دانشمندان یک‌سری سازوکارهای زیست‌شناختی کشف کرده‌اند که نشان می‌دهد اعتیاد به الکل ممکن است افراد را به درد حساس‌تر کند.

این پژوهش که به‌تازگی درنشریه بریتانیایی «داروشناسی» (Journal of Pharmacology) منتشر شد، ممکن است به پیشرفت در داروهای جدید برای درمان درد مزمن و حساسیت مفرط ناشی از سوءمصرف الکل بینجامد.

ماریسا روبرتو، نویسنده ارشد موسسه پژوهشی اسکریپس، در بیانیه‌ای گفت: «درد علاوه‌بر اینکه یک علامت شایع در بیمارانی است که به الکل اعتیاد دارند، دلیلی است برای اینکه مردم دوباره به نوشیدن آن روی بیاورند.»

اختلال مصرف الکل یا ای‌یودی (AUD/ Alcohol use disorder) شرایطی است که معمولا سوءمصرف الکل، وابستگی به الکل و اعتیاد به الکل نامیده می‌شود و تقریبا ۳۰ میلیون نفر در ایالات متحده را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

پژوهش‌های پیشین نشان داده که اختلال مصرف الکل ممکن است بیماری‌های مزمن متعددی مانند بیماری قلبی، سکته مغزی، بیماری کبد و برخی سرطان‌ها را به وجود آورد.

مصرف طولانی‌‌مدت الکل همچنین با درد ارتباط دارد و بیش از نیمی از افراد مبتلا به اختلال مصرف الکل گزارش داده‌اند که با نوعی درد مداوم مواجه‌اند.

بعضی از علائم گزارش‌شده مرتبط با اختلال مصرف الکل عبارت‌اند از نوروپاتی الکلی یعنی نوع شدیدی از آسیب عصبی که باعث درد مزمن و سایر علائم می‌شود.

به گفته دانشمندان، این درد به نوبه خود با مصرف بیشتر الکل نیز در ارتباط است.

پژوهش‌ها همچنین نشان داده‌اند که اختلال مصرف الکل با تغییراتی در نحوه پردازش مغز در مورد سیگنال‌های درد و همچنین تغییر در نحوه فعال شدن سیستم ایمنی، ارتباط دارد.

در بعضی از افرادی که با عوارض ترک الکل مواجه‌اند، اختلال مصرف الکل ممکن است به وضعیتی به نام آلودینیا (allodynia) منجر شود که در آن محرک‌های بی‌ضرر به شکل دردناکی احساس می‌شوند.

در مطالعه جدید، دانشمندان علل زمینه‌ای انواع مختلف دردهای مرتبط با الکل را ارزیابی کردند.

آن‌ها سه گروه از موش‌های بالغ را مقایسه کردندــ جوندگانی که بیش از حد به آن‌ها الکل داده بودند، آن‌هایی که دسترسی محدودی به الکل داشتند و به آن‌ها در حد متوسط  الکل دادند و موش‌هایی که هرگز به آن‌ها الکل داده نشده بود.

پژوهشگران دریافتند موش‌های وابسته به الکل حین ترک اعتیاد دچار آلودینیا می‌شوند اما دسترسی دوباره به الکل حساسیت آن‌ها به درد را به میزان قابل‌توجهی کاهش می‌دهد.

حدود نیمی از موش‌هایی که به الکل وابسته نبودند، نیز در طول ترک الکل، علائم افزایش حساسیت درد را نشان دادند.

با این حال، برخلاف موش‌های وابسته، با قرار گرفتن مجدد در معرض الکل، این وضعیت معکوس نشد.

سپس محققان سطوح پروتئین‌های مرتبط با التهاب را در حیوانات اندازه‌گیری کردند.

آن‌ها دریافتند در حالی که این مولکول‌ها در حیوانات وابسته و غیروابسته افزایش یافته بودند، مولکول‌های خاص فقط در موش‌های وابسته [به الکل] افزایش یافتند.

بر اساس این مشاهدات، آن‌ها نشان دادند که سازوکارهای زیست‌شناختی مختلف ممکن است دو نوع درد ایجاد کند.

ویتوریا بورگونتی، یکی از نویسندگان این مطالعه، گفت: «این دو نوع درد بسیار متفاوت‌اند؛ به همین دلیل مهم است که بتوانیم بین آن‌ها تمایز قائل شویم و برای درمان هر نوع راه‌های متفاوتی ایجاد کنیم.»

یافته‌های جدید همچنین به انواع پروتئین‌هایی اشاره می‌کنند که ممکن است به عنوان اهداف دارویی برای مبارزه با درد ناشی از الکل مفید باشند.

دانشمندان همچنان در حال مشاهده چگونگی استفاده از این مولکول‌ها برای تشخیص یا درمان شرایط درد مزمن مرتبط با الکل‌اند.

نیکولتا گالیوتی، یکی دیگر از نویسندگان این مطالعه، گفت: «هدف ما پرده‌برداری از اهداف مولکولی احتمالی جدید است که ممکن است برای تشخیص این نوع دردها مورداستفاده قرار بگیرند و احتمالا در آینده برای توسعه درمان‌ها به کار آیند.»