آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد، روز پنجشنبه ۱۶ فوریه (۲۷ بهمن)‌، گفت: ۷۸ میلیون دختر و پسر در سراسر جهان به‌دلیل جنگ و درگیری، بلایای طبیعی و جابه‌جایی ناخواسته، به مدرسه نمی‌روند. این امر در حالی است که ده‌ها میلیون کودک دیگر تنها آموزش پراکنده می‌بینند.

دبیرکل سازمان ملل متحد در یک پیام ویدیویی تاکید کرد که «هیچ فردی نباید از فرصت یادگیری محروم شود.» او از افزایش بودجه برای «آموزش‌وپرورش در شرایط اضطراری» در چارچوب برنامه و صندوق «آموزش‌وپرورش نمی‌تواند صبر کند» تحت نظر سازمان ملل متحد حمایت کرد.  برنامه «آموزش نمی‌تواند صبر کند» این صندوق برای آموزش در شرایط اضطراری و بحران‌های طولانی در نظر گرفته شده است.

آنتونیو گوترش اشاره کرد که امروز ۲۲۲ میلیون کودک، آموزش‌ در چنین شرایطی را تجربه می‌کنند و برای کمک به آن‌ها، ۱۸ کشور و شرکت‌های خصوصی وعده ۸۲۶ میلیون دلار کمک به این برنامه سازمان ملل را داده‌اند.

دبیرکل سازمان ملل متحد خواست که درباره تلاش‌های بین‌المللی برای حصول اطمینان از اینکه کودکان و جوانان آسیب‌پذیرتر فرصتی برای آموزش و موفقیت خواهند داشت، تجدیدنظر شود. او گفت: «مهم نیست که شما چه کسی هستید، مهم نیست که در کجا زندگی می‌کنید، مهم نیست که چه موانعی در راه شما وجود دارد، شما حق آموزش با کیفیت دارید.»

آنتونیو گوترش در کنفرانس تامین مالی برنامه «آموزش نمی‌تواند صبر کند» در ژنو، گفت: از زمان راه‌اندازی این برنامه در سال ۲۰۱۷، این صندوق ۸۷ هزار معلم را آموزش داده است و به هفت میلیون کودک گرفتار در بحران، «آموزشی که سزاوار آن هستند» را ارائه داده است. او تصریح کرد: «ما در مورد منزوی‌ترین و فراموش شده‌ترین کودکان جهان صحبت می‌کنیم. ما در مورد دخترانی صحبت می‌کنیم که قربانی قاچاق، مجبور به کار یا ازدواج شده‌اند.

ثریا فاروقی، یک دختر افغان در جریان این کنفرانس توضیح داد زمانی که از افغانستان فرار کرده، بسیاری از «خواهرانش» را زیر سلطه طالبان رها کرده است. فاروقی ۲۰ ساله همچنان با دوستانش که اکنون قادر به تحصیل نیستند در ارتباط است. او اکنون فعال حقوق زنان است.

او به خبرگزاری سازمان ملل متحد گفت: «وضعیت به مراتب بدتر از آن چیزی است که شما در اخبار و رسانه‌های اجتماعی می‌بینید. هر روز پیام‌هایی از دوستانم دریافت می‌کنم که بدون در نظر گرفتن سن یا رضایتشان مجبور به ازدواج می‌شوند.

او افزود: «من احساس مسئولیت عمیقی می‌کنم تا از خواهرانم که هنوز در افغانستان‌اند حمایت کنم و با اینکه وضعیتشان خوب نیست، هر روز با آن‌ها در ارتباطم.  فاروقی که اصالتا از هرات در غرب افغانستان است، هم‌اکنون در دانشگاه علم و صنعت میزوری در آمریکا در حال تحصیل در رشته مهندسی مکانیک است. 

او توضیح داد که قبل از به گفته او کودتای اوت ۲۰۲۱ و به قدرت رسیدن طالبان، «افغانستان جایی بود که من آن را خانه خود می‌دانستم». او افزود: کشورم جایی بود که من می‌توانستم رویاهایم را دنبال کنم و به توسعه جامعه‌ام کمک کنم. با این حال، از زمانی که طالبان قدرت را به دست گرفتند، اوضاع وخیم شده است و قلبم برای رنج کسانی که در آنجا به دام افتاده‌اند درد می‌کند. فاروقی گفت: «مدرسه رفتن و گذراندن وقت با دوستان نباید یک امتیاز باشد، بلکه یک حق اساسی است.»