پژوهش جدید دانشگاه ایالتی اوهایو نشان می‌دهد که زندگی در نزدیکی اقیانوس بیش از یک سال به عمر انسان می‌افزاید؛ مزیتی که در زندگی در کنار دریاچه‌ها و رودخانه‌ها مشاهده نمی‌شود. این تفاوت چشمگیر پژوهشگران را بر آن داشته است تا در نقش «فضاهای آبی» در سلامت و طول عمر انسان بازنگری کنند.
به‌‌گزاش وبسایت علمی ساینس‌دیلی، اقیانوس‌ها مزایایی دارند که در رودخانه‌ها و دریاچه‌ها مشاهده نمی‌شود. براساس این پژوهش، زندگی در نزدیکی اقیانوس با افزایش طول عمر در ارتباط است، اما کسانی که در شهرها در کنار رودخانه‌ها یا دریاچه‌ها زندگی می‌کنند از چنین مزیتی برخوردار نیستند.
پژوهشگران داده‌های جمعیتی بیش از ۶۶ هزار منطقه سرشماری در ایالات متحده را بررسی کردند و رابطه بین امید به زندگی و نزدیکی به انواع مختلف منابع آبی را تحلیل کردند. یافته‌های آنان در نشریه «تحقیق محیط زیست» (Environmental Research) منتشر شده است.
تحلیل داده‌ها نشان می‌دهد که زندگی در سواحل، به‌ویژه درمورد کسانی که در فاصله‌ای درحدود ۵۰ کلیومتر از اقیانوس یا خلیج مکزیک زندگی می‌کنند، با افزایش طول عمر همراه است. در سوی دیگر، طول عمر شهرنشینانی که در مجاورت پهنه‌های بزرگ آب داخلی، که وسعتشان از چهار مایل مربع فراتر است، زندگی می‌کنند کمی کاهش می‌یابد. یافته‌ها همچنین حاکی از آن است که ساکنان نواحی روستایی در نزدیکی منابع آبی هم ممکن است از مزایای کمی برخوردار باشند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
دکتر جیانیانگ «جیمی» وو، پژوهشگر اصلی این پژوهش، در توضیح این شکاف آماری می‌گوید: «برآورد ما نشان می‌دهد که ساکنان مناطق ساحلی، به طور میانگین، یک سال یا بیشتر از میانگین کلی ۷۹ سال عمر می‌کنند، در حالی که افرادی که در نزدیکی رودخانه‌ها و دریاچه‌های شهری زندگی می‌کنند، احتمالا تا حدود ۷۸ سال عمر خواهند کرد. این تفاوت را شاید بتوان ناشی از شبکه‌ای از عوامل درهم‌تنیده دانست که به نفع زیست ساحلی عمل می‌کنند.»
این پژوهش نشان می‌دهد که مجموعه‌ای از عوامل زیست‌محیطی و اجتماعی، مانند دمای معتدل‌تر، کیفیت مطلوب‌تر هوا، دسترسی بیشتر به فضاهای تفریحی، سامانه حمل‌ونقل کارآمد، آسیب‌پذیری کمتر در برابر خشکسالی، و البته درآمدهای بیشتر به نفع ساکنان نواحی ساحلی عمل می‌کنند. این عوامل، در کنار هم، چشم‌اندازی به‌مراتب بهتر برای سلامت و طول عمر فراهم می‌کنند. به‌گفته یانی کائو، پژوهشگر فوق‌دکتری و یکی از نویسندگان این مقاله، در سوی دیگر این معادله، عواملی مانند آلودگی، فقر، فقدان زیرساخت‌های ایمن برای فعالیت بدنی، و افزایش خطر سیلاب، نقش مهمی در عقب‌ماندگی مناطق داخلی ایفا می‌کنند.
یکی از کلیدی‌ترین تفاوت‌هایی که پژوهشگران بر آن تاکید کردند، تفاوت محسوس در تعداد روزهای گرم و سقف دمایی میان مناطق ساحلی و مناطق مجاور آب‌های داخلی بود. در ادامه همین خط پژوهش، دکتر وو به پیشینه مطالعاتی اشاره می‌کند که زندگی در کنار آب را با شاخص‌هایی چون فعالیت بدنی بیشتر، نرخ چاقی پایین‌تر و سلامت بهتر قلب مرتبط دانسته است. این مشاهدات او را به این فکر رساند که آیا «فضاهای آبی» صرفا بر سلامت تاثیر دارند یا می‌توان ردپای آنها را در افزایش طول عمر نیز یافت، و اگر چنین است، این اثر چگونه از محله‌ای به محله دیگر تغییر می‌کند.
بازنگری درمورد مزیت‌‌های سلامت «فضاهای آبی»
دکتر وو، استادیار علوم بهداشت محیطی در دانشکده بهداشت عمومی دانشگاه ایالتی اوهایو، با اشاره به فرض اولیه گروه پژوهش گفت: «ما تصور می‌کردیم که هر نوع فضای آبی می‌تواند تا حدی سودمند باشد، اما تفاوت چشمگیر میان زندگی در نزدیکی آب‌های ساحلی و در کنار آب‌های داخلی برای ما شگفت‌آور بود.» او ادامه داد: «یافته‌ها نشان داد که در نواحی ساحلی، مردم واقعا بیشتر عمر می‌کنند. این نخستین مطالعه‌ای است که به شکل جامع و نظام‌مند به بررسی رابطه انواع گوناگون فضای آبی و طول عمر در ایالات متحده می‌پردازد.»
در ادامه، یانی کائو نیز با نگاهی کلان‌تر بر اهمیت داده‌های به‌دست‌آمده تاکید کرد و گفت که این نتایج می‌تواند به درک بهتر روندهای مربوط به امید به زندگی در آمریکا، به‌ویژه در مقایسه با سایر کشورهای ثروتمند، کمک کند. او یادآور شد که در سال‌های اخیر، امید به زندگی در ایالات متحده نه‌تنها کاهش چشمگیری در قیاس با کشورهای هم‌تراز داشته، که روند بازیابی آن نیز کندتر بوده است. به‌گفته کائو، این شکاف آماری احتمالا در عوامل متعدد اجتماعی و زیست‌محیطی ریشه دارد که در شکل‌گیری نابرابری‌های سلامت نقش بنیادین ایفا می‌کنند.
