چارلز سوم مسن‌ترین فردی است که در بریتانیا به تاج و تخت می‌رسد، اما سالمندی او دلیل قانع‌کننده‌ای برای کوتاهی عمر سلطنتش نیست. او با داشتن خانواده‌ای با سابقه عمر طولانی و سبک زندگی سالم‌تر  از هر یک از پیشینیان خود، بخت این را دارد که نخستین شاهی باشد که به ۱۰۰ سالگی می‌رسد.

به گزارش تلگراف، پیاده‌روی روزانه شاه چارلز نه تفریحی است و نه قدم زدن آرام، بلکه راهپیمایی یک‌ساعته‌ای در میان تپه‌ها و تالاب‌ها است که محافظانش را که نصف سن او را دارند نیز خسته می‌کند.

در هفته‌های گذشته برخی از نشریه‌های بریتانیایی نگرانی‌هایی درباره تاج و شنل سنگین و احتمال سکندری خوردن شاه سالمند مطرح کرده‌اند، اما این نکته را هم باید در نظر داشت که چارلز در ۷۴ سالگی، در حالیکه آماده می‌شود تا مسن‌ترین شاه در تاریخ بریتانیا باشد که در این سن تاج‌گذاری می‌کند، احتمالا یکی از سالم‌ترین‌ شاهان این کشور نیز خواهد بود.

ژن‌ خوب و مراقبت‌های بهداشتی در سطح کلی می‌توانند کمک کنند، اما فقط در همین محدوده می‌توانند مفید واقع شوند و چارلز سوم این را خوب می‌داند. در پیوند با سلامتی، او مطمئنا آگاه‌ترین حکمرانی است که تاکنون دیده‌ایم.

ساعت‌ها روی پای خود ماندن، به‌ویژه در جاهایی که ممکن است گرما یا سرما آزاردهنده باشد، مستلزم استقامت است و شاه چارلز با تعیین اهدافی همه‌روزه، اطمینان حاصل می‌کند که از نظم و اراده لازم برای رسیدن به آن برخوردار است. 

او قصد دارد وزن تقریبا ۷۴ کیلوگرمی خود را که با قد ۱۷۴ سانتیمتری‌اش، شاخص توده بدن تقریبا کاملی برابر با ۲۲.۸ به او می‌دهد، حفظ کند. این کار مستلزم ترکیبی از رژیم غذایی خوب و ورزش است، که او در طول زندگی بزرگسالی خود با جدیت به آن پایبند بوده است؛ هرچند، به شوخی می‌گوید که پایین نگه داشتن وزنش یک «نبرد پایان‌ناپذیر» است.

رژیم غذایی محدود و منظم 

ضیافت‌های مجلل دولتی، دشمن هفتاد ساله‌ها است و شاه چارلز آن‌ها را دشمن نظم غذایی می‌داند.

در عوض او دوست دارد به رژیم غذایی ساده و عمدتا انعطاف‌پذیری پایبند باشد. شاه چارلز دو روز در هفته از گوشت و ماهی، و روز سوم از لبنیات پرهیز می‌کند. او در اواخر دهه ۱۹۷۰ به اصرار یک مبلغ بودایی، گیاهخوار شدن را در نظر گرفت، اما در نهایت به راه میانه خود که وعده غذایی ناهار نیز در آن حذف شده است، اکتفا کرد.

صبحانه شاه چارلز معمولا شامل میوه‌های فصل، آجیل، دانه‌ها و تخم‌مرغ آب‌پز عسلی همراه با یک فنجان چای است. ناهار نیز چنانکه ذکر شد، مزاحمتی نالازم در نظر گرفته می‌شود، بنابراین پس از صبحانه، شاه قادر است تا ساعت پنج بعدازظهر بی‌وقفه کار کند.

شاه چارلز در مورد خوراکی‌ها چنان اراده آهنینی دارد که اگر بتواند، حتی از نوشیدن آب در بین وعده‌های غذایی اجتناب می‌کند. این سختگیری همچنین فرصت عکس گرفتن از او را در حال غذا خوردن، به حداقل می‌رساند.

سپس ساعت پنج بعدازظهر، نوبت چای است که حضوری ثابت در برنامه روزانه او داشته است. شاه چارلز همراه با دومین فنجان چای روز، ساندویچ‌های کوچک و تکه‌ای کیک میوه‌ای می‌خورد و چیزی هم قرار نیست دور ریخته شود. اسراف پذیرفتنی نیست و ساندویچ‌های باقیمانده برای روز بعد نگه داشته می‌شود.

اگر شاه در خانه باشد، شام معمولا یک وعده غذایی ساده و کم‌کالری است که یکی از آشپزهای او تهیه می‌کند و اگر میزبان یک گردهمایی بزرگ باشد، پذیرایی عصرانه را به جای ضیافت شام ترجیح می‌دهد تا از صرف غذاهای سنگین خودداری کند. زمانی هم که در خارج از کشور است، می‌کوشد تعداد ضیافت‌هایی را که در آن‌ها شرکت می‌کند، به حداقل برساند. 

یکی از نزدیکان شاه می‌گوید: «چارلز کاملا آگاه است که وقتی به ۷۵ سالگی می‌رسی، باید هر کاری که می‌توانی انجام دهی تا کارایی خود را به‌ مثابه ابزاری برای دولت، به حداکثر برسانی.»

شاه چارلز نیز مانند مادر فقیدش، ملکه الیزابت دوم، دوست دارد پیش از شام اندکی نوشیدنی الکلی بنوشد. 

در سفرهای خارجی شاه چارلز، او نوشیدنی خود (مارتینی) را همراهش دارد؛ مانند ملکه که شراب قرمز محبوبش را با خود می‌برد. شاه چارلز ممکن است همراه با شام یک لیوان شراب بنوشد، اما مارتینی عملا تنها نوشیدنی او در طول روز است.

یکی دیگر از چیزهایی که شاه چارلز هنگام در سفرهای خارجی با خود می‌برد، پزشکی است که هرگز بیش از چند قدم با او فاصله ندارد. او حتی با ذخیره خون خود سفر می‌کند که البته تاکنون هرگز نیازی به آن نبوده است.

نتیجه نهایی کالری‌شماری شاه چارلز سوم این است که او هنوز هم می‌تواند بسیاری از لباس‌های قدیمی خود را که در جوانی‌اش برای او دوخته شده‌اند، بپوشد که با روحیه او که مخالف سرسخت دورانداختن کفش و لباس است، سازگاری دارد. چارلز هرگز ابایی نداشته که با کفش تعمیرشده یا پالتوهای قدیمی در انظار عمومی ظاهر شود.