یک پژوهشی نشان داد نوزادانی که در قرنطینه به دنیا آمده‌اند، کندتر به نقاط عطف رشدی می‌رسند.
مطالعه‌ای جدید آشکار کرد نوزادانی که در قرنطینه بوده‌اند، به دلیل کمتر شدن تحریک و ارتباط با بزرگسالان بدون ماسک با چالش‌هایی مواجه‌اند.
پژوهشگران یک «گروه دوران همه‌گیری» شامل ۳۰۹ نوزاد متولدشده در ایرلند را که بین مارس تا مه ۲۰۲۰ به دنیا آمده بودند، با داده‌های تاریخی مربوط به حدود یک هزار و ۶۰۰ نوزاد متولدشده بین سال‌های ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۱ مقایسه کردند.
بر اساس مشاهدات والدین، احتمال دستیابی «نوزادان دوران همه‌گیری» به سه معیار اصلی ارتباطات اجتماعی وقتی به یک سالگی می‌رسیدند، به طور قابل توجهی کمتر بود.
این سه معیار، اشاره کردن، به زبان آوردن یک کلمه معین و معنی‌دار و دست تکان دادن هنگام خداحافظی بودند.
پژوهشگران از کالج سلطنتی جراحان ایرلند و کالج دانشگاهی کورک (University College Cork ) مقایسه‌هایی را با شواهد پیشین در مورد تاخیرهای رشدی بین نوزادانی که دوران اولیه زندگی خود را در مراقبت‌های سازمانی گذرانده بودند، انجام دادند تا توضیح دهند چرا ممکن است «بین دوره همه‌گیری و رشد نوزاد رابطه زمانی وجود داشته باشد».
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
آن‌ها افزودند: «قرنطینه شدید که برای کنترل همه‌گیری کووید-۱۹ صورت گرفت، باعث شد که نوزادان و خانواده‌هایشان نسبت به سال‌های گذشته زمان بیشتری را در خانه بگذرانند.»
«ما به‌تازگی نشان دادیم که خانواده نوزادان در گروه کورال [دوران قرنطینه کووید] در بدو تولد، به طور میانگین با یک نفر تماس اجتماعی خارج از خانه داشتند و وقتی نوزادان به شش ماهگی می‌رسیدند [این عدد] به چهار نفر افزایش می‌یافت.»
«این امر ممکن است تجربه والدین در بزرگ کردن فرزند در طول همه‌گیری را تحت تاثیر قرار دهد؛ زیرا بسیاری از والدین خاطرنشان کردند که قرنطینه بوده‌اند.»
«علاوه بر این، ما دریافتیم که محدودیت‌های قرنطینه اجتماعی باعث شد ۲۵ درصد نوزادان تا یک سالگی، کودکی همسن و سال خود نبینند و این به کاهش تعامل اجتماعی با همسالان منجر می‌شود.»
«به دلیل ضوابط قرنطینه، این احتمال وجود دارد که نوزادان دوران کووید-۱۹ گفتارهای محدودتری شنیده و چهره‌های بدون ماسک کمتری را که با آن‌ها صحبت کنند، دیده باشند.»
پژوهشگران گفتند هنوز «مشخص نیست» ماسک زدن و وجود آشناهای محدود بر رشد گفتاری این نوزادان در بلندمدت چه تاثیری خواهد داشت.
آن‌ها افزودند: «رشد گفتار در نوزادان پیچیده است. نوزادان کوچک‌تر در طول تعامل، به چشمان کسانی که به آن‌ها توجه دارند خیره می‌شوند؛ اما از شش ماهگی به بعد، نوزادان تمایل دارند نگاه خود را از چشم‌ها به دهان برگردانند.»
پژوهشگران در طول کووید، محدودیت‌هایی را برای حرکت جغرافیایی و گردهمایی اجتماعی پیشنهاد کردند و این بدان معنا است که نوزادان محرک کمتری داشتند.
آن‌ها افزودند: «از آنجایی که نوزادان بیشتر دوران قرنطینه را در محیط آشنای اطراف خانه خود سپری کرده‌اند، احتمال کمتری داشت که با موارد جدیدی مواجه شوند که توجهشان را جلب کند و احتمالا آن‌ها را برانگیزد که به آن اشاره کنند.»
«این یافته‌ها همچنین ممکن است مربوط به یکی از والدین یا هر دوی آن‌ها (به دلیل کار در منزل) و خواهر و برادری (خارج از مدرسه و کودکستان) باشد که در مجاورت و نزدیک نوزادان‌اند و نیازهای آن‌ها را پیش از آنکه به اشاره کردن نیازی باشد، پیش‌بینی می‌کنند.»
«همچنین توانایی نوزادان در دست تکان دادن برای خداحافظی (بای‌بای کردن) کاهش داشت که احتمالا به دلیل کم شدن دفعات فرصت‌هایی بود که در آن نوزادان می‌توانستند بای‌بای کردن را یاد بگیرند و علت آن کاهش تماس‌های اجتماعی بود.»
«با این حال، لازم به یادآوری است که کاهش کلی خطر مربوطه در این مطالعه اندک است و امید می‌رود که این نوزادان پس از برداشته شدن محدودیت‌ها، به‌سرعت به نوزادان قبل از همه‌گیری برسند.»
این یافته‌ها در مجله بی‌ام‌جی (BMJ) آرشیو بیماری‌های دوران کودکی (Archives of Disease in Childhood) منتشر شد.
© The Independent
