ خود ادامه می‌دهد.

گروه‌های پیشرو در جامعه افغانستان، منیژه را نمادی از توسعه مدنی در این کشور می‌دانند اما بیم آن دارند که همه چیز از جمله حقوق زنان، دوباره به عقب بازگردد؛ چراکه دولت افغانستان با طالبان وارد گفت‌وگو شده تا بستر صلح را فراهم کند اما سابقه طالبان برای مردم این کشور به ویژه زنان، روشن است و بدون شک این شورشیان در ازای بر زمین گذاشتن سلاح، مطالباتی دارند؛ از جمله تعریف دوباره آزادی‌های مدنی و اولین چیزی هم که به چشمشان خواهد آمد، پیشرفت زنان است.

آمریکا نیز در آستانه خروج از این کشور است و پشتوانه سیاسی زنان باز هم کمتر خواهد شد.

منیژه هنوز چشم به جهان نگشوده بود که امارت اسلامی طالبان سرنگون شد. آنچه او از طالبان به یاد دارد، داد و ناله بازماندگان قربانیان حملات انتحاری در شهر کابل است که طالبان عزیزانشان را سلاخی کرده بودند. منیژه می‌گوید:‌ «وقتی من درباره احتمال بازگشت طالبان فکر می‌کنم و تصور می‌کنم که دیگر شاید نتوانم برک دنس تمرین کنم، خیلی ناراحت می‌شوم. من می‌خواهم یک الگو شوم. کسی باشم که توانسته رویاهایش را به واقعیت تبدیل کند.»

باشگاه منیژه تلاش هم سال گذشته تاسیس شد و اکنون ۳۰ عضو دارد. تعداد زنان «بریک دنسر» اینک به شش نفر رسیده است. آن‌ها هفته‌ای سه بار گرد هم می‌آیند تا حرکات آکروباتیک را تمرین کنند.

سجاد تیموریان، استاد باشگاه می‌گوید: «فکر می‌کنم خیلی خوب است که زنان هم می‌توانند ورزش‌های مانند بریک دنس را انجام دهند. ما چهار سال دیگر زمان داریم تا دختران را در افغانستان آموزش دهیم و دست‌کم یک یا دو نفر از آن‌ها را به عنوان ورزشکاران برک دنس به جامعه بین‌المللی معرفی کنیم.»

«بریک دنس» یا رقص بریک، سبکی از رقص است که در دهه ۷۰ میلادی در خیابان‌های نیویورک شکل گرفت. کمیته بین‌المللی المپیک، این رقص هنری را در کنار چهار رشته ورزشی دیگر به مسابقات المپیک ۲۰۲۴ پاریس افزود تا توجه جوانان را به این مسابقات جلب کند.

اما تحولات سیاسی در افغانستان چنان سریع است که اصلا بعید نیست تا سال ۲۰۲۴ به جای بریک دنس، طالبان در کابل مانور دهند.