سازمان بازرسی کل در ایران به باشگاه‌های ورزشی اعلام کرد که اجازه برگزاری اردو در خارج از کشور را ندارند. این که سازمان بازرسی کل کشور این دستور را به دلیل مسائل امنیتی صادر کرده یا برای صرفه‌جویی در هزینه‌ها، هنوز روشن نیست. در خبرهایی که در خبرگزاری‌های رسمی ایران منتشر شد، ابتدا به مسائل امنیتی اشاره شد اما پس از آن سازمان بازرسی کل کشور در بیانیه‌اش نوشت: «از ابتدای سال به تمام باشگاه‌ها پیشنهاد کرده بودیم که در راستای صرفه جویی ارزی، اردوهای آمادگی خود را حتی الامکان داخل کشور برگزار کنند. حتی در خصوص خرید البسه تیم نیز توصیه شده از تولیدات داخلی استفاده کنند. در خصوص باشگاه سپاهان هم در مکاتبه با این باشگاه، بر این موضوع توصیه شده و نامه سازمان بازرسی هیچ ارتباطی با بحث‌های امنیتی ندارد.»

پیش از این نیز به بهانه کاهش هزینه‌ها چنین حکم‌هایی صادر می‌شد و چندان جدی و سخت‌گیرانه نبود. در ابتدای فصل جاری مهدی تاج، رییس وقت فدراسیون فوتبال، در جلسه کمیسیون ورزش مجلس گفت که باشگاه‌ها را از استخدام مربی و بازیکن خارجی منع می‌کند. اما فدراسیون فوتبال بعد اعلام کرد که حرف‌های تاج در حد یک پیشنهاد بوده و ممنوعیتی برای جذب مربی و بازیکن خارجی وجود ندارد. تهیه لباس از شرکت‌های ایرانی تولیدکننده پوشاک ورزشی نیز فقط یک پیشنهاد بود و باشگاه‌ها چندان به این توصیه توجه نکرده‌اند.

باشگاه‌های ایرانی در تعطیلات تابستانی و هنگام نیم‌فصل لیگ در تعطیلات زمستانی، اغلب اردویی را خارج از ایران برگزار می‌کنند. برگزاری این اردوها گاهی از برگزاری اردو در ایران هزینه کمتری دارد، یا هزینه‌اش مثلا با برگزاری اردوی زمستانی در کیش یا اردوی تابستانی در اردبیل چندان تفاوتی ندارد. در ایران کمپ‌های ورزشی مناسبی برای اردوی تیم‌ها وجود ندارد. باشگاه‌ها حتی زمین تمرین مناسب ندارند و امکانات کمپ‌ها در ترکیه، امارات، قطر یا در اروپا، فرصتی برای گذراندن تمرینات در تعطیلات است و فضا را برای تمریناتی باکیفیت مهیا می‌کند.

برگزاری بازی‌های دوستانه در اردوهای خارجی می‌تواند بخشی از هزینه‌های اردوهای خارجی را جبران کند. اگرچه باشگاه‌های ایرانی چندان تبحری در مذاکره برای جذب درآمد در این اردوها ندارند، برگزاری چنین بازی‌هایی می‌تواند درآمدزا باشد. اردوهای داخل ایران اما، نه زمین تمرین و فضای اردوی با کیفیتی دارند و نه چندان ارزان‌تر از اردوهای خارجی هستند. پیدا کردن حریف تدارکاتی نیز در ایران برای تیم‌ها دشوار است.

