انتظار می رود پرزیدنت دونالد ترامپ بار دیگر استفاده از مین های زمینی ضد نفر (توضیح: قدرت انفجار اینگونه مین ها از مین های ضد تانک کمتر است) در مناطق درگیری در سراسر جهان را تصویب کند.

متن یک پیام داخلی در وزارت کشور آمریکا حاکی از آن است که پرزیدنت ترامپ در تصمیم سلفش، باراک اوباما، که در سال۲۰۱۴ تولید مین های زمینی ضد نفر را ممنوع کرد، تجدید نظر می کند. 

در این پیام آمده:«ایالات متحده امنیت افراد ارتشش را قربانی نخواهد کرد به ویژه جایی که فناوری پیشرفته در مورد تدابیر حفاظتی لازم در تعبیه مین ها وجود داشته باشد که اجازه دهد آن ها به گونه ای مسئولانه و در جهت تقویت ارتش در جنگ استفاده شده و در عین حال خطر صدمه سهوی به غیرنظامیان را محدود کند.»

سیاست آقای اوباما (در منع تولید مین زمینی ضد نفر) در چارچوب کنوانسون اوتاوا اتخاذ شده بود که استفاده، تولید، انبار و انتقال مین های زمینی را منع می کند.

از هنگام به اجرا درآمدن سیاست آقای اوباما، ارتش آمریکا تنها اجازه داشت از مین های زمینی ضد نفر در دفاع از خود در مقابل کره شمالی استفاده کند. 

انتظار می رود تغییر سیاست آمریکا در مورد استفاده مجدد از اینگونه مین ها که در گزارش سال ۲۰۱۷ وزارت دفاع آمریکا به وزارت جیم مَتیس توصیه شده بود، در ظرف چند روز آینده به مورد اجرا گذاشته شود.

در این گزارش آمده بود که منع استفاده از مین های زمینی ضد نفر «پیروزی ماموریت های (ارتش) را مورد تهدید قرار داده» و احتمال وارد آمدن تلفات بر افراد ارتش آمریکا را افزایش می دهد. این گزارش می افزاید این گونه مین ها باید به مکانیزمی مجهز باشند که ظرف سی روز پس از تعبیه یا خود را منفجر کرده یا از کار بیندازد.

بسیاری از تلفات ناشی از انفجار مین به دلیل راه رفتن غیرنظامیان روی آن ها در جبهه های جنگ هایی است که مدت هاست پایان یافته است. سیستم داخلی غیرفعال کردن آن ها می تواند از اینگونه تلفات جلوگیری کند.

به رغم ملاحظات امنیتی اما، جامعه بین الملل عمدتا با استفاده از مین های زمینی مخالف است. «پیمان منع استفاده از مین» در کنفرانس اوتاوا در سال ۱۹۹۷ توسط ۱۶۴ کشور جهان به امضاء رسید اما ایالات متحده از امضای آن خودداری کرد. 

کمیته بین المللی صلیب سرخ جراحات ناشی از انفجار مین را «به ویژه هولناک» توصیف کرده و پزشکان و جراحانی که در مناطق جنگی فعالند می گویند اینگونه جراحات «در میان بدترین زخم ها» هستند. کسانی که از انفجار مین جان سالم به در می برند، اغلب باید بقیه عمرشان را با عواقب جراحات مربوطه سر کنند.

کمیته بین المللی صلیب سرخ جهانی در گزارش در سال ۲۰۰۹ نوشت:«قربانی ای که در انفجار مین زنده می ماند اغلب با قطع پا، جراحی های متعدد و دوره های طولانی توانبخشی روبروست. بازماندگان انفجار مین معمولا برای همیشه معلول شده و با پیامدهای جدی اجتماعی، روانی و اقتصادی دست و پنجه نرم می کنند.» 

به گفته این سازمان، قربانیان مین های زمینی ضد نفر اغلب غیرنظامیانی هستند که در حال گذران زندگی روزمره اشان اند.

بیانیه کمیته بین المللی صلیب سرخ می افزاید:«بیشترین گروه در معرض خطر مین های زمینی مردها و پسرهای جوانی هستند که برای ارزاق (خانواده) در کشاورزی، گله داری، جمع کردن هیزم و آوردن آب فعالند. در بسیاری از جوامع، مردم به خاطر نیازهای اقتصادی چاره ای جز وارد شدن به مناطق خطرناک ندارند.» 

راب برچینسکی، یکی از مدیران آژانس امنیت ملی آمریکا که سیاست مین های زمینی را در دستگاه رهبری اوباما هماهنگ می کرد، روز پنجشنبه در توئیتر این نظریه را رد کرد که مین های زمینی ضد نفر ابزار نظامی مفیدی هستند.

او در این توئیت گفت:«نکته اینجاست که آن ها نه تنها پس از خاتمه جنگ، سخت برای غیرنظامیان لطمه آور هستند بلکه کاربردشان در عملیات نظامی بسیار اندک است. آیا پس از جنگ، پاهای کشاورزان و کودکان منفجر می شود؟ بله! آیا (مین ها) ابزاری به ویژه مفید برای سربازان ما هستند؟ نه!» 

آقای برچینسکی در ادامه گفت :«وزارت دفاع تایید کرده که این ابزار در جبهه جنگ های مدرن کاربرد چنانی ندارند. در واقع پژوهش های وزارت دفاع نشان می دهد آن ها در جنگ خلیج (فارس)  قابلیت حرکت و مانور پیاده نظام را محدود می کردند.»