یافته‌های پژوهش جدیدی که به‌تازگی منتشر شده است نشان می‌دهد که دلشکستگی و اندوه پس از مرگ عزیزان می‌تواند خطر مرگ بازماندگان را به‌ میزان قابل توجهی افزایش دهد. 

به گزارش سی‌ان‌ان، این پژوهش ۱۰ ساله در دانشگاه آرهوس دانمارک انجام شده و وضعیت ۱۷۳۵ نفر را پس از فوت یکی از عزیزانشان بررسی کرده است. شرکت‌کنندگان بر اساس علائم اندوه به دو گروه تقسیم شدند: افرادی که سطح علائم اندوه در آن‌ها «شدید» و «خفیف» بود. 

یافته‌ها نشان داد که ۲۶.۵ درصد افراد در گروه دچار اندوه شدید پس از فوت عزیزشان، طی یک دهه دوره پژوهش، جان باختند؛ در حالی‌ که این عدد در گروه دچار اندوه خفیف ۷.۳ درصد بود.

در صورتی که فرد بیش از نیمی از ۹ علامت شناخته‌شده اندوه را داشته باشد دچار «اندوه شدید» است، که کرختی احساسی، احساس بی‌معنایی زندگی، دشواری در پذیرش فقدان، و سردرگمی در مورد هویت شخصی را شامل می‌شود. 

شرکت‌کنندگان پرسشنامه‌هایی را در آغاز پژوهش، شش ماه بعد و سپس، سه سال پس از فقدان تکمیل کردند، و این امکان را برای پژوهشگران فراهم آوردند تا تغییرات علائم را در طول زمان دنبال کنند. همچنین مشخص شد افراد دچار اندوه شدید از داروهای ضد افسردگی، خدمات سلامت روان و خدمات مراقبت‌های اولیه بیشتر استفاده می‌کنند.

به گفته پژوهشگران، افراد دچار علائم شدید اندوه اغلب حتی پیش از وقوع مرگ نیز نشانه‌هایی از آسیب‌پذیری نشان می‌دهند و ممکن است به حمایت بیشتری نیاز داشته باشند. بر اساس پژوهش‌های پیشین، عوامل موثر در ایجاد اندوه طاقت‌فرسا وضعیت اقتصادی-اجتماعی پایین، ضعف سلامت، و سطح بالای افسردگی و اضطراب را شامل می‌شوند.

سیان هاردینگ، متخصص قلب و استاد بازنشسته داروشناسی قلبی در کالج سلطنتی لندن که در این پژوهش مشارکت نداشته است، گفت اندوه طولانی‌مدت می‌تواند آسیب‌هایی ماندگار به سلامت جسمی بزند. هاردینگ به سندرم قلب شکسته (که با نام تاکوتسوبو نیز شناخته می‌شود) اشاره کرد که یک عارضه حاد قلبی ناشی از استرس شدید احساسی نظیر داغدیدگی است. 

او توضیح داد که اندوه مزمن همچنین می‌تواند به افزایش فشار خون، بالا رفتن سطح کورتیزول، افزایش خطر دیابت، و وخامت سلامت روان منجر شود و به یافته‌های پژوهشی اشاره کرد که نشان می‌داد برخی افراد در سالگرد مرگ عزیزشان جان باخته‌اند.

پژوهشگران این مطالعه با اشاره به اهمیت یافته‌ها گفتند ارائه‌دهندگان خدمات درمانی ممکن است بتوانند بستگان در معرض خطر را در همان مراحل ابتدایی شناسایی کنند و به‌موقع مداخله‌ کنند.