کریستیانو رونالدو از بزرگان فوتبال است. دو گلی که در برد دو یک پرتغال در برابر ایرلند زد او را در صدر گل‌زنان فوتبال بین‌المللی مردان قرار داد و اهمیت وی را بار دیگر آشکار کرد. بازگشت وی به منچستر یونایتد نویدبخش شکوه و هیجان بیشتر در لیگ برتر انگلستان است و حضور رونالد یعنی وقوع رویدادهای هیجان‌انگیز.

این بازیکن ۳۶ ساله در همان وضعیتی نیست که ۱۲ سال پیش از منچستر یونایتد به رئال مادرید رفت. تحرک بسیار کمتری دارد و همان پویایی قبلی را ندارد. در عوض گنجینه‌ای تجربه اندوخته است. رونالدو در کار خود بسیار استادتر شده و یاد گرفته است چطور توان‌های جسمانی رو به افول خود را سامان بدهد و نیروی خود را برای مواقع مورد نیاز ذخیره کند.

«بازگشت» او «به خانه» بیشتر شبیه بازگشت به خوابگاه دانش‌آموزی است و این پرسش اصلی را پیش می‌کشد که آیا حضور او در منچستر یونایتد بر خیل مهاجمان جوان و بااستعداد این تیم اثر منفی نمی‌گذارد؟ باشگاه منچستر یونایتد با ازدحام مهاجم روبه‌رو است. یکی از آن‌ها ادینسون کاوانی ۳۴ ساله و کارکشته است که باید پیراهن شماره ۷ را به هم‌تیمی جدید بدهد. منچستر یونایتد تابستان امسال ۷۳ میلیون پوند به بورسیا دورتموند داد تا جیدون سانچو را در اختیار بگیرد و این جوان ۲۱ ساله باید برای قرار گرفتن در ترکیب تیم با مارکوس رشفورد ۲۳ ساله و میسون گرین‌وود ۱۹ ساله رقابت کند. آنتونی مارشیال ۲۵ ساله هم جزو این گروه است، هرچند که آن مهاجم شش‌دانگی نشد که منچستر یونایتد امید داشت.

یکی از توجیهات خریدن رونالد این است که سرمشقی برای بازیکنان جوان خواهد بود. اینکه رونالد نقش استاد را برای هم‌تیمی‌های بی‌تجربه ایفا کند فکر وسوسه‌کننده‌ای است. کیست که نخواهد از یکی از غول‌های روزگار کنونی بیاموزد؟

اما مشکل اینجا است شواهد چندانی نداریم که رونالد به مرحله‌ای از حرفه‌اش حتی نزدیک شده باشد که رضایت دهد در صندلی عقب بنشیند و به رشد هم‌تیمی‌هایش کمک کند. بازیکنی خودخواه وارد منچستر شده است و توقع دارد در کانون توجه باشد.

از رونالد بسیار می‌توان یاد گرفت. تعهد او می‌تواند بسیار الهام‌بخش باشد اما معطوف به شهرت خودش است نه کامیابی تیم. آمادگی جسمانی زیادی دارد و به شرایط بدنی خود توجه وسواس‌گونه‌ای دارد. در رئال و یوونتوس مربیان با گفتن اینکه «کریس امروز وضعیت بدنی خوبی داری» سر به سرش می‌گذاشتند اما رونالدو جنبه چنین شوخی ملایمی را هم نداشت و با آنکه می‌دانست وضعیت جسمانی خوبی دارد برای آنکه مطمئن شود در نزدیک‌ترین آینه نگاهی به خودش می‌انداخت.

این خودبینی در زمین بازی هم بازتاب پیدا می‌کند. دلخوری او در یوونتوس بارها نمایان شد به خصوص در مواقعی که هم‌تیمی‌ها چنان که توقع می‌رفت آماده نبودند.

آن‌هایی که با رونالدو تمرین کرده‌اند از شور و اشتیاق وی برای تمرین شگفت‌زده شده‌اند. حتی در میانه دهه سی عمر تمرین‌های بدنی را چنان با اشتیاق انجام می‌دهد که می‌تواند سرمشق بازیکنان جوان باشد. اما وقتی جلسات تمرین به کارهای تاکتیکی می‌رسد انگار شور رونالدو فروکش می‌کند. وقتی رافا بنیتس به رونالدو پیشنهاد کرد چند فیلم را تماشا کند که نشان می‌داد وقتی توپ در دست حریف است چگونه به تیم کمک کند این مهاجم در پاسخ به سرمربی خود گفت اگر دوست دارد لوح فشرده‌ای از گل‌های خودش را برای او بفرستد. او بازیکنی است که به برنامه‌های مربی سخت تن می‌دهد مگر آنکه بگذارند آزادی عمل زیادی داشته باشد. اوله گونار سولشر باید با دست پر به سراغش برود.

اغلب کسانی که با رونالد کار کرده‌اند می‌گویند دوست‌داشتنی اما خودمحور است. اگر به اطرافیان کمک نکند احتمال آنکه متوجه نیازشان باشد بیشتر است تا اینکه به طور عمدی مشکلشان را نادیده گرفته باشد. به جای آنکه دیگران را تشویق کند دوست دارد سرمشق آن‌ها باشد. به قول یکی از مربیان رئال، در رختکن این تیم بازیکنان به سه گروه تقسیم می‌شدند: «سرخیو راموس سردسته اسپانیایی‌ها بود، خارجی‌ها دور لوکا مودریچ جمع می‌شدند و سردسته بدقلق‌ها هم رونالدو بود.»

در این حرف رگه‌هایی از شوخی و چاشنی ناراحتی است. رونالدو از بسیاری جهات بازیکن حرفه‌ای تمام‌عیاری است اما بعید است که نقش استاد را برای نسل جوان یونایتد ایفا کند.

رونالدو فردی است که ۱۰۰ درصد به عرضه کردن تمامی استعداد بی‌نظیر خود تعهد دارد و امثال سانچو، گرین‌وود و رشفورد می‌توانند بهترین ویژگی‌های کیفیتی او را یاد بگیرند. یعنی این به عهده هم‌تیمی‌های او است که درس‌آموزی کنند. فوق ستاره‌ای که دارد به ورزشگاه اولد ترافورد برمی‌گردد بر تعالی خودش تمرکز دارد نه پیشرفت دیگران.

بازیکن ممتازی مثل رونالدو ممکن است سد راه پیشرفت مهاجمان جوان یونایتد شود و در درازمدت به این باشگاه لطمه بزند.