فدراسیون والیبال ایران پس از پنج ماه مذاکره با دست‌کم بیست مربی نامدار و موفق جهانی مانند روبرتو پیازا، ولادیمیر آلکنو، آندره‌آ آناستازی، رنان دال‌زاتو و آلبرتو جولیانی، درنهایت مجبور شد با مائوریسیو پائز، سرمربی گمنام برزیلی-فرانسوی که هدایت باشگاه پادولیانی در کشور جنگ‌زده اوکراین را برعهده دارد، قرارداد ببندد و چشم‌انتظار معجزه او برای رساندن والیبال ایران به المپیک پاریس باشد.

در شرایطی که پس از نتایج ضعیف والیبال ایران در مسابقات آسیایی و سپس انتخابی المپیک ۲۰۲۴، محمدرضا داورزنی از ریاست فدراسیون برکنار و وحید مرادی جایگزین او شد، اکنون برای کسب سهمیه المپیک در رقابت‌های لیگ ملت‌های والیبال راه دشواری پیش روی والیبالیست‌های ایران قرار دارد. آن‌ها ناچارند با کسب بردهای پیاپی مقابل قدرت‌های برتر جهان و بهبود جایگاه ایران در رنکینگ فیبا، این راه را هموار کنند.

اما آیا دستیابی به این هدف، با پائز که بزرگ‌ترین افتخار دوران مربیگری‌اش دستیاراولی برناردو رزنده و فیلیپ بلین بوده است و پس از کسب نتایج ضعیف در لیگ فرانسه به‌عنوان سرمربی، ناچار شده‌ است تیمی در لیگ والیبال اوکراین را هدایت کند، آسان است؟

پاسخ این سؤال در جدیدترین مصاحبه نیکولا گربیچ، سرمربی بهترین تیم جهان، تیم ملی والیبال لهستان، آشکار می‌شود: «صادقانه بگویم که سرمربی جدید ایران را نمی‌شناسم. البته مهم این است که فدراسیون شما او را می‌شناسند. اینکه من او را نمی‌شناسم اهمیتی ندارد. من برای ایران احترام زیادی قائلم و امیدوارم با سرمربی جدیدتان موفق باشید.»

این درحالی است که والیبال ایران از سال ۲۰۱۱ و حضور خولیو ولاسکو، سرمربی نامدار آرژانتینی، متحول و با جهش شگرفی مواجه شد و در اولین قدم، برای اولین بار در تاریخ، به مقام قهرمانی آسیا رسید. پس از تکرار این عنوان در سال ۲۰۱۳، توانست برای اولین بار در لیگ جهانی حضور یابد و در جام بزرگ قهرمانان جهان در همان سال نیز میان قدرت‌های برتر جهان مقام چهارم را به‌ دست آورد.

پس از ولاسکو نیز موفقیت‌های والیبال ایران ادامه یافت و والیبالیست‌های ایرانی با اسلوبودان کوواچ، مربی پرافتخار صربستانی، توانستند در لیگ جهانی ۲۰۱۴ مقام چهارم، در مسابقات قهرمانی جهان همان سال مقام ششم و در مسابقات آسیایی نیز کاپ قهرمانی را به خانه ببرند.

سپس نوبت به رائول لوزانو آرژانتینی رسید تا با هدایت او، مردان ملی‌پوش ایران بتوانند برای اولین‌بار در مسابقات والیبال المپیک شرکت کنند و در المپیک تابستانی ریودوژانیرو برزیل به مقام  پنجم برسند.

در سال ۲۰۱۷، ایگور کولاکوویچ، اهل مونته‌نگرو، برای سرمربی‌گری تیم ملی والیبال ایران انتخاب شد. او توانست ایران را برای بار سوم به مقام قهرمانی آسیا برساند و در ادامه حضور سه ساله‌اش در ایران، مقام سوم جام بزرگ قهرمانان جهان ۲۰۱۷، مقام پنجم لیگ ملت‌های والیبال ۲۰۱۹ و قهرمانی بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ را کسب کند.

در ادامه ولادیمیر الکنو روسی، که در سال ۲۰۱۲ همراه با تیم ملی کشورش قهرمان المپیک لندن شده بود، هدایت تیم ملی والیبال ایران را برعهده گرفت و در المپیک ۲۰۲۰ توکیو، مقام نهم این رقابت‌ها را برای ایران به‌ دست آورد؛ و درنهایت بهروز عطایی، سرمربی تحسین‌شده رهبر جمهوری اسلامی، پس از سال‌ها حضور مربیان نامدار والیبال جهان، این تیم را در مسیر سقوط مستقیم قرار دهد.

عطایی فردی بود که با مخالفت با بازگشت سعید معروف، یکی از بهترین و خلاق‌ترین پاسورهای فعلی جهان، به تیم ملی والیبال ایران و همچنین حذف شمار دیگری از بهترین والیبالیست‌های ایرانی مانند امیر غفور، میلاد عبادی‌پور، علی‌اصغر مجرد و جواد معنوی‌نژاد، و کنار گذاشتن توماس توتولو، مربی ایتالیایی که در زمان آلکنو هم کمک‌مربی بود، پایه‌گذار تحقیر تاریخی والیبال ایران در مسابقات آسیایی و جهانی شد، اما هیچ‌گاه ضعف فنی و اشتباهات پیاپی و متعددش را نپذیرفت.