یک پژوهش نشان می‌دهد، اینکه افراد با بالا رفتن سن عادت‌های جدید رانندگی پیدا می‌کنند ممکن است نشانه هشداردهنده اولیه بیماری آلزایمر باشد.

دستگاه‌های ردیابی جی‌پی‌اس نشان دادند افرادی که دچار کاهش توانایی شناختی هستند به‌تدریج، به‌ویژه در شب، کمتر رانندگی می‌کنند و مسیرهای شناخته‌شده را ترجیح می‌دهند.

پژوهشگران گفتند، داده‌های مربوط به رانندگی، در شناسایی افرادی که در معرض خطر کاهش توانایی شناختی هستند، از تکیه صرف بر سن و آزمون‌های حافظه موثرتر بود.

داده‌های رانندگی درون خودرو می‌تواند افرادی را که در معرض خطر کاهش توانایی شناختی هستند مشخص کند و متخصصان می‌گویند این داده‌ها ممکن است بهتر از تکیه صرف بر سن و آزمون‌های حافظه باشد، و پیش از آنکه هرگونه تصادفی رخ دهد، به شناسایی تغییرات مغزی کمک کند.

دکتر گانش بابولال، نویسنده این مقاله از دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن، گفت: «شناسایی زودهنگام رانندگان سالمندی که در معرض خطر تصادف قرار دارند، یک اولویت در [مسئله] سلامت عمومی است، اما شناسایی افرادی که ایمن نیستند کار دشوار و زمان‌بری است.»

دکتر گانش افزود: «در مقایسه با وقتی که تنها به عواملی مانند سن، امتیازهای آزمون‌های شناختی و اینکه آیا فرد دارای یک عامل خطر ژنتیکی مرتبط با بیماری آلزایمر است یا نه نگاه کنیم، ما دریافتیم که با استفاده از یک دستگاه ردیاب داده‌های جی‌پی‌اس، می‌توانستیم با دقت بیشتری مشخص کنیم چه کسی دچار مشکلات شناختی شده است.»

برای این مقاله که در نشریه «نورولوژی» (Neurology) منتشر شد، ۵۶ نفر مبتلا به اختلال شناختی خفیف، که پیش‌درآمد بیماری آلزایمر است، و ۲۴۲ نفر سالم از نظر شناختی با میانگین سنی ۷۵ سال، آزمون مهارت‌های ذهنی انجام دادند و یک دستگاه ردیاب داده روی خودروهای آنها نصب شد.

وضعیت تمامی شرکت‌کنندگان، که همگی در آغاز این مقاله دست‌کم هفته‌ای یک بار رانندگی می‌کردند، در ادامه به مدت کمی بیش از سه سال پیگیری شد.

در آغاز این بررسی، الگوهای رانندگی شرکت‌کنندگان مشابه بود، اما با گذشت زمان، بزرگسالان سالمند مبتلا به اختلال شناختی خفیف به‌تدریج هر ماه کمتر رانندگی کردند، بیشتر همان مسیرها را طی می‌کردند و اغلب در شب رانندگی نمی‌کردند.

فاصله‌های متوسط سفرهای شرکت‌کنندگان، اینکه هر چند وقت یک بار از حد مجاز سرعت فراتر رفتند و اینکه هر چند وقت یک بار روال خود را تغییر دادند، به این امر کمک کرد که پیش‌بینی شود آیا یک شرکت‌کننده دچار اختلال شناختی خفیف شده است یا نه، با دقت ۸۲ درصد.

پس از افزودن عواملی مانند سن، [اطلاعات دموگرافیک یا اصطلاحا] «جمعیت‌شناختی»، امتیاز آزمون شناختی آنها و اینکه آیا آنها ژنی مرتبط با بیماری آلزایمر داشتند یا نه، دقت پیش‌بینیِ کاهش توانایی شناختی به ۸۷ درصد بهبود یافت.

در عین حال، هنگامی که پژوهشگران فقط به آزمون‌های شناختی و ژن‌های مرتبط با آلزایمر توجه کرده بودند، بدون آنکه هیچ اطلاعاتی درباره رانندگی را بررسی کنند، این دقت برابر با ۷۶ درصد بود.

دکتر بابولال گفت: «بررسی رفتار رانندگی روزانه افراد، یک روش نسبتا کم‌هزینه و بی‌دردسر و نامحسوس برای پایش مهارت‌های شناختی و توانایی عملکرد افراد است.»

«این می‌تواند کمک کند رانندگانی که در معرض خطر قرار دارند، زودتر برای مداخله زودهنگام شناسایی شوند، پیش از آنکه تصادف کنند یا شرایطی نزدیک به تصادف برایشان پیش‌ بیاید، که در حال حاضر اغلب همین‌طور است [و شناسایی، دیرهنگام و پس از حادثه صورت می‌گیرد]. البته، ما در عین حال باید استقلال، حریم خصوصی و تصمیم‌گیری آگاهانه افراد را محترم بشماریم و اطمینان حاصل کنیم که استانداردهای اخلاقی رعایت می‌شوند.»