شاید باورش سخت باشد اما ما از نظر خشونت، بلایای طبیعی و بیماری‌ها در یکی از بهترین دوره‌های تاریخ زندگی می‌کنیم. انتشار سریع اخبار به ما این توهم را داده که همه‌چیز در حال فروپاشی است اما خوشبختانه مورخان می‌توانند به ما اطمینان دهند که اصلا این‌طور نیست.

امروز میانگین طول عمر برای هر نوزاد در کره زمین ۷۳ سال است؛ در حالی ‌که در اواخر قرن هجدهم، میانگین امید به زندگی در کره زمین زیر ۴۰ سال بود. دلیلش هم مرگ‌های گروهی در مقیاس بزرگ بود.
 اگرچه همه‌گیری کرونا جهان را شوکه کرد و در بسیاری از نقاط کره زمین جنگ و بی‌خانمانی یک مصیبت روزانه است، سال‌های بسیار بدتری هم برای زنده ‌بودن روی این کره خاکی وجود داشته است.
در یک سفر زمان، سیاه‌ترین و تاریک‌ترین سال‌های تاریخ بشریت در دو هزار سال گذشته را مرور می‌کنیم:

سال ۵۳۶ پس از میلاد: آتش‌فشان

یک فوران آتش‌فشانی عظیم (ظاهرا در ایسلند) سراسر اروپا، خاورمیانه و برخی از بخش‌های آسیا را در سرما و تاریکی فرو برد. کمبود نور خورشید بر محصولات زراعی تاثیر گذاشت و به قحطی و گرسنگی منجر شد. امپراتوری روم نیز به‌تازگی سقوط کرده بود و بنابراین اوضاع سیاسی هم بسیار آشفته بود.

سال ۵۴۲ پس از میلاد: طاعون

تخمین زده می‌شود که  بین سال‌های ۵۴۱ تا ۵۴۲ حدود ۲۵ تا ۵۰ میلیون نفر جان خود را از دست دادند؛ یعنی تقریبا یک‌چهارم جمعیت جهان در آن زمان. دلیل؟ طاعون!
بسیاری از کسانی که از طاعون جان به در بردند، در نهایت از گرسنگی مردند چرا که قیمت غلات به دلیل شیوع طاعون بسیار بالا رفت.
متاسفانه این بلا در فهرست ما باز هم خود را نشان خواهد داد. کل جمعیت جهان در آن زمان حدود ۲۰۰ میلیون نفر بود.

سال ۱۳۱۶ پس از میلاد: قحطی

در واقع اروپای قرن چهاردهم زمانه آسانی برای زنده ماندن نبود. وضع برداشت محصول در سال ۱۳۱۵ تعریفی نداشت و همین اتفاق در سال ۱۳۱۶ هم تکرار شد که نتیجه آن قحطی و گرسنگی گسترده بود. تازه در تابستان ۱۳۱۷ بود که شرایط آب‌وهوایی رشد دوباره محصولات را ممکن کرد. این رویداد به قحطی بزرگ ۱۳۱۷-۱۳۱۵ معروف شد.

سال ۱۳۴۷ پس از میلاد: طاعون
این سالی بود که طاعون بوبونیک، معروف به مرگ سیاه، در اوج بود و دوران بسیار بدی برای زنده بودن محسوب می‌شد. تخمین زده می‌شود که در طول هشت سال، حدود ۲۰۰ میلیون نفر یا حدود ۶۰ درصد از جمعیت اروپا جان خود را از دست دادند. جمعیت جهان در آن سال‌ها حدود ۳۶۰ میلیون نفر بود.

سال ۱۴۹۲ پس از میلاد: کشتارجمعی بومیان آمریکا و مسلمانان گرانادا
کریستف کلمب و خدمه‌ کشتی‌اش در سال ۱۴۹۲ بیماری‌ها را به دنیای جدید بردند؛ از زمانی که اروپایی‌ها به قاره آمریکا پا گذاشتند، میلیون‌ها نفر جانشان را از دست دادند.

