پژوهشگران در اندونزی، روشی برای پرورش پشه‌های «مفید» که ویروس مرگبار «دِنگی» را منتشر نمی‌کنند ابداع کرده‌اند. در نتیجه می‌توان از شیوع «تب دنگی» جلوگیری کرد.

پشه‌های «مفید» با خود باکتری‌هایی  موسوم به «وُلباچیا» حمل می‌کنند که توانایی سرایت ویروس‌هایی ازجمله دنگی، زیکا و تب زرد را مسدود می‌کند.

ولباچیا یک باکتری معمول است که در ۶۰ درصد انواع حشره‌ها مانند پشه میوه، شب‌‌پره و پروانه یافت می‌شود. اما به گفته نهاد خیریه «وُرلد ماسکیتوِ پروگرم» (برنامه جهانی پشه) که این پژوهش به‌ابتکارآن انجام شده است، این باکتری در پشه‌های موسوم به «آئِدِس اِجیپتی» که حامل ویروس دنگی است وجود ندارد. 

پژوهشگران متوجه شده‌اند که باکتری «ولباچیا» در پشه با ویروس‌هایی چون ویروس دنگی رقابت می‌کند. این امر فعل و انفعال تکثیر ویروس را سخت‌تر و امکان انتقال آن را از پشه به انسان غیرمحتمل‌تر می‌کند.

«پوروانتی»، یکی از پژوهشگران این پروژه می‌گوید: «درواقع، ما در حال پرورش پشه‌های(مفید) هستیم. پشه‌های حامل ویروس دنگی با پشه‌های حامل ولباچیا جفت‌گیری می‌کنند که نتیجه آن تولید پشه ولپاچیا – پشه (مفید)- است که حتی اگر انسان را بگزد، تاثیری نخواهد داشت.»

بر اساس الگوهای آماری، همه‌ساله حدود ۴۰۰ میلیون نفر به تب دنگی دچار می‌شوند. ویروس دنگی موجب درد شدید استخوان و عضله‌ها می‌شود.

از سال ۲۰۱۷، گروه‌های تحقیقی مشترکِ دانشگاه موناش استرالیا و دانشگاه گادجِه‌مادای اندونزی، تحت نظارت برنامه جهانی پشه، پشه‌های ولباچیا را در «نواحی قرمز» (مناطقی که تب دنگی در آن معمول است) شهر«یوگیاکارتا»‌ی اندونزی رها کرده‌اند.  

در این آزمایش، تعداد پنج میلیون تخم پشه آلوده به ولباچیا که در۹ ‌ماه تولید شده بودند، هر دو هفته در سطل‌های آب در گوشه و کنار شهر قرار داده شد.  

نتیجه این آزمایش که در نشریه «نیو اینگلند جورنال آو مدیسین» منتشر شد، نشان داد که از هنگام رها شدن پشه‌های (مفید) ۷۷ درصد از موارد ابتلا به تب دنگی و ۸۶ درصد از نیاز به بستری شدن در بیمارستان کاسته شده است. 

آدی اوتارینی، مسئول این تحقیق می‌گوید: «ما به این فناوری، به‌ویژه در مناطقی که پشه آئِدِس اجیپتی عامل عمده (عفونت) است، اطمینان داریم.»  

سری پوروانینگیش، که خانواده‌اش برای (شرکت در پروژه) برنامه جهانی پشه داوطلب شده‌اند، می‌گوید: «هرسه کودک من به تب دنگی مبتلا و در بیمارستان بستری شده‌اند... همین‌طور در ذهنم باقی مانده است و فکر می‌کنم چگونه به‌سلامت و نظافت روستایم کمک کنم.»