بوریس جانسون به ما می‌گوید موج دیگری از شیوع ویروس کرونا بلند نخواهد شد، از کجا می‌داند؟

تمام همه‌گیری‌ها در تاریخ موج دوم داشته‌اند (حتی گاهی بیشتر) و این اپیدمی به رغم علوم پیش‌رفته ما، یک طاعون دیگر است؛ به آن‌چه در کاتالونیا، تگزاس، ملبورن و دیگر نقاط گذشته است، نگاه کنید.

ما هنوز چیز زیادی در مورد ویروس کرونا نمی‌دانیم، این که چطور جهش می‌کند و چطور در شرایط خاصی سرایت می‌کند. این یک هدف متحرک و مرگ‌بار است. بی‌تردید، کارشناسان – که در واقع کارشناسان خود دولت‌اند که باید مقامات مسؤول را هدایت کنند – بروز موج دوم را رد نمی‌کنند و در مجموع بسیار محتاط‌تر از مقامات دولت‌اند.

پاتریک والاس، مشاور ارشد علمی دولت، و کریس ویتی، مقام ارشد پزشکی انگلستان (بخشی از بریتانیا) معتقدند که حوالی کریسمس و سال نو و درست آن زمانی که فکر می‌کنیم خارج شدن از خانه امن است، خطر شیوع ویروس کرونا «بسیار بیشتر» خواهد بود. والاس خلاف نخست وزیر فکر نمی‌کند که مردم باید سر کارهایشان برگردند، او می‌خواهد تا زمانی که عفونت کاملا کنترل نشده، ما به کار از خانه ادامه دهیم. جانسون نمی‌تواند تا آن زمان صبر کند زیرا او به آسانی کسل می‌شود چون که شاخص موارد ابتلا بدون تغییر مانده است. بنابراین، این نخست وزیر است که این روند را تسریع می‌کند؛ او می‌خواهد اوضاع تا کریسمس تا حدی به حال عادی بازگردد. او قصد دارد تقریبا کلیه محدودیت‌ها را با فرا رسیدن هوای سرد که برخی می‌گویند اوج خطر است، لغو کند.

برای چنین اتفاقی آماده نیستیم و همان‌طور که گزارش داده‌ایم، برنامه آزمایش و ردیابی سراسری هم کمکی نمی‌کند. در ناحیه «بلک بِرن» یا «داروِن»، یکی از نقاطی که با افزایش شدید موارد ابتلا روبه‌رو شده، برنامه‌های آزمایش و ردیابی نیمی از کسانی که مبتلا بوده‌اند یا با مبتلاها تماس داشته‌اند ناموفق بوده است. 

جانسون اختیار قضاوت و نظارت بر اقتصاد کشور را دارد. یک رکود طولانی نیز به قیمت جان مردم تمام می‌شود. به نظر می‌رسد او مردی است که خطر کردن را دوست دارد – چه برگزاری انتخابات پیش‌رس باشد، چه برگزیت بدون توافق، چه افزایش میزان دیون ملی، زندگی خصوصی‌اش هم به ندرت در آرامش و صفا طی شده است.

اما این خطرکردن‌ها با فرا رسیدن موج دیگری از کووید ۱۹ در تضاد با توصیه کارشناسان پزشکی بریتانیا و به قیمت جان مردم صورت می‌گیرد. بازی «موش را بزن» (توضیح: نوعی بازی کامپیوتری که در آن سر موش به گونه‌ای غیرمنتظره از چند سوراخ بیرون می‌آید) راه‌کاری برای  جلب اعتماد نیست.

حتی از آن بدتر این است که جانسون می‌خواهد در مورد همه این‌ها دفع مسؤولیت کند، برای تصمیماتی که به تنهایی اتخاذ می‌کند و سپس مردم بریتانیا را برای پیامدهای آن سرزنش می‌کند. او درباره قرنطینه ملی درصورت موج دیگر کرونا تهدیدآمیز صحبت می‌کند و به سبک خودش به ما می‌گوید گناه از ماست اگر أوضاع به شدت خراب شود.

او چشم‌انداز یک قرنطینه دیگر را با استفاده از سلاح‌های اتمی مقایسه می‌کند تا شهروندان نامطلع مرتکب این اشتباه جمعی در مورد کووید ۱۹ شوند که با قرنطینه دیگری مجازات خواهند شد، و احتمالا این بار از حمایت‌های مالی دولت برای بی‌کاران و واحدهای بازرگانی بهره‌مند نخواهند شد. اگر دولت‌های محلی به همین گونه نتوانند افزایش ناحیه‌ای ویروس کرونا را کنترل کنند، مشکل آن‌هاست (حتی اگر این اتفاق به خاطر بی‌اثر بودن برنامه آزمایش و ردیابی در سراسر کشور باشد). 

بنابراین، نه! این تقصیر نخست وزیر نیست که إدارات، می‌خانه‌ها، رستوران‌ها  و زمین‌های فوتبال بدون حفظ فاصله اجتماعی مجددا بازگشایی می‌شوند؛ این تقصیر ماست که بدون عقل سلیم و رعایت راهنمای (غیرقابل درک) دولت راه درست را حدس زده‌ایم.  

در ارتباط با بازگشت سر کارها، در عوض راهنمای مشخص و روشن دولت مبتنی بر توصیه‌های علمی، این کارفرما و کارمندند که باید در میان خودشان درباره اقداماتی که باید برای تعدیل خطر در نظر گرفت، توافق کنند عملی غیرحرفه ای است اما تا زمانی که از آن نتیجه غلط گرفته نشده، اشکالی ندارد و اگر اشتباه کنند، این تقصیر بوریس جانسون نیست و او مسؤولیت آن را نمی‌پذیرد. 

از آن جایی که در پایان همه این‌ها – بی‌توجه به وخامت اوضاع – حزب محافظه‌کار هم‌چنان آرای بیشتری از حزب کارگر خواهد داشت، بوریس جانسون هم‌ در سمت نخست وزیری باقی خواهد ماند. 

نخواهد ماند؟