شماری از زنان معترض، روز پنجشنبه سوم آذر (۲۴ نوامبر) در آستانه تجلیل از «روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان» در کابل راهپیمایی کردند.

راهپیمایی اعتراضی این زنان از زیارتگاه «شاه دو شمشیره» در مرکز شهر کابل آغاز شد.

این زنان شعارنوشته‌های با مضمون «خاموشی جهان در برابر وضعیت دوزخی زن افغان شرم‌آور است»، «تا آخر برای حقوق خود می‌جنگیم و تسلیم نمی‌شویم» و «بدون شرکت فعال زنان، هیچ جامعه‌ای به خوشبختی نمی‌رسد» حمل می‌کردند.

زنان معترض از طالبان خواستند که حقوقشان را به رسمیت بشناسند و آزادهای فردی و اجتماعی آنان را محدود نکنند.

در مدت ۱۵ ماه سلطه طالبان بر افغانستان، محدودیت‌های زیادی علیه زنان اعمال شده است؛ دختران بالاتر از کلاس ششم از رفتن به مدرسه منع شده‌اند و بخش زیادی از زنان هم شغل‌هایشان را از دست داده‌اند و خانه‌نشین شده‌اند.

پس از سرنگونی حکومت افغانستان در ۱۵ اوت سال ۲۰۲۱، زنان در چندین اعتراض و راهپیمایی در کابل و استان‌های دیگر شرکت کردند. طالبان این اعتراض‌ها را سرکوب کردند و در برخی موارد هم زنان معترض را مورد ضرب‌و‌شتم قرار دادند.

طالبان چندین زن معترض را بازداشت کردند و از آنان ویدیوهای اعتراف اجباری ضبط کردند. هم‌اکنون نیز ظریفه یعقوبی، یکی از فعالان زن، با چهار همکارش در زندان به سر می‌برد و با وجود درخواست نهادهای بین‌المللی، طالبان آنان را رها نکرده‌اند.

زندگی زیر پرچم «امارت اسلامی طالبان» روزبه‌روز برای زنان افغان دشوارتر می‌شود. طالبان به تازگی مکان‌های تفریحی، حمام‌ها و باشگاه‌های ورزشی زنانه را نیز تعطیل کردند. طالبان مانند دوره نخست حکومتشان در نیمه دوم دهه ۹۰ میلادی، زنان را در ملاعام به اتهام‌های گوناگون شلاق می‌زنند.

طالبان ادعا می‌کنند که «شریعت اسلامی» را در جامعه اجرا می‌کنند و برای برقراری نظام اسلامی و حدود شرعی، با حکومت افغانستان و حامیان بین‌المللی‌اش به مدت دو دهه مبارزه کرده‌اند.

زنان معترض می‌گویند که طالبان خواستار حذف کامل زنان از جامعه‌اند و می‌خواهند که این قشر خانه‌نشین شود. این زنان در چندین گردهمایی اعتراضی از جامعه جهانی خواستند که با توجه به رفتار سرکوب‌گرایانه طالبان علیه زنان، حکومت این گروه را به رسمیت نشناسند.

طالبان تلاش زیادی برای به رسمیت شناختن حکومتشان کردند، اما تا‌کنون هیچ کشوری ازجمله حامیان اصلی‌شان، حکومت این گروه را به رسمیت نشناخته است.