رونالد نیومن، سفیر پیشین ایالات متحده آمریکا در افغانستان و آنه ترسون، دستیار پیشین وزیر خارجه آمریکا، در یک مقاله که در سایت خبری- تحلیلی هیل (The Hill) منتشر شد، گفتند که آمریکا می‌تواند با گروه طالبان وارد تعامل مشروط شود.
در این مقاله نوشته شده است که آمریکا هنوز ابزارهایی برای حمایت از منافع‌اش در افغانستان دارد، اما استفاده از آن‌ها به تمرکز فراتر از کمک بشردوستانه نیاز دارد.
این دو دیپلمات پیشین می‌افزایند: «ما منافع خود را به صورت واضح برای طالبان شرح داده‌ایم که شامل جلوگیری از حمله به ایالات متحده و متحدانش، کمک برای تهیه غذا و مراقبت‌های پزشکی به افغان‌ها، حمایت از حقوق بشر به‌ویژه برای زنان و دختران و آسان‌سازی سفر شهروندان آمریکایی و افغان‌هایی که با دولت ما کار می‌کردند یا از حقوق و اصول ما حمایت می‌کردند، است.»
پترسون و نویمن معتقدند که سقوط طالبان در حال حاضر سودمند نیست، زیرا فعلا هیچ جایگزینی وجود ندارد؛ دولت پیشین کاملا از هم پاشیده و حتی ارتش نیز از بین رفته است و رهبران سیاسی پیشین همه منفور جامعه و مردم‌اند. جبهه‌های کوچک مقاومت و جنگ در بخش‌هایی از افغانستان مورد تایید آمریکا نیست، زیرا مورد حمایت تمام اقوام در افغانستان قرار نمی‌گیرد.
به باور این دو دیپلمات، سقوط طالبان می‌تواند هرج ومرج را در افغانستان افزایش دهد و باعث گسترش بیشتر تروریسم شود. همچنین می‌تواند رنج انسانی را در افغانستان افزایش دهد و زمینه انتقال افغان‌ها و شهروندان آمریکایی باقی‌مانده در افغانستان را به هم بریزد.
با این حال و بر اساس این مقاله، فروپاشی طالبان در چند سال آینده بسیار محتمل است، زیرا طالبان نمی‌توانند حقوق کارمندان دولت و معلمان را بپردازند، نمی‌توانند به مراکز درمانی در افغانستان خدمات پزشکی ارائه کنند، محدودیت‌ها برای زنان در حال افزایش است و طالبان به‌جای اینکه ازنظر قومی و قبیله‌ای فراگیرتر شوند، محدودتر می‌شوند و فقط بخشی از پشتون‌ها با آنان خواهند ماند. روابط طالبان با همسایگانش حتی با پاکستان نیز تیره است و شکاف‌های داخلی در این گروه دیده می‌شود.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
این‌ها دقیقا شرایطی است که به فروپاشی دولت‌های پیشین افغانستان منجر شد. ترسیم سیاست آینده آمریکا در قبال افغانستان و گروه طالبان کمی سخت است. طالبان در حالی که علاقه‌مند به شناخته شدن با عنوان یک دولت رسمی در افغانستان‌اند، اما از پذیرش خواسته‌های جامعه جهانی سرباز زده‌اند.
آنان هیچ‌گونه کمکی برای مبارزه با تروریسم نمی‌کنند و حکومتشان فراگیر نیست و تمام قدرت در دست یک قوم است. طالبان همچنین قطع نظارت بر کارکرد بانک‌ها را رد کرده‌اند، در حالی که این عمل باعث رشد فعالیت‌های بخش خصوصی و توسعه تجارت می‌شود. آنان همچنین به دختران اجازه رفتن به مدرسه را نمی‌دهند و زنان را بسیار محدود کرده‌اند.
به باور پترسون و نیومن با وجود این شرایط تعدادی از کشورهای منطقه وارد تعامل با طالبان شده‌اند. چین، روسیه، پاکستان و قطر، نماینده‌های طالبان را می‌پذیرند. تعدادی از سفارتخانه‌های افغانستان در کشورهای همسایه بازگشایی شده‌اند و تعدادی از کشورهای منطقه نیز در حال باز کردن سفارتخانه‌های خود در کابل‌اند.
در این مقاله به دولت آمریکا پیشنهاد می‌شود که اعمال و گفتارش را هماهنگ کند؛ باید دوباره محدودیت سفر علیه مقام‌های طالبان اعمال شود تا ناگزیر به باز کردن مدارس دخترانه شوند، باید تحریم‌ها علیه طالبان دوباره اعمال شوند، زیرا این تحریم‌ها در ۲۰ ژوئن به صورت خودکار از بین خواهند رفت. همچنین آمریکا نباید از حمله به القاعده و داعش که در افغانستان دوباره دارند رشد می‌کنند، طفره برود.
در این مقاله گفته شده است که ایالات متحده آمریکا به یک راهبرد سیاسی جدید نیاز دارد.
پترسون و نیومن می‌گویند:«ما باید مستقیما با رهبری واقعی طالبان روبهرو شویم، بنابراین هیچ سوءتفاهمی درباره آنچه انتظار داریم وجود ندارد. در حالی که ما باید از متحدان خود در دوحه و جاهای دیگر به خاطر کمک‌هایشان سپاسگزار باشیم، هیچ جایگزینی برای مذاکرات مستقیم و صریح بین آمریکایی‌ها و رهبران طالبان وجود ندارد. اگر آن‌ها بخواهند ما یک هیئت را به کابل بفرستیم، ایالات متحده باید اصرار داشته باشد که با رهبری طالبان در قندهار ملاقات کند، زیرا شک داریم که کابینه طالبان در کابل، به معنای واقعی دست‌نشانده‌های رهبر طالبان باشند.»
مقاله نیومن و پترسون نشان می‌دهد که بخشی از سیاستمداران آمریکایی علاقه‌مند نزدیک شدن به طالبان واقعی‌اند و می‌خواهند به طالبان قندهاری نزدیک شوند. این به آن معنا است که آمریکا نیز می‌داند که شبکه حقانی که مستقل از طالبان است، همچنان با تروریست‌های القاعده و حتی با داعش ارتباط دارد و از سازمان‌های تروریستی منطقه نیز حمایت می‌کند. باور آمریکا این است که طالبان از درون با تنش و درگیری روبهرو است و این کشور می‌خواهد گروهی را که متعادل‌تر و سازش‌کارترند مورد توجه قرار بدهد.