باشگاه سپاهان می‌خواست در تعطیلات نیم‌فصل به اردوی آنتالیا برود اما این اردو لغو شد. تیم استقلال نیز قصد برگزاری اردوی خارجی داشت و پرسپولیس به خواست گابریل کالدرون خود را آماده می‌کرد که اردویی در قطر برگزار کند. پرسپولیس قرار بود از هشتم تا بیستم ژانویه در کمپ الشحانیه اردو بزند و‌ بازی با الوکره و الشحانیه قطعی شده بود. شهر خودرو مشهد نیز می‌خواست اردویی را به مدت ۱۰ روز در امارات برگزار کند، اما این اردو نیز با نامه سازمان بازرسی کل کشور لغو شد. تراکتورسازی نیز برنامه اردوی خارج از کشور داشت اما احتمالا آن‌ها نیز اردویی برگزار نمی‌کنند. البته تیم‌هایی مثل شهرخودرو و تراکتور چون مالکیت خصوصی دارند، شاید مجبور نباشند توصیه سازمان بازرسی مبنی بر صرفه‌جویی را بپذیرند.

اگر هدف کاهش هزینه‌های باشگاه‌های ایرانی است، لغو اردوهای تدارکاتی خارج از کشور، مبلغ چندانی از هزینه‌های آن‌ها نمی‌کاهد. باشگاه‌های ایرانی با سوءمدیریت مبالغ گزافی را از صندوق خود دور می‌ریزند و خرج قراردادهایی می‌کنند که نمی‌توانند از عهده آن برآیند و درآخر خسارت‌های بزرگ پرداخت می‌کنند. هزینه برگزاری یک اردو، با زیان بزرگ باشگاه استقلال در مقابل قرارداد آندره‌آ استراماچونی - که یک‌طرفه فسخ شده قابل مقایسه نیست. حالا باشگاه استقلال با شکایت او در فیفا مواجه می‌شود و احتمالا خسارتی به ارزش قرارداد ۲ ساله او پرداخت می‌کند. همچنین با مبلغی که همین باشگاه بابت قرارداد وینفرد شفر همچنان بدهکار است، باید به زودی خسارت بزرگ دیگری بپردازد. باشگاه پرسپولیس بدهی بزرگی به برانکو ایوانکوویچ دارد و همه این باشگاه‌ها با شکایت‌های بسیاری در فیفا مواجه‌اند. مبالغ این خسارت‌ها محصول سوءمدیریت باشگاه‌هاست که قرارداد می‌بندند اما توان پرداخت ندارند و به قرارداد متعهد نیستند و سرانجام به پرداخت خسارت‌های بیشتر محکوم می‌شوند. چنین زیان‌هایی را مقایسه کنید با تفاوت هزینه برگزاری اردو در کیش یا آنتالیا. تفاوت مبلغی که در مقابل آن خسارت‌ها ناچیز است.

سازمان بازرسی کل کشور در بیانیه‌اش اعلام کرده که به باشگاه‌ها در زمینه پوشیدن لباس ایرانی نیز توصیه شده. باشگاه‌های حرفه‌ای نه تنها نباید بابت پوشیدن لباس پولی پرداخت کنند، بلکه چنین قراردادی با پوشاک ورزشی باید درآمدزا هم باشد. باشگاه‌های ایرانی و حتی تیم‌های ملی ایران اما، خریدار پوشاک ورزشی از نشان‌های شناخته‌شده تجاری هستند و در اغلب موارد لباس‌هایی را با کیفیت نازل و حتی از فروشندگان کالای تقلبی خرید می‌کنند. تلقی سازمان بازرسی - مثل باشگاه‌های ایرانی، این است که با خرید لباس خارجی باید هزینه بیشتری بپردازند، اما نکته مهم سازوکار غلط باشگاه‌های ایرانی در مذاکره با این شرکت‌های تولیدی‌ست. این تردیدبرانگیز است که چطور باشگاه‌های ایرانی در قراردادهایی مشکوک بابت تهیه لباس پول می‌پردازند و طی چه معامله‌ای از درآمدزایی در این بخش صرف‌نظر می‌کنند.

این دستورات مبنی بر اینکه نخرید و نروید، فقط نمایشی از صرفه‌جویی است و تا روزی که باشگاه‌های ایرانی به جای مدیریت هزینه‌ها، مدیریت درآمدزایی را مسئولیت حرفه‌ای خود ندانند، نمی‌توان آن‌ها را با این حکم‌ها از ورشکستگی نجات داد.