دنیای لوکس مد این روزها بیش از هر زمان دیگری در دسترس شده است. امروز هر کسی که گوشی و اینترنت داشته باشد، می‌تواند آنچه را هفته‌های مد می‌گذرد از نزدیک ببیند، با طراحان موردعلاقه‌اش ارتباط بگیرد و در دنیای مجازی مارک‌های لوکس غوطه‌ور شود. با این حال، هرچند مردم بیش از هر زمان دیگری در حال دیدن، پسندیدن و دنبال کردن مد هستند، این علاقه لزوما به فروش بیشتر نشانهای تجاری منتهی نمی‌شود. از این رو سردمداران صنعت مد در سراسر جهان در تلاش‌اند با رکود جهانی بازار کالاهای لوکس مقابله کنند و به دنبال راه‌هایی تازه برای حفظ ارتباط با مشتریان، افزایش جذابیت مارک‌ها و بهبود عملکرد مالی خود هستند.
به گزارش سی‌ان‌ان این تغییر رویکرد به‌ویژه در نمایش‌های مجموعه بهار و تابستان ۲۰۲۶ پاریس احساس شد؛ جایی که هرچند رکورد تعداد طراحانی که برای نخستین بار مجموعه‌هایشان را معرفی کردند، شکسته شد، بسیاری از خانه مد‌ها برای مهمانان، صندلی‌های کمتری در نظر گرفتند و طراحی صحنه‌ها نیز ساده‌تر از سال‌های گذشته بود.
در برنامه فشرده ۹ روزه هفته مد پاریس که سه‌شنبه به پایان رسید، در مجموع ۱۱۱ نشان تجاری مد آثارشان را به نمایش گذاشتند. ردیف‌های جلو همچنان مملو از ستاره‌ها و چهره‌های مشهور در شبکه‌های اجتماعی بود و محتوای مربوط به مدل‌ها سراسر شبکه‌های اجتماعی را پر کرد، اما تشخیص اینکه مارک‌ها در این هیاهو چگونه می‌توانند صدایشان را به گوش مخاطبانی برساند که با هزینه‌های روزافزون زندگی و نااطمینانی‌های اقتصادی دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند، دشوار بود.
با این حال، برخی نشان تجاری خوش درخشیدند و طراحانی که تاثیرگذارترین نمایش‌ها را داشتند، لحظاتی خلق کردند که بحثی معنادار را برانگیخت و نشان داد مد می‌تواند از صحنه نمایش فراتر رود و در لباس‌های روزمره مردم عادی هم جلوه‌گر شود.
لباس‌هایی برای پوشیدن، نه فقط تماشا
اینکه لباس، به‌ویژه لباس گران‌قیمت، باید در تن کسی که آن را می‌پوشد بدرخشد، ایده تازه‌ای نیست اما در سال‌های اخیر برخی طراحان بیش‌از‌اندازه بر شوک‌آفرینی یا نمایش خلاقیت‌های هنری تمرکز کرده‌اند و از جذابیت و کاربردی بودن لباس‌ها غافل شده‌اند. با این حال این موضوع امسال در نمایش مارک اسپانیایی لوئه‌وه (Loewe) صدق نمی‌کرد و دو مدیر خلاق جدید این نشان یعنی جک مک‌کالاف و لازارو هرناندز، نخستین مجموعه خود را با قطعاتی شاد، ظریف و قابل‌پوشیدن در همه‌جا ارائه کردند.
در بالنسیاگا (Balenciaga) هم، پی‌یرپائولو پیچولی در نخستین حضورش، این خانه مد را از مد خیابانی اغراق‌‌آمیز و لباس‌های سایزبزرگ به اصالت و ظرافت قدیمی آن بازگرداند.
در سلین (Celine)، نیز مایکل رایدر آمریکایی در دومین مجموعه‌اش برای این نشان فرانسوی، مجموعه‌ای شامل لباس‌های مهمانی خوش‌دوخت، شلوارهای به سبک مردانه، پالتوهای بلند و زیورآلات با نشان معروف تریومف (Triomphe) ارائه کرد و به لطف سابقه طراحی برای رالف لورن، حس کلاسیک و دانشگاهی را با ذائقه آمریکایی در پاریس تلفیق کرد.
رایدر تاکید کرد که هدفش طراحی با نگاه به «ماندگاری و ثبات» است: «ما مارکی نیستیم که از مفهومی به مفهوم دیگر بپریم. شاید عجیب‌ترین لباس روی صحنه را نشان ندهیم، اما بهترین پالتو را خواهید داشت و آن را با اعتمادبه‌نفس می‌پوشید.»
ظرافت خاموش هرمس
در هرمس (Hermès)، نشان تجاری شناخته‌شده برای محصولات چرمی لوکس، مجموعه بهاروتابستان ۲۰۲۶ طیفی از رنگ‌های کاراملی و زیتونی ارائه داد. نادژ وان‌هی، مدیر خلاق هرمس، با استفاده از بافت‌های لطیف چون جیر و پارچه‌های دوخته‌شده، مجموعه‌ای ارائه کرد که جوان‌‌پسندتر و امروزی‌تر بود.
جنسیت و اغواگری کنترل‌شده
نمایش‌های مد در فصل جاری پر از برهنگی و ارجاع‌های آشکار به جنسیت بودند؛ نشانهای از عصر لباس‌های بدن‌نما و عریان. اما هایدر آکرمن در مجموعه تام فورد (Tom Ford)، با تمرکز بر حس و فضا، نه صرفا نمایش بدن، نوعی جذابیت ظریف و حساب‌‌شده را به نمایش گذاشت و کت‌شلوارهای براق، پیراهن‌های یقه باز، چاک‌های بلند، همراه با توری و چرم، حسی اغواگرانه اما با وقار شبیه فیلم‌های کلاسیک تداعی کردند.
بازآفرینی، نه بازسازی
وسواس اخیر دنیای مد در ارجاع به گذشته از دهه ۱۹۷۰ گرفته تا سبک‌های سال ۲۰۰۰ (Y2K)، احتمالا نشانه بحران هویت است، با این حال، بسیاری از مجموعه‌های برجسته امسال به جای بازتولید گذشته، در پی بازآفرینی بودند.
از جمله متیو بلیزی، طراح جدید شنل (Chanel)، که با نگاه به تاریخ ۱۱۵ ساله این نشان برجسته، مجموعه‌ای ارائه داد که ضمن احترام به میراث قدیمی این خانه مد، حس تازگی داشت. کت‌دامن‌های تویید (پشمی) سبک‌تر و نرم‌تر بودند، دامن‌ها با جیب و کمرهای افتاده طراحی شده بودند و دامن‌های مجلل با تی‌شرت‌های ابریشمی ساده ترکیب می‌شدند. او حتی کیف کلاسیک ۲.۵۵ (2.55) را هم با سیم قابل فرم‌دهی طراحی کرد تا صاحب کیف بتواند شکلش را تغییر دهد.
در کلوئه (Chloé)، هم شمنا کمالی با ارائه مجموعه‌ای از لباس‌های گلدار و رنگارنگ، از رنگ‌های خنثی همیشگی این نشان فاصله گرفت. او توضیح داد می‌خواست بداند مد فاخر کلوئه چگونه خواهد بود و پاسخ را در بازآفرینی سبک‌های کلاسیک با پارچه‌های ساده نخی یافت؛ لباس‌هایی که به جای مراسم رسمی، برای مهمانی‌های تابستانی مناسب‌اند.
در میومیو (Miu Miu)، نیز میوچیا پرادا نماد کلاسیک کار خانه یعنی پیشبند را بازآفرینی و آن را با بیکینی‌ها و پلیورهای ضخیم ترکیب کرد تا از تصویر زن خانه‌دار دهه ۱۹۵۰ فاصله بگیرد. او گفت هدفش بخشیدن «وقار و احترام» به این لباس ساده است، هرچند بعید است این پیشبند چند هزار دلاری واقعا بتواند در همه طبقات جامعه جا بیفتد.
نوآوری در طراحی و پایداری
استلا مک‌کارتنی همچنان پیشتاز مد پایدار و بدون خشونت علیه حیوانات است. او در پایان نمایش خود در مرکز پمپیدو پاریس، وقتی سه لباس نهایی را که با پرهای مصنوعی جدید‌ــ با رنگ‌های طبیعی و مواد گیاهی ساخته شده بودند‌ــ معرفی کرد، گفت: «برایم عجیب است که استفاده پرهای کند‌ه‌شده از بدن پرندگان در مد نشانه ظرافت است. می‌توان در مد غرق شد، زیبایی را تجربه کرد و رویا ساخت، بی‌آنکه حیوانی کشته شود.»
بازتعریف شرق در برابر غرب
ورود طراحان ژاپنی به پاریس در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰، مرزهای زیبایی‌شناسی غربی را در هم شکست. همان مارک‌ها امروز همچنان در هفته مد پاریس حضور دارند و روح اصالت و تفکر مستقل را زنده نگه می‌دارند.
در ایسی میاکی (Issey Miyake)، ساتوشی کندو با وفاداری به ارزش‌های بنیان‌گذار این نشان تجاری، لباس‌هایی ارائه کرد که ساختار و فرم‌های غیرمعمول داشتند و برخی کوچک و جمع‌شده و برخی عمدا پیچ‌خورده یا برعکس پوشیده شده بودند، اما همگی الهام‌بخش لایه‌گذاری‌های هوشمندانه برای پوشش روزمره بودند.
در نمایش یوجی یاماموتو (Yohji Yamamoto) این طراح افسانه‌ای ۸۲ ساله، مهمانان را دعوت کرد تا «در لحظه حضور داشته باشند» و موبایل‌ها را کنار بگذارند. مجموعه او ادای احترامی ظریف به جورجیو آرمانی فقید بود؛ با تونیک‌هایی که تصاویر کارزارهای قدیمی او رویشان چاپ شده بود، در کنار طراحی‌های نامتقارن و آزاد که امضای همیشگی یاماموتو است.
