اغلب می‌شنویم که ورزش برای سلامت روان منفعت‌های زیادی دارد، اما براساس پژوهشی جدید، «شواهد چندانی» وجود ندارد که نشان بدهد بین افزایش سلامت شناختی و تمرین جسمانی رابطه همبستگی وجود دارد.

به گزارش نیویورک‌پست، طبق یافته‌های حاصل‌از تجزیه‌وتحلیل داده‌های بیش از یک‌صد آزمایش انفرادی که در آن بیش از ۱۱هزار «فرد سالم» شرکت داشتند و در نشریه علمی «رفتار انسانی» نیچر(Nature Human Behaviour) چاپ شده است، در مورد اینکه تمرین جسمانی باعث تقویت قابلیت شناختی شود، «شواهد جامعی وجود ندارد».

لوییز سیریا، پژوهشگر ارشد و سرپرست این گروه تحقیقاتی، می‌گوید: «بعد از انجام ۲۴ تجزیه‌وتحلیل مجدد بر آزمایش‌های کنترل‌شده تصادفی(آر.سی.تی) مشتمل‌بر ۱۰۹ مطالعه مقدماتی و  ۱۱هزار و ۲۶۶ شرکت‌کننده سالم دریافتیم شواهد جامعی وجود ندارد که تایید کند تمرین مرتب جسمانی برای افراد سالم مزیت شناختی بالقوه‌ای دارد.»

لوییز سیریا، فوق‌دکترای مرکز تحقیقات ذهن، مغز و رفتار دانشگاه گرانادای اسپانیا، گفت که «طبق» یافته‌های گروهش، ادعای وجود پیوند بین تمرین بدنی و بهبود قابلیت شناختی را تا وقتی که «مجموعه شواهد علی قابل‌اطمینان‌تری به دست نیامده باشد» باید با احتیاط مطرح کرد.

سیریا و گروهش برای ارزیابی مجدد داده‌های ۲۴ آزمایش‌ کنترل‌شده تصادفی، تحلیلی فراگیر انجام دادند و دریافتند که شرکت‌کنندگان این آزمایش‌ها اغلب خیلی کمتر از آن‌اند که بتوان براساس آن‌ها ارزیابی مناسب و بدون انحرافی انجام داد و به‌کرات با تعارض یا یافته‌های متفرق روبه‌رو می‌شوند.

در نوشته سیریا آمده است: «به باور ما و مطابق با گزارش‌های اخیر، انبوه فزاینده شواهد کم‌کیفیت سبب شده است در این حوزه رکود رخ دهد، نه پیشرفت؛ و نمی‌توانیم آثار واقعی موجود را تشخیص دهیم.»

به گزارش نیویورک‌پست، در برخی مطالعات، گروه تمرین‌کننده را با گروهی یکسره غیرفعال مقایسه کرده‌اند و در برخی دیگر، با گروه‌های کم‌فعالیت.

همان‌طور که می‌توان انتظار داشت، وقتی گروه تمرین‌کننده با گروه‌های کم‌تحرک مقایسه می‌شود، معمولا مزیت‌های چشم‌گیری دیده می‌‌شود.

طبق یافته‌های مطالعات دیگر، وقتی هم که کارایی روانی اولیه گروه آزمون از گروه شاهد کمتر باشد، تمرین جسمانی مزیت چشمگیری دارد.

محققان با درنظر‌گرفتن این انحراف‌های ممکن و ارزیابی مجدد داده‌ها، دریافتند تمرین جسمانی برای مغز افراد سالم مزیت اندکی دارد. 

به گزارش نیویورک‌پست، هدف پژوهش‌های سیریا و گروهش، بازنگری در سیاست‌های سلامت عمومی است، سیاست‌هایی که پرداختن به ورزش را فقط به‌صرف مزیت‌های شناختی فرضی آن ترویج می‌کنند.

طبق نوشته سیریا، «سازمان‌های متولی سلامت عمومی مثل سازمان جهانی بهداشت یا موسسه‌های ملی سلامت در حال حاضر تمرین بدنی مرتب را به‌صرف آنکه باعث حفظ وضعیت شناختی سالم است، ترویج می‌کنند، درحالی‌که براساس یافته‌های ما چنین چیزی را نمی‌توان تایید کرد».

سیریا و همکارانش تنها محققانی نیستند که در قابل اطمینان بودن نتایج این آزمایش‌های بالینی تردید کرده‌اند.

در بیش از ۵۰ سال گذشته، آزمایش‌های پیوسته بالینی از مزیت‌های مغزی تمرین جسمانی برای افراد سالم پشتیبانی کرده‌اند، اما این آزمایش‌ها اغلب دارای ایرادهای خاص خود بوده‌اند.

استفن رائو، مدیر مرکز تصویر‌برداری عصبی شناختی شی (Schey Center for Cognitive Neuroimaging) در درمانگاه کلیولند، گفت که این «مطالعات خیلی چشمگیرند، ولی معمولا به‌اختصار صورت گرفته‌اند». 

رائو به یو.اس نیوز اند ورلد ریپورت گفت: «مدت اکثر آزمایش‌ها سه تا شش ماه است و به‌ندرت می‌توان یکی را یافت که مدت آن یک سال باشد. درضمن، بحث سنجش شناخت هم مساله‌ساز است، زیرا در مطالعات مختلف فرق می‌کند.»

به نظر رائو یافته‌های تحقیقی سیریا و گروهش نشان‌‌دهنده اهمیت این نکته است که فقط نباید بر آزمایش‌های بالینی تکیه کرد و باید مطالعات مشاهده‌ای بیشتری انجام داد تا شواهدی عینی برای فایده مغزی تمرین جسمانی پیدا شود.

رائو افزود: «چون مدت آزمایش خیلی کم است، درواقع فرصتی نیست تا بتوان دریافت تمرین جسمانی کارساز است یا خیر، و اگر اندازه فضای نمونه هم خیلی کوچک باشد، به‌هیچ‌وجه حتی نمی‌توان تشخیص داد که آیا اثر مثبتی وجود دارد یا خیر.»