 

در قرن شانزدهم اکثر قریب‌به‌اتفاق جمعیت بومی آمریکا کشته شدند.
در همین زمان در اروپا، اسپانیایی‌ها گرانادا را فتح کردند و کشتار، به بردگی گرفتن یا بیرون راندن حدود ۵۰۰ هزار مسلمان از این کشور را آغاز کردند.

 

سال ۱۵۲۰ پس از میلاد: کشتار آبله در قاره جدید
در این سال، فاتحان اسپانیایی بیماری و مرگ بیشتری برای مردم بومی قاره آمریکا به ارمغان آوردند. تخمین زده می‌شود که تنها در یک سال، بین ۶۰ تا ۹۰ درصد از جمعیت محلی پس از ابتلا به آبله از بین رفتند.

سال ۱۶۰۱ پس از میلاد: قحطی در روسیه
یک فوران آتش‌فشانی دیگر این بار در پرو، قحطی را به روسیه آورد. چگونه؟

یک زمستان آتش‌فشانی ایجاد کرد که به کاهش دمای بی‌سابقه و اختلال در رشد محصول در سراسر جهان منجر شد. تخمین زده می‌شود که حدود دو میلیون نفر در روسیه از گرسنگی مردند. این بدان معنا است که در سال ۱۶۰۱، تقریبا از هر سه روس، یک نفر از گرسنگی مرده است.
جمعیت جهان در آن زمان به حدود نیم میلیارد نفر رسیده بود.

سال ۱۷۸۳ پس از میلاد: آتش‌فشان و قحطی
سال ۱۷۸۳ سالی است که فوران شکاف آتش‌فشانی لاکی در ایسلند رخ داد. این رویداد آن‌قدر بزرگ بود که خاکستر و گازهای آن بر آب‌وهوای سراسر جهان تاثیر گذاشت. بخش بزرگی از نیمکره شمالی در آن سال تابستانی نداشت.
تخمین زده می‌شود که ۱۱ میلیون نفر در طول قحطی ناشی از این آتش‌فشان از گرسنگی مردند. جمعیت انسان‌های کره زمین آن زمان حدود ۷۰۰ میلیون نفر شده بود.

سال ۱۸۱۶ پس از میلاد: سال بدون تابستان
در آوریل ۱۸۱۶، کوه آتش‌فشان تامبورا در اندونزی فوران کرد و تاریکی و سرمایی آخرالزمانی در سراسر جهان رقم زد. وضعیت آن‌قدر بد بود که سال ۱۸۱۶ به «سال بی‌تابستان» معروف شد. دمای هوا به حدی کاهش یافت که هم در آمریکای شمالی و هم در اروپا، در ماه ژوئن [خرداد] برف بارید. این البته به از بین رفتن محصولات کشاورزی و در نتیجه بروز قحطی و گرسنگی منجر شد.

سال ۱۹۱۴: جنگ جهانی اول

اروپا در آغاز سال ۱۹۱۴ در صلح بود اما اوضاع خیلی سریع به هم ریخت. جنگ جهانی اول در ماه ژوییه آغاز شد و این آغاز جنگ‌های مدرن بود. از سلاح‌ها گرفته تا تاکتیک‌های جنگی، جنگ جهانی اول یک رویداد خونین بی‌سابقه بود که به مرگ میلیون‌ها نفر منجر شد.

سال ۱۹۱۹: آنفلوانزای اسپانیایی
خبر خوب اینکه جنگ جهانی اول در نوامبر ۱۹۱۸ به پایان رسید. خبر بد اینکه جنگ داخلی روسیه در جریان بود، ممنوعیت الکل در آمریکا آغاز شد و مرگبارتر از همه این‌ها، آنفلوانزای اسپانیایی بود که در سال ۱۹۱۸ شروع ‌شد و در دومین سال خود میلیون‌ها نفر را کشت.

سال ۱۹۴۳: جنگ جهانی دوم

این سال با نبردهای خونین و هولوکاست در اوج خود احتمالا بدترین سال جنگ جهانی دوم (