علی‌اکبر غلامی، شهروند افغانستان، در سپتامبر ۲۰۲۱ با مدارک شناسایی افغانستانی وارد آمریکا شد. او فرصت جمع کردن همه چیزهایی که بعدا در آمریکا به آن‌ها نیاز پیدا می‌کرد، نداشت. در نتیجه آنچه دم دستش بود برداشت و با نزدیک به ۷۶ هزار افغان دیگر، در جریان برنامه‌‌های تخلیه از افغانستان خارج شد. غلامی در حوزه هوانوردی تحصیل کرده است و در دو سال پیش از سقوط افغانستان در اوت ۲۰۲۱، در فرودگاه بین المللی کابل کار می‌کرد. او که به زبان انگلیسی تسلط دارد اکنون در ایالت ویسکانسین آمریکا زندگی می‌کند و خیلی زود توانسته است شغلی به دست آورد. 

پس از خروج از افغانستان، غلامی نخست از قطر به پایگاه هوایی هولومان در نیومکزیکو وارد شد، و سپس به سکونت‌گاه اصلی‌اش در «گرین بی» در ایالت ویسکانسین انتقال یافت. اولویت اصلی غلامی پیدا کردن شغلی پیش از تمام شدن دوره کمکی سه ماهه آمریکا برای اجاره خانه و دیگر نیازهای روزمره‌اش بود. او می‌گوید: «ما باید بیشتر از حد لازم کار کنیم، زیرا در کنار تامین اجاره خانه و خرج زندگی خودمان، به خانواده‌هامان در افغانستان نیز باید پول بفرستیم.» 

او نخست در کارخانه تولید گوشت شروع به کار کرد، اما حالا در کارخانه بسته‌بندی پنیر موزارلا با دستمزد ساعتی ۲۴ دلار کار می‌کند. در عین حال، او با چالش‌هایی هم مواجه شده است. یکی از مشکلات، فاصله سی و چند کیلومتری بین خانه و محل کارش بود و غلامی نمی‌دانست بدون داشتن گواهی‌نامه رانندگی و اتومبیل شخصی، چگونه آن مسیر را هر روز طی کند. اینجا بود که کارفرمای او به دادش رسید. مایک رومینسکی، کارفرمای غلامی، به او مبلغی قرض داد تا اتومبیلی بخرد. او همچنین به غلامی و هفت مهاجر دیگر افغان کمک کرد تا بتوانند گواهی‌نامه رانندگی بگیرند و در کلاس‌های تقویتی زبان انگلیسی ثبت‌نام کنند. رومنیسکی به خانواده غلامی دو کامپیوتر نیز اهدا کرد تا او و همسرش و فرزندانش بتوانند در طول روز با یکدیگر در ارتباط باشند.

 به گزارش «میلواکی نیوز»، غلامی یکی از دست‌کم ۸۳۸ مهاجر افغان است که اکنون در ویسکانسین زندگی می‌کنند. این تازه‌واردان می‌توانند با حضور در ایالتی که با کاهش نرخ زاد و ولد و افزایش سن جمعیت ر‌و‌به‌رو است، جامعه را پر جنب و جوش‌تر کنند و از بحران نیروی کار بکاهند. 

بویانا زوریچ مارتینز، مدیر دفتر برنامه‌های پناهندگی بخش کودکان و خانواده‌های ویسکانسین، می‌گوید که بسیاری از کارفرمایان در این ایالت برای جذب مهاجران افغان در بازار کار ابراز تمایل کرده‌اند. او می‌افزاید که فرصت‌های شغلی زیادی در سراسر این ایالت وجود دارند. با این حال، تحلیل‌گران اقتصادی می‌گویند، تا زمانی که مهاجران افغان نتوانند برای خود وسیله نقلیه تهیه کنند، با زبان انگلیسی دست‌کم تا حد رفع مشکلات عادی روزمره آشنا باشند‌، و نیز زمینه دسترسی کودکان‌شان به مراقبت‌های لازم مهیا شده باشد، جذب آنان به بازار کار امکان‌پذیر نیست، و تداوم آن چالش‌ها می‌تواند بر بازار کار تاثیر بگذارد. 

سازمان‌های غیرانتفاعی در ویسکانسین در حال تلاش برای تلفیق وضعیت مهاجران با محیط و شرایط زندگی تازه‌اند. گرچه آنان توانسته‌اند برای بسیاری از مهاجران جدید مسکن و شغل پیدا کنند، اما از آمادگی لازم برای رفع همه مشکلات مهاجران برخوردار نبوده‌اند. 

میسی هیوز، منشی و مدیرعامل شرکت توسعه اقتصادی ویسکانسین، می‌گوید: «برخورداری از جمعیت جدیدی از مهاجران افغان، فرصت دیگری برای کمک به تقویت نیروی کار ما است.» او می‌افزاید که کارفرمایان باید شرایط و دشواری‌های کارگران خود را درک کنند و به آن‌ها کمک کنند تا موفق شوند. به باور هیوز، کسب و کارها باید بخشی از این برنامه اسکان مجدد باشند. 

با این حال، معضل فاصله و رفت‌و‌آمد، همچنان چالش مستقیمی در روند اشتغال مهاجران افغان در آمریکا است. اگر مهاجران در داخل شهرها زندگی و کار کنند، با این چالش کمتر رو‌به‌رو می‌شوند، زیرا می‌توانند از سیستم حمل و نقل عمومی استفاده کنند. اما اگر در حاشیه‌های شهر سکونت یابند، رفت و برگشت به محل کار مشکل بزرگی خواهد بود. شماری از کارفرمایان برای حل این مشکل چاره‌هایی اندیشیده‌اند. مثلا برخی از آنان از سیستم حمل و نقل خصوصی برای رفت‌و‌آمد کارگران مهاجر خود استفاده می‌کنند. اما همه کارفرمایان چنین نیستند. در آمریکا وضعیت متقاضیان کار دارای خودرو شخصی با کسانی که فاقد آن باشند، تفاوت دارد و معمولا ارجحیت با دارندگان خودرو شخصی است. به همین دلیل، اکثر مهاجران افغان در نخستین گام، برای گرفتن گواهی‌نامه رانندگی اقدام می‌کنند. غلامی اکنون با هفت هزار دلار که دو هزار دلار آن از کمک کارفرمایش تامین شده است، خودروی برای خود خریده است و می‌تواند فاصله خانه تا محل کارش را بدون مشکل طی کند. 

از چالش فاصله و رفت و آمد که بگذریم، مشکلات دیگری نیز در برابر افغان‌هایی که تازه به آمریکا رفته‌اند، وجود دارد. یکی از این مشکلات، وضعیت اقامت موقت آنان است. از مجموع نزدیک به ۸۰ هزار مهاجر افغان که در حال حاضر در آمریکا به سر می‌برند، حدود نیمی از آنان می‌توانند به ویزای ویژه مهاجرت، و سپس وضعیت اقامت دایم، دست یابند. اما وضعیت نیم دیگر آنان هنوز ناروشن است. به تازگی جوبایدن، رئیس جمهوری آمریکا، طرحی را به کنگره آمریکا ارائه کرد تا بر اساس آن، به اکثر افغان‌هایی که به آمریکا رسیده‌اند، اقامت دایم اعطا شود. اما تا زمانی که این طرح تصویب شود، افغان‌های مهاجری که حالا برای خود شغلی دست و پا کرده‌اند، نمی‌دانند که آیا خواهند توانست همیشه در آمریکا بمانند، یا روزی از این کشور اخراج خواهند شد.