پس از سال‌ها تغییر، انتقاد و بازنگری در تصویر زن در صنعت مد، نمایش مد ویکتوریا سیکرت ۲۰۲۵ شب چهارشنبه پس از یک وقفه در نیویورک برگزار شد و نشان داد که این نشان تجاری پرزرق‌وبرق هنوز می‌تواند نبض لحظه را در دست بگیرد.
در استودیو اشتاینر، جایی که صحنه زیر نورهای صورتی و طلایی غوطه‌ور بود، نسلی تازه از مدل‌ها، در کنار نام‌های افسانه‌ای دهه‌های گذشته، قدم بر صحنه گذاشتند تا یکی از تماشایی‌ترین شب‌های مد سال را رقم بزنند.
بلا و جی‌جی حدید، دو چهره اصلی این شب، حضوری خیره‌کننده داشتند. بلا حدید با موهای بلوند و لباسی قرمز با شنلی پر از جزئیات متالیک بازگشتی باشکوه داشت؛ حضوری که پس از وقفه طولانی و دوران بیماری، حامل معنایی شخصی و عمیق بود.
او بار دیگر در قالب یکی از چهره‌های نمادین این نشان تجاری ظاهر شد، اما این بار تصویری از قدرت بازسازی و خودباوری را به نمایش گذاشت، نه صرفا زیبایی را.
خواهرش جی‌جی هم با لباس صورتی و شنلی از گل‌های ظریف، سبکی لطیف و شاعرانه را به نمایش گذاشت. دیدن این دو خواهر کنار هم، یادآور پیوندی میان رقابت و همراهی بود؛ پیوندی که در صحنه پر از نور و تلالو، به شکلی انسانی و دلپذیر جلوه کرد.
در کنار آن‌ها، اشلی گراهام با حضوری جسورانه روی صحنه رفت و پیامی متفاوت را به نمایش گذاشت. لباس مشکی گیپور و بال‌های پرمانند سیاه او تنها نشانه‌ای از زیبایی نبودند، بلکه نماد پذیرش بدن و اعتماد به نفس در شکل تازه «فرشته» به شمار می‌رفتند.
گراهام که یکی از مدافعان تنوع اندام در مد است، با لبخندی مطمئن و حرکتی آرام نشان داد که مفهوم جذابیت می‌تواند فراتر از اندازه و قالب باشد.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
ایرینا شایک، آدریانا لیما، الساندرا امبروزیو و باربارا پالون هم با حضورشان، حال‌وهوای خاطر‌ه‌انگیز دهه طلایی ویکتوریا سیکرت را احیا کردند.
در میان آن‌ها، چهره‌های جدیدی هم ظاهر شدند، از جمله انجل ریز، ستاره لیگ بسکتبال زنان آمریکا، که به‌عنوان نخستین ورزشکار حرفه‌ای در تاریخ این نشان تجاری روی صحنه رفت. حضور او نشانه‌ای از دورانی تازه برای ویکتوریا سیکرت است؛ دورانی که در آن مفهوم «فرشته» تنها به بدن کامل محدود نمی‌شود، بلکه به اراده و حضور واقعی زنان تعمیم یافته است.
به گزارش نیویورک‌پست، هم‌زمان با رژه مدل‌ها، موسیقی در فضای سالن طنین‌انداز بود و اجراهای زنده میس الیوت، کارول جی، گروه «توایس» (Twice) و مدیسون بیر به مراسم حس‌وحالی چندلایه بخشیدند.
این ترکیب مد، موسیقی و اجرا یادآور جشنواره‌ای از «هویت زنانه» بود. کارول جی با لباس قرمز درخشان و ریتم‌های لاتینش شور و قدرت را به صحنه آورد و میسی الیوت با اجرای رپ، یادآور شد که مد دیگر در خدمت سکوت نیست، بلکه زبانی برای فریاد و بیان است.
نمایش امسال چیزی فراتر از یک بازگشت ساده بود. ویکتوریا سیکرت در سال‌های اخیر تلاش کرده است تصویر پیشین از «جسم آرمانی زن» را به «طیفی از زنانگی واقعی» تغییر دهد. انتخاب مدل‌هایی از نسل‌های مختلف، با رنگ پوست، اندام و پیشینه‌های متفاوت هم نشانه همین تحول است. هرچند هنوز برخی منتقدان این تغییر را سطحی می‌دانند، صحنه شب گذشته بی‌تردید نشانه مسیر تازه ویکتوریا سیکرت بود؛ مسیری که از انحصار به فراگیری، از اغراق به اصالت و از خیال به واقعیت نزدیک‌تر می‌شود.
در پایان شب، وقتی نورها خاموش شدند و آخرین نت‌های موسیقی در فضا پیچیدند، مخاطبان چیزی فراتر از خاطره لباس‌های درخشان را با خود بردند. آنچه در خاطر آنان ماند، تصویری بود از زنانی که درخشش آن‌ها نه از جواهرات بلکه از حضورشان می‌آمد؛ زنانی که پس از سال‌ها نقد و سکوت، دوباره صحنه را از آن خود کردند.
