شماری از زنان معترض در استان تخار روز یکشنبه، ۲۵ دی (۱۵ ژانویه)، در واکنش به ممنوعیت آموزش و کار زنان در نهادهای غیردولتی، گردهمایی‌های اعتراضی در مکان‌های سربسته برگزار کردند.

طالبان اعتراض‌های خیابانی را با توسل به زور و اسلحه و بازداشت سرکوب می‌کنند و به همین دلیل، زنان معترض در مکان‌های بسته علیه این گروه اعتراض می‌کنند.

یکی از زنان معترض که نخواست نامش فاش شود، به ایندیپندنت فارسی گفت که سازمان ملل متحد باید برای تامین حق کار و آموزش زنان، به طالبان فشار آورد.

او از طالبان می‌خواهد که به حق دختران و زنان برای کار و آموزش در مدرسه دانشگاه‌ احترام بگذارند. 

در یک ویدیو از تجمع زنان معترض تخار که به ایندیپندنت فارسی ارسال شده است، دیده می‌شود که آنان شعارهایی مانند «جهان، خاموش ننشینید، لطفا طالبان را به رسمیت نشناسید»، «هموطن صدایت را بلند کن»، «نان، کار، آزادی» و «تا خون در رگ ماست، طالبان دشمن ماست» سر می‌دهند.

زنان معترض در تخار هشدار می‌دهند که تا زمانی که به خواستشان برای پایان یافتن ممنوعیت کار و آموزش رسیدگی نشود، دست از اعتراض نخواهند کشید. 

این زنان از جامعه جهانی می‌خواهند که در کنار زنان افغانستان بایستد تا طالبان محدودیت‌های تحمیلی را علیه آزادی و حقوق زنان، لغو کنند.

همزمان، پریسا مبارز، مسئول جنبش زنان تخار، به ایندیپندنت فارسی می‌گوید که اعضای این جنبش از شش ماه پیش به این سو در اعتعراض به محدودیت‌های اعمال‌شده طالبان بر زنان افغان، تجمعات متعددی برپا کردند.

او می‌افزاید که تاکنون ۱۲۵ زن در استان تخار عضو این جنبش شده‌اند و روز به روز به شمار اعضای این جنبش افزوده می‌شود.

طالبان در ۱۵ اوت ۲۰۲۱ بر افغانستان تسلط یافتند و از آن زمان تاکنون، محدودیت‌های زیادی علیه حقوق و آزادی‌های زنان وضع کرده‌اند. طالبان به دختران فقط تا کلاس ششم دبستان اجازه درس خواندن می‌دهند و زنان را از بسیاری از حقوق و آزادی‌های خود، از جمله کار در نهادهای غیردولتی، محروم کرده‌اند.

زنان افغانستان در این مدت بارها به خیابان‌ها آمدند و شعارهای متعددی مانند «نان، کار، آزادی» سر دادند، اما طالبان این اعتراض‌ها را با خشونت سرکوب کردند و در نتیجه، بسیاری از زنان به دیوارنگاری و تجمع‌های اعتراضی در مکان‌های بسته روی آوردند.

طالبان چندین بار زنان معترض را ضرب و شتم و بازداشت و شکنجه کردند و از آنان تعهد گرفتند که اعتراض‌‌ها را ادامه ندهند.

طالبان در نیمه دوم دهه ۹۰ میلادی نیز در افغانستان حکومت می‌کردند، اما در آن زمان با چالش اعتراض‌های مدنی مواجه نبودند. حضور ۲۰ ساله غرب در افغانستان، باعث شد که شهروندان افغان اعتراض‌های مدنی زیادی انجام دهند به تاثیرگذاری حرکات‌های اعتراضی پی‌ ببرند.