پس از محدودیت‌های اعمال‌شده از طرف طالبان بر حق آموزش و کار در نهادهای غیردولتی و سرکوب اعتراض‌های زنان، معترضان روش اعتراضشان را تغییر دادند و با سوزاندن عکس رهبران طالبان و نصب شعار روی در خانه‌ها به این اقدام‌های طالبان واکنش نشان دادند.

معترضان با ثبت ویدیو و عکس و انتشار آن در رسانه‌های اجتماعی تلاش می‌کنند اعتراض‌ها علیه طالبان ادامه پیدا کند.

دو تن از زنان معترض عکس‌های ملا هیبت‌الله آخوندزاده، رهبر طالبان، ندا محمد ندیم، وزیر تحصیلات عالی طالبان، و محمد خالد حنفی، از چهره‌های تندرو طالبان، را آتش زدند.

این دو معترض شعار «حق، عدالت و آزادی» را در کنار عکس‌های این سه مقام طالب نصب کرده بودند.

زنانی که عکس‌های رهبران طالبان را آتش می‌زنند، برای فاش نشدن هویتشان، چهره‌هایشان را با ماسک پوشانده‌اند تا از خطر بازداشت شدن به دست نیروهای طالبان در امان بمانند.

طالبان با حرکات‌های اعتراضی زنان برخورد «خشنی» دارند و همواره این اعتراض‌ها را سرکوب کرده‌اند.

یک زن معترض مترسکی را با پوشش طالبانی ساخته و روی لباس آن «ناامیدی، جهل و تاریکی» نوشته است. او سپس این مترسک را آتش می‌زند و می‌گوید: «به خیال خودم، جهل را به آتش کشیدیم، ولی این هنوز [اشاره به خود] زنده است و نفس می‌کشد. من یک دختر افغان هستم و می‌خواهم صدای خود را به گوش جهانیان برسانم.»

در یک ویدیو اعتراضی دیگر، معترضی عکس‌های ملا عمر، بنیان‌گذار تحریک طالبان، ملا هیبت‌الله آخوندزاده، رهبر طالبان، سراج‌الدین حقانی، وزیر داخله (کشور) طالبان، انس حقانی، برادرش، ملا یعقوب وزیر دفاع طالبان، ملا عبدالغنی برادر، معاون نخست‌وزیر طالبان، را در چاه توالت می‌اندازد.

یک زن معترض دیگر، در ارتباط با محروم کردن زنان از حق آموزش و کار، شعارهای اعتراضی علیه طالبان روی در خانه‌های مسکونی نصب می‌کرد تا از این طریق، باعث افزایش همبستگی خانواده‌ها برای ایستادگی در مقابل طالبان شود.

طالبان شنبه ۲ دی‌ماه، اعتراض دانشجویان دختر در ارتباط با «ممنوعیت از حق کار و آموزش» در شهر هرات در غرب افغانستان را با استفاده از ماشین آب‌پاش سرکوب کردند.

پس از شکل‌گیری اعتراض دانشجویی علیه طالبان، حکومت طالبان دانشگاه‌ها را در مناطق گرمسیر برای یک هفته تعطیل کرده‌اند.

اما تعدادی از نیروهای طالبان با تجهیزات نظامی‌شان در نزدیکی برخی از دانشگاه‌ها از جمله دانشگاه دولتی کابل حضور داشتند.

یکی از زنان معترض، با در دست داشتن پلاکاردی با شعار «اقرا» در مقابل در ورودی دانشگاه کابل ایستاده بود. او با این اقدام از طالبان می‌خواست تا محدودیت‌های اعمال‌شده علیه زنان را لغو کنند.

واژه «اقرا» به نخستین آیات فرستاده‌شده قرآن به پیامبر اسلام اشاره دارد.

طالبان در ۱۵ اوت ۲۰۲۱ بر افغانستان تسلط یافتند و از آن زمان تاکنون، محدودیت‌های زیادی را علیه آزادی‌های زنان وضع کرده‌اند. طالبان به دختران تنها تا کلاس ششم اجازه درس خواندن می‌دهند و زنان را از کار در نهادهای غیردولتی منع کرده‌اند.

اما زنان افغانستان در این مدت بارها به خیابان‌ها آمدند و شعارهای متعددی هم‌چون «نان، کار و آزادی» سر دادند، اما زمانی‌که این اعتراض‌ها را طالبان سرکوب کردند، برخی از زنان به دیوارنگاری و تجمع‌های اعتراضی در مکان‌های بسته روی آوردند.

طالبان چندین بار زنان معترض را ضرب و شتم و بازداشت و شکنجه کردند و از زنان معترض تضمین گرفتند که اعتراض‌‌ها را ادامه ندهند.

شمار دیگری از زنان افغانستان کارزارهایی برای تامین حقوق شهروندی راه‌اندازی کردند و این کارزارها، با به کار بردن هشتگ، طرح‌های گرافیکی، نقاشی، خاطره‌نویسی و سرودن و خواندن اشعار اعتراضی ادامه پیدا کرده است.

طالبان در نیمه دوم دهه ۹۰ میلادی نیز در افغانستان حکومت می‌کردند، اما در آن زمان با چالش اعتراض‌های مدنی مواجه نبودند. حضور ۲۰ ساله غرب در افغانستان باعث شد که شهروندان افغان اعتراض‌های مدنی زیادی انجام بدهند و به تاثیرگذاری حرکات‌های اعتراضی پی‌ببرند.

این حرکات اعتراضی بیشتر از طرف طبقه جوان و تحصیل‌کرده راه‌اندازی و مدیریت می‌شود؛ نسلی که طی ۲۰ سال گذشته به مدرسه و دانشگاه رفته‌اند.

با این همه، باور غالب میان زنان معترض افغان این است که جامعه جهانی در قبال حقوق شهروندی و زنان افغانستان بی‌تفاوت است و به همین دلیل، «فشار حداکثری» را علیه طالبان اعمال نکرده است.

این زنان از جهان می‌خواهند که زنان افغانستان را در مقابل حکومت طالبان تنها نگذارند و اجازه ندهند که این گروه مانع حضور زنان در جامعه شوند.