در تاریخ سیاسی آمریکا، چهره‌های معدودی توانسته‌اند ظرف مدتی کوتاه چنین نفوذی در ساختار قدرت بیابند که استیون میلر به دست آورده است؛ سیاستمداری که از نویسندگی متن سخنرانی‌های دونالد ترامپ، به یکی از چهره‌های کلیدی شکل‌دهنده به ایدئولوژی جنبش «ماگا» (عظمت را به آمریکا بازگردانیم/ Make America Great Again /MAGA) بدل شد.

اکنون نفوذ او در دولت دوم ترامپ، چنان گسترده است که بسیاری میلر را «قوی‌ترین فرد غیرمنتخب واشینگتن» می‌دانند.

میلر سال ۱۹۸۵ در سانتا مونیکای ایالت کالیفرنیا، در خانواده‌ای یهودی‌تبار و مرفه با ریشه اروپای شرقی، به دنیا آمد. پیشینه خانوادگی‌ او که ترکیبی از رفاه طبقه متوسط رو‌به‌بالا و خاطره مهاجرت و تبعید بود، ذهنیتی متکی بر موفقیت فردی و حساس به موضوع «هویت» را در او پدید آورد.

میلر از همان نوجوانی در دبیرستان سانتامونیکا، محیطی که بیشتر گرایش لیبرالی داشت، دیدگاه‌های محافظه‌کارانه‌اش را آشکارا بیان می‌کرد. او در مقالات مدرسه از «تعدد فرهنگی افراطی» انتقاد می‌کرد و خواستار بازگشت به ارزش‌های سنتی و اجرای روزانه سوگند وفاداری به پرچم آمریکا بود.

در همان دوران، مطالعه کتاب «اسلحه، جرم و آزادی»، اثر وین لاپی‌یر، رئیس انجمن ملی سلاح آمریکا، به نقطه عطفی در باورهای او تبدیل شد و اعتقادش را به حق مالکیت سلاح ریشه‌دار کرد. میلر پس از ورود به دانشگاه دوک در ایالت کارولینای شمالی، قلب «جنوب» محافظه‌کار، به یکی از صداهای اصلی دانشجویان راست‌گرا تبدیل شد. او ریاست انجمن دانشجویان محافظه‌کار را بر عهده گرفت و نگارش مقالاتی تند علیه سیاست‌های هویتی و چندفرهنگی را آغاز کرد. در همین دوران بود که شبکه ارتباطی او با چهره‌های جمهوری‌خواه شکل گرفت.

پس از فارغ‌التحصیلی در سال ۲۰۰۷، میلر به‌عنوان دستیار چند نماینده جمهوری‌خواه فعالیت کرد و سپس به دفتر جف سشنز، سناتور آلاباما، پیوست. این همکاری مسیر آینده سیاسی میلر را تعیین کرد. او در کنار سشنز، در نبردهای قانون‌گذاری علیه اصلاحات مهاجرتی نقش داشت و زبان سیاسی‌اش را با ترکیب ملی‌گرایی و منطق حقوقی شکل داد. این تجربه زمینه‌ساز نقش‌آفرینی بزرگ او در آینده شد.

با آغاز کارزار انتخاباتی دونالد ترامپ در سال ۲۰۱۶، میلر از نخستین کسانی بود که به تیم او پیوست. او به‌سرعت به نویسنده اصلی سخنرانی‌های ترامپ تبدیل شد و در تنظیم لحن تهاجمی و شعارمحور کارزار نقش مهمی داشت. در نخستین سخنرانی ترامپ با شعار «اول آمریکا»، می‌توان ردپای میلر را در جملاتی که مهاجرت را تهدیدی فرهنگی و امنیتی می‌دانستند، تشخیص داد.

پس از ورود ترامپ به کاخ سفید، میلر از نویسنده‌ای پشت‌صحنه به یکی از طراحان اصلی سیاست‌ها تبدیل شد و در طراحی ممنوعیت سفر اتباع چند کشور مسلمان، سیاست جدا کردن کودکان مهاجر از والدینشان در مرزها و محدودسازی پناهندگی، نقش کلیدی داشت.

در دولت دوم ترامپ، جایگاه او رسمی‌تر و قدرتمندتر شد و سمت‌هایی چون «دستیار رئیس‌جمهوری برای سیاست‌گذاری» و «مشاور امنیت داخلی» را برعهده گرفت. امروز میلر نه‌تنها مشاور، بلکه ناظر بر تیم‌های اجرایی در وزارت امنیت داخلی و کاخ سفید است و ساختار بوروکراتیک دولت را مطابق با اهداف سیاسی خود بازطراحی می‌کند. در نتیجه رسانه‌ها از او به‌عنوان «مغز اجرایی ترامپ» یاد می‌کنند.

زبان سیاسی میلر ترکیبی از احساسات ناسیونالیستی و استدلال‌های حقوقی است. او در شعار معروفش، «آمریکا فقط مال شهروندان آمریکا است»، از یک‌سو بر احساسات ملی‌گرایانه تکیه می‌کند و از سوی دیگر قوانین را طوری بازنویسی می‌کند که شهروندان آمریکا، از مسکن و اشتغال گرفته تا کمک‌های اجتماعی در اولویت مطلق قرار گیرند. همین مهارت در تلفیق هیجان سیاسی با سازوکار قانونی باعث شده است نفوذ او از سطح شعار فراتر رود و به تغییرات واقعی در ساختار دولت منجر شود.

با این حال این نفوذ دو پیامد متفاوت دارد؛ برای هواداران ترامپ، میلر نماد وفاداری، کارآمدی و جسارت است. کسی که وعده‌های رئیس‌جمهوری را به اجرا درمی‌آورد و با «لیبرالیسم متکبرانه نخبگان» مقابله می‌کند، اما منتقدان او را خطرناک می‌دانند و می‌گویند میلر چهره‌ای است که تمرکز قدرت در دایره‌ای کوچک از اطرافیان رئیس‌جمهوری را تشویق و ارزش‌های انسانی و قانون اساسی را قربانی ایدئولوژی می‌کند.

حتی در درون حزب جمهوری‌خواه نیز درباره میلر اختلاف نظر وجود دارد. بخشی از جمهوری‌خواهان سنتی نگران‌اند که تندروی‌های او باعث از دست رفتن حمایت رای‌دهندگان میانه‌رو در ایالت‌های کلیدی شود. در حالی که جناح «ماگا» این خطر را بهایی می‌دانند که برای حفظ «هویت آمریکایی» باید پرداخت. به اعتقاد آنان، تنها سیاست‌های قاطع و سختگیرانه می‌تواند از آمریکا در برابر «تهاجم فرهنگی» محافظت کند.

این شکاف اکنون به چالشی اساسی برای آینده حزب جمهوری‌خواه تبدیل شده است. آیا این حزب همچنان مجموعه‌ای از گرایش‌های محافظه‌کارانه سنتی و میانه‌رو خواهد بود، یا به حزبی یکپارچه زیر پرچم «ماگا» بدل می‌شود؟

بحث درباره نقش میلر در واقع بازتاب همین نبرد هویتی است. مدافعانش می‌گویند او با تمرکز قدرت در قوه مجریه، بن‌بست سیاسی کنگره را می‌شکند، اما منتقدان هشدار می‌دهند که این روند، نظام دموکراتیک آمریکا را به سوی اقتدارگرایی می‌برد.

در نهایت، استیون میلر دیگر تنها مشاور و نویسنده سخنرانی نیست، بلکه نماد جدالی عمیق بر سر معنای «آمریکایی بودن» و مسیر آینده حکومت در ایالات متحده است. اگر سیاست‌های او به تغییر پایدار در ساختار دولت و جامعه منجر شود، ماگا ممکن است به هویت دائمی حزب جمهوری‌خواه تبدیل شود، اما اگر این سیاست‌ها در دادگاه‌ها متوقف شود یا واکنش‌های اجتماعی منفی برانگیزد، حزب ناگزیر به بازنگری و بازگشت به تعادل سنتی گذشته خواهد بود.