بر اساس پرونده‌های محرمانه اطلاعاتی بریتانیا، سازمان اطلاعات داخلی این کشور (ام‌آی۵) زمانی به هانس ویلسدورف، بنیان‌گذار آلمانی‌تبار نام تجاری مشهور رولکس، به‌شدت مظنون بود که گرایشی قوی به نازی‌ها داشته باشد و احتمالا در دوران جنگ جهانی دوم به‌عنوان جاسوس فعالیت می‌کرد.
به گزارش نیویورک پست، در این اسناد که اکنون در آرشیو ملی نگهداری می‌شوند آمده است ویلسدورف ممکن است از موقعیتش برای انتشار تبلیغات رژیم آدولف هیتلر استفاده کرده باشد. بنا بر گزارش نشریه تلگراف، این مدارک که بین سال‌های ۱۹۴۱ تا ۱۹۴۳ نوشته شده است و بسیاری از آن‌ها مهر «باکس ۵۰۰»ــ نام رمز مقر ام‌آی۵ در دوران جنگ‌ــ را دارند نگرانی مقام‌های بریتانیایی از خطر امنیتی ویلسدورف شرح می‌دهند، با وجود اینکه او تابعیت بریتانیا را گرفته بود.
ویلسدورف که در سال ۱۸۸۱ در باواریا به دنیا آمد، در سال ۱۹۰۳ به لندن نقل مکان کرد، و ساعت‌سازی را در هتن گاردن آغاز کرد و بعدها نام تجاری رولکس را بنیان‌گذاری کرد. او با زنی بریتانیایی به نام فلورنس کراتی ازدواج کرد و سپس در سال ۱۹۱۹، دفتر مرکزی شرکت را به ژنو منتقل کرد.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
به گزارش تلگراف، مقام‌های بریتانیایی در اوایل دهه ۱۹۴۰ بیش از پیش به وفاداری ویلسدورف مشکوک شدند. در گزارشی از کنسول بریتانیا در ژنو در سال ۱۹۴۱ آمده بود که هانس ویلسدورف «به گرایش قوی به نازی‌ها مشهور است» و اشاره شده بود که برادرش، کارل، در وزارت تبلیغات یوزف گوبلز کار می‌کرد.
بر اساس این پرونده، پلیس فدرال سوییس نیز از قبل ویلسدورف را به‌دلیل نگرانی از مشارکتش در انتشار پیام‌های نازی در سراسر جهان زیر نظر داشت. در گزارش ام‌آی۵ در سال ۱۹۴۳ آمده است که این سازمان در حال رصد فعالیت‌های دفتر بریتانیایی رولکس است و به ویلسدورف مظنون است که «برای دشمن جاسوسی می‌کند».
شرکت رولکس اعلام کرده که از وجود این پرونده مطلع است و اتهام‌ها را جدی می‌گیرد. سخنگوی شرکت به نشریه تلگراف گفت یک بررسی مستقل زیر نظر مارک پرونود، تاریخ‌دان سوییسی، در دست انجام است. پرونود کمیته‌ای از تاریخ‌دانان چند کشور را برای کمک به این تحقیق گرد هم آورده است.
گزارش ام‌آی۵ همچنین انگیزه واقعی پشت یکی از معروف‌ترین اقدام‌های ویلسدورف در زمان جنگ را زیر سوال برد که برای اسیران جنگی بریتانیایی ساعت رولکس رایگان ارسال کرده بود. در سال ۱۹۴۰، پس از اینکه افسران آلمانی ساعت‌های سربازان اسیر را مصادره کردند، گروهبان کلایو ناتینگ‌ــ که در اردوگاه بدنام اشتالگ لفت ۳ در لهستان نگهداری می‌شد‌ــ به ویلسدورف نامه نوشت و درخواست ساعت کرد. ویلسدورف موافقت کرد و به ناتینگ گفت که به پرداخت پول تا بعد از جنگ «حتی فکر نکند». او همچنین بسته‌های مواد غذایی و تنباکو برای برخی زندانیان فرستاد.
هرچند این اقدام تصویر عمومی رولکس را بهبود بخشید، مقام‌های بریتانیایی در آن زمان حدس می‌زدند که این کار شاید نه از روی سخاوت واقعی، بلکه تلاشی حساب‌شده برای جلب نظر مثبت باشد، به‌ویژه زمانی که واردات ساعت سوییسی به بریتانیا عمدتا ممنوع بود.
این اقدام به رولکس کمک کرده تا حسن‌نیت ایجاد کند و خود را برای تجارت پس از جنگ آماده کند، حتی اگر پرداخت پول ساعت‌ها به تعویق افتاده باشد. در سال ۱۹۴۱، در نامه‌ای از بخش فهرست سیاه وزارت جنگ اقتصادی پیشنهاد شده بود که قرارگیری نام ویلسدورف در فهرست سیاه تجاری بررسی شود‌ــ اقدامی که می‌توانست فروش خارجی رولکس را فلج کند.
با این حال، وزارتخانه نتیجه گرفت که قرار دادن نام ویلسدورف در فهرست سیاه «ممکن است کاملا به نفع ما نباشد»، زیرا بخش بزرگی از تجارت شرکت با کشورهای امپراتوری بریتانیا انجام می‌شد. مقام‌ها همچنین اشاره کردند که مدرک مستقیمی از فعالیت‌های مخرب این شرکت سوییسی نیافته‌اند، هرچند متذکر شدند که روابط مالی ویلسدورف با بانکداران آلمانی می‌تواند سبب شود منافع دشمن بر شاخه سوییسی و بریتانیایی رولکس اثر بگذارد.
در سال ۱۹۴۳، ام‌آی۵ تصمیم گرفت نام ویلسدورف را در فهرست سیاه قرار ندهد، هرچند همچنان او را «بسیار نفرت‌انگیز» می‌دانست. کنسول بریتانیا آن زمان گفت «هیچ تردیدی» در مورد دیدگاه‌های سیاسی ویلسدورف وجود ندارد و با ابراز تردید در مورد کمک‌هایش به اسیران جنگی، اشاره کرده بود اگر اطلاعات پیشین درست باشد، «بعید است» انگیزه‌هایش صرفا خیرخواهانه بوده باشد.
کارشناسان می‌گویند این سوءظن‌ها همچنین ممکن است به نقش رولکس در تامین ساعت‌های غواصی برای غواصان نیروی دریایی ایتالیا مرتبط بوده باشد. ایتالیا در دوره جنگ جهانی دوم جزو متحدین با محوریت آلمان، ایتالیا، و ژاپن بود.
