یکصد و شصت‌و‌هشتمین جلسه شورای شهر تهران روز سه‌شنبه ۱۷ مرداد، با دستور انتخاب هیئت‌رئیسه سومین سال ششمین دوره شورای شهر تهران، برگزار و در جریان آن مهدی چمران با ۲۱ رای، در سمت رئیس شورای شهر تهران ابقا شد.

مهدی چمران در حالی بار دیگر برای ریاست شورای شهر تهران انتخاب شده است که مدیریت علیرضا زاکانی در سمت شهردار تهران موجب شده منتقدان مقصر اصلی عملکرد او را نظارت غیراصولی اعضا شورای شهر بدانند.

هرچند گفته می‌شود انتخاب مجدد مرد کهنسال شورای شهر تهران به‌عنوان رئیس پیام خوشایندی برای زاکانی نبود، اما با توجه‌ به علنی بودن اختلاف رئیس شورای با شهردار در دو‌ سال گذشته و بی‌اثر بودن این تقابل، منتقدان بر این باورند که انتخاب مجدد چمران نیز مانعی بر سر راه زاکانی نیست.

آخرین تقابل چمران و زاکانی تنها یک روز پیش از انتخابات هیئت‌رئیسه شورای شهر رقم خورد، که چمران در واکنش به خبر استخدام ۴۰۰ «حجاب‌بان» تأکید کرد در این‌ خصوص در شورا نظرخواهی نشده است.

مسئله استخدام نیروهای حجاب‌بان اگرچه آخرین تقابل چمران و زاکانی بود، به‌دلیل آنکه هر دو آن‌ها جزو نیروهای مورد حمایت جبهه پایداری‌اند، دلیل اختلاف نه اختلاف‌نظر سیاسی، که به نظر در نحوه عملکرد زاکانی است که از دید چمران خودسرانه است.

از زمان تشکیل شورای شهر ششم تهران و زمزمه‌های واگذاری سمت شهرداری پایتخت به یکی از نامزدهای انصراف‌داده انتخابات ریاست‌جمهوری، مهدی چمران تلاش کرد تا با توضیح شیوه انتخاب شهردار، این شایعه را تکذیب کند.

چمران، در تیر ۱۴۰۰، انتخاب شهردار تهران را وابسته به بررسی کارنامه فهرستی ۴۱ نفره دانست. چمران محمدباقر قالیباف را بهترین شهردار تهران دانست و همین موضوع سرآغاز اختلاف او با زاکانی و نزدیکان او بود.

شکست چمران مقابل فشار برای انتخاب زاکانی او را به منتقد اصلی شهردار تهران تبدیل کرد، هرچند عملکرد دو سال گذشته شورا نشان داده است که با توجه‌ به پشتوانه قدرتمند سیاسی شهردار تهران، این مخالفت‌ها نه به مردم این کلان‌شهر برای تصمیم‌های اصولی و متوقف شدن قطار تبلیغاتی شهردار از جیب شهر کمکی می‌کند و نه مسیر رانت و بی‌کفایتی در اداره شهر را می‌بندد.

در بهمن ۱۴۰۰، در جلسه بررسی بودجه شهرداری تهران، مهدی چمران با انتقاد از افزایش ۵۱ درصدی بودجه شهرداری، برنامه مالی مدنظر شهردار را در تاریخ شهرداری تهران بی‌سابقه دانست.

او بودجه‌ریزی زاکانی را عاملی معرفی کرد که از سوداگری ساختمان در کلان‌شهر حمایت می‌کند و حاصلی جز افزایش انحراف تهران از برنامه شهرسازی متناسب با وضع پایتخت ندارد.

در آبان ۱۴۰۱ نیز چمران با انتقاد از نحوه هزینه‌تراشی شهرداری، گفته بود به‌جای رنگ‌ کردن جدول خیابان‌ها، به موضوع آلودگی هوای پایتخت بپردازید و این هزینه را صرف خرید یک اتوبوس کنید.

اما منتقدان عملکرد چمران در دو‌ سال گذشته بر این باورند که سکوت چمران در قبال فساد در بدنه شهرداری، استخدام خویشاوندان و ماجرای فیش‌های حقوقی مدیران شهرداری نشان می‌دهد با وجود نارضایتی رئیس ۸۰ ساله شورای از نحوه انتخاب شهردار، باز هم در موضوع فساد سازمان‌یافته در شهرداری، او حاضر به اقدام جدی نیست.

به‌ این‌ ترتیب، می‌توان گفت خشم چمران از زاکانی به‌‌دلیل ناکارآمدی شهردار تهران در مسائلی همچون ترافیک، آب‌گرفتگی خیابان‌ها، تراکم‌فروشی، حذف فضای سبز شهر، مشکلات حمل‌ونقل عمومی، و رخ‌ دادن حوادثی همچون مجروح شدن شهروندان در پی خرابی و فرسودگی پله‌‌برقی مترو نیست؛ بلکه به‌دلیل کم‌رنگ‌ شدن اثربخشی حضور او در تصمیم‌گیری‌ها همانند دوران پیشین ریاستش بر شورای شهر تهران در فاصله سال‌های ۸۲ تا ۹۶ است.

 مردی که روزگاری در راس فهرست جریان نوظهور آبادگران، پس از دوم خرداد ۷۶، در دومین دوره انتخابات شورای شهر تهران توانست چهره کمترشناخته‌شده‌ای مانند محمود احمدی‌نژاد را بر صندلی شهرداری تهران بنشاند و راه او را برای ریاست‌جمهوری هموار کند، نمی‌تواند بپذیرد زاکانی او را از دایره تقسیم قدرت در شهرداری تهران کنار بگذارد.