طالبان محدودیت شدیدی بر آموزش و کار زنان وضع کردند و باعث خانه‌نشینی شمار زیادی از زنان شدند و این شرایط به افزایش شمار بیماران روانی منجر شده است.

ایندیپندنت فارسی برای دسترسی به آمار بیماران با مسئولان بهداشت روانی بیمارستان مرکزی هرات تماس گرفت.

یکی از مسئولان این بخش که خواست نامش فاش نشود، گفت که روزانه میانگین بیش از ۲۰۰ زن برای مشاوره و درمان بیماری‌های روانی به این بیمارستان رجوع می‌کنند.

او می‌گوید تفاوت دوران حکومت طالبان با حکومت پیشین افغانستان در این زمینه، این است که بروز بیماری‌های روانی در میان زنان تحصیل‌کرده هم افزایش یافته است. 

او گفت: «تقریبا ۲۰ الی ۲۵ درصد آمار مراجعان بخش بهداشت روانی بیمارستان هرات را زنانی تشکیل می‌دهند که به دانشگاه رفته‌اند و پیش از محدودیت‌های طالبان، کارمند نهادهای دولتی و غیردولتی بوده‌اند.»

او هشدار داد که بقای حکومت طالبان و پایبندی این گروه به محدود کردن حقوق و آزادی‌های زنان، شمار‌ نیازمندان به دریافت خدمات درمانی را در شرایطی افزایش می‌دهد که امکانات لازم برای درمان و مراقبت آن‌ها محدود و اندک است.

به گفته‌ او، اضطراب، استرس و افسردگی از شایع‌ترین مشکلات روانی در میان زنان است. 

با سرنگونی حکومت پیشین افغانستان به‌ دست طالبان، شمار زیادی از متخصصان درمانی به ‌شمول روانشناسان کشور خود را ترک کردند و به کشورهای اروپایی و آمریکایی پناهنده شدند، و این روند همچنان ادامه دارد. 

صدور فرمان‌های طالبان علیه حقوق و آزادی‌های زنان، به‌ویژه ممنوعیت آموزش دختران (به استثنای دوره دبستان) و کار زنان در نهادهای غیردولتی و خصوصی، باعث شده است که دختران و زنان زیادی به ‌دلیل خانه‌نشینی و محدودیت‌های دیگر، به بیماری‌های روانی مبتلا شوند. 

مریم احمدی یکی از این زنان است. او در حکومت پیشین افغانستان در یک شرکت خصوصی به کار مشغول بود، اما با روی کار آمدن طالبان، خانه‌نشین شد. 

او به ایندیپندنت فارسی می‌گوید که حدود یک سال است که به افسردگی دچار شده و هرازگاهی به خودکشی فکر می‌کند. 

او می‌افزاید: «من در حکومت قبلی مشعول کار بودم و زندگی خیلی خوبی داشتم و بدون محدودیت می‌توانستم به بازار، کلوپ ورزشی و پارک‌های تفریحی بروم، اما طالبان همه چیز را به روی ما زنان بستند و این باعث شده که به بیماری روانی دچار شوم. طالبان مسئول این وضعیت‌اند و باعث شدند که شمار زیادی از زنان خانه‌نشین و به بیماری‌های روانی مبتلا شوند.»

فرحناز حیدری نیز زن دیگری است که به‌دلیل خانه‌نشین شدن، به بیماری روانی دچار شده است.

او به ایندیپندنت فارسی می‌گوید که هیچ‌گاه تصور نمی‌کرد که روزی خودش به بیماری روانی مبتلا شود، اما اینک چنین است.

فرحناز خاطرات خود را از دوران پیش از حاکمیت طالبان مرور می‌کند و اینکه حالا چقدر محدودیت بر آزادی‌های فردی و اجتماعی زنان وضع شده است. 

او از جامعه جهانی می‌خواهد که حکومت طالبان را به دلیل فرمان‌های زن‌ستیزانه آن به رسمیت نشناسند، تا امیدی برای سرنگونی این حکومت وجود داشته باشد.

او می‌گوید: «به پزشکان روانشناس رجوع کردم و گفتند که استرس و افسردگی دارم و حالا تحت درمان قرار دارم. در دوران طالبان زندگی برای ما زنان افغانستان خیلی سخت شده است. طالبان تمام آزادی‌های ما را گرفتند و روز به روز هم زندگی زیر پرچم طالبان سخت‌تر می‌شود.»

او به امید روزی زندگی می‌کند که این دشواری‌ها و محدودیت‌های زنان حذف شود و آن‌ها نیز از حقوق برابر با مردان برخوردار باشند.

بیش از یک سال و نیم است که طالبان حکومت جمهوریت را که از حمایت کشورهای غربی برخوردار بود، در افغانستان سرنگون کردند. آن‌ها بر خلاف تعهدات خود به آمریکا و جامعه جهانی مبنی بر مدود نکردن آزادی و حقوق زنان، بیشتر زنان و دختران را از حق کار و آموزش و آزادی‌های اولیه فردی و اجتماعی محروم کردند.

طالبان حرکات اعتراضی زنان را با زور اسلحه سرکوب کردند و برخی از زنان معترض را بازداشت و شکنجه کردند و تحت فشارهای شدید، از آنان تعهد گرفتند که در اعتراض‌ها شرکت نکنند.