انتقادهای هواداران فوتبال، خبرنگاران ورزشی و مربیان ایرانی از سخنان دوشنبه‌شب امیر قلعه‌نویی در یک برنامه‌ تلویزیونی همچنان ادامه دارد و آن‌ها سرمربی ناموفق تیم فوتبال ایران را به دفاع غیرمنطقی و دور از انتظار از سبک بازی این تیم در جام ملت‌ها متهم می‌کنند.

قلعه‌نویی که با تیمی متشکل از مشاوران رسانه‌ای و دستیارانش در برنامه محمدحسین میثاقی حاضر شده بود، در ابتدای سخنانش مدعی شد دلیل اینکه فدراسیون فوتبال ایران قرارداد او را تا جام‌جهانی تمدید کرده، این است که «در جام ملت‌ها نتیجه گرفتیم» و سپس افزود: «در ساختار دفاعی، جزو دو تیم اول جام بودیم و نگذاشتیم روی دروازه‌مان موقعیت ایجاد شود.» ادعایی که موجب حیرت مجری این برنامه شد و او با اشاره به هفت گل خورده ایران در شش مسابقه، پرسید: «در شرایطی که در چهار حمله تیم قطر، سه بار دروازه ایران باز می‌شود، چگونه می‌توان از عملکرد دفاعی این تیم دفاع کرد؟» اما قلعه‌نویی در پاسخی متناقض‌ با ادعای قبلی‌اش، «اشتباهات فردی بازیکنان» را عامل اصلی دریافت هفت گل عنوان کرد.

سرمربی سابق باشگاه گل‌گهر سیرجان در ادامه این گفت‌وگو، بارها تلاش کرد «شانس» را یکی از اصلی‌ترین عوامل موفقیت در فوتبال معرفی کند و در توجیه ضعف‌هایش، بیش از ۲۰ دفعه گفت: «خب فوتباله دیگه!»؛ سخنانی که به واکنش تمسخرآمیز نیلوفر اردلان، کاپیتان سابق تیم ملی فوتسال زنان ایران و سرمربی کنونی تیم فوتبال زنان سپاهان اصفهان، منجر شد. او در اینستاگرام، با کنایه به ادعای قبلی قلعه‌نویی درباره «کپی‌برداری از تاکتیک گواردیولا»، نوشت: «پپ جان، خودت رو سر تاکتیک و ساختار دفاعی اذیت نکن، چون همش فوتباله. از دیشب تا حالا همش دارم فکر می‌کنم خب چه کاریه که ما ساختار دفاعی و تاکتیک تیمی داشته باشیم. چون می‌گی فوتباله دیگه! گل بخوریم فوتباله، گل نزنیم فوتباله، بزنیم زیرش، توپ به هافبک دفاعی بخوره، هافبک راست برنگرده، کات‌بک بخوریم، توپ بره ته تور، همش فوتباله...»

سرمربی تیم ملی فوتبال ایران که بسیاری از معترضان ایرانی به دلیل ارتباط نزدیک اعضای آن با مقام‌های ارشد و سرکوبگر نظام آن را «تیم فوتبال جمهوری اسلامی» می‌نامند، در این گفت‌وگو تلاش کرد خود و بازیکنانش را همراه و همدل مردم ایران نشان دهد و مدعی شد که او و مهدی طارمی پس از برد مقابل ژاپن، در تماس با ابراهیم رئیسی، رئیس‌جمهوری و محمدباقر قالیباف، رئیس مجلس شورای اسلامی، از «مشکلات مالی مردم» حرف زده‌اند.

این در حالی است که کاروان تیم فوتبال ایران پیش از عزیمت به قطر، با حسین سلامی، فرمانده کل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، که نیروهایش در اعتراض‌های سال گذشته صدها معترض ایرانی را به قتل رساندند، دیدار و خوش‌وبش کرده بود و بازیکنان آن آبان‌ ۱۴۰۱ هم در بحبوحه کشتار خیابانی مردم در جریان خیزش سراسری، در کاخ ریاست‌جمهوری مقابل ابراهیم رئیسی تعظیم کرده بودند.

امیر قلعه‌نویی که پس از دستور و تاکید رهبر جمهوری اسلامی بر استفاده از مربیان ایرانی در تیم‌های ملی، به سمت سرمربی تیم فوتبال ایران منصوب شد، در ابتدای این گفت‌وگوی تلویزیونی گفت: «من مقصرم» اما در ادامه سخنانش، کوچک‌ترین خطا و قصور فنی را قبول نکرد و موفقیت‌ها را حاصل درایت کادر فنی دانست.

با این حال شماری زیادی از هواداران، خبرنگاران و کارشناسان فوتبال در ایران می‌گویند وقتی ایران در این رقابت‌ها به اندازه مجموع گل‌های دریافتی ازبکستان و تاجیکستان گل خورده، سخن گفتن از «دفاع آهنین تیمی» یا صحبت از ایده آنالیز تلگرامی اکرم عفیف که در مسابقه آخر یک گل زد، دو گل ساخت و یک اخراجی هم گرفت، خنده‌دار است.

رسول کربکندی، دروازه‌بان تیم ملی فوتبال ایران در جام جهانی ۱۹۸۷ آرژانتین، در واکنش به ادعاهای جدید قلعه‌نویی، به روزنامه فرهیختگان ورزشی گفت: «نگرانی من از همان ابتدا که قلعه‌نویی انتخاب شد، خط دفاعی و ساختار دفاعی‌مان بود. مدام در مصاحبه‌هایشان می‌گفتند که بعد از ۴۵‌ــ۴۰ سال امیدواریم به فینال برسیم، اما این در حالی است که در نیمه‌نهایی مقابل تیمی قرار گرفتیم که فقط یک تاکتیک داشت: بازی مستقیم برای اکرم عفیف! و ما همین یک تاکتیک را هم نتوانستیم کنترل و خنثی کنیم. قلعه‌نویی در این مصاحبه نه میانگین سنی بالا را تایید می‌کرد و نه به اشتباه بودن تعویض‌هایش اعتقادی داشت. اگر ما شانسی از قطر باختیم، پس به همین صورت، ژاپن را هم شانسی بردیم. کاش یک نفر از قلعه‌نویی بپرسد که اگر در برابر تیمی درصد مالکیت ۷۰ به ۳۰ برای ما باشد و کرنرها و موقعیت‌های گل زیادی داشته باشیم اما دو هیچ ببازیم، آن موقع چه می‌خواهیم بگوییم؟ آیا آمار برای ما نتیجه است؟ یا ما را به فینال می‌رساند و برایمان جام می‌آورد؟»

به نظر می‌رسد مصاحبه تازه امیر قلعه‌نویی بیش از آنکه جلسه‌ای برای بیان دلایل واقعی حذف ایران از جام ملت‌ها و توصیف چرایی عقب‌ماندگی فوتبال ایران از کشورهایی مانند قطر و اردن باشد، یک کلاس درس مغالطه و جرزنی بود و به تقلای فردی بازنده می‌ماند که نه باخت را قبول می‌کند و نه می‌خواهد از حصار وهم و خیال بیرون بیاید؛ نمایشی کاملا شبیه به توجیه‌های همیشگی مدیران نظام جمهوری اسلامی در برابر بحران‌هایی همچون فقر افسارگسیخته، تورم صعودی یا مشکلات فراوان فرهنگی و محیط‌ زیستی و اجتماعی که همواره «دشمن» و «غفلت مردم» مقصران ثابت آن‌ها معرفی می‌شوند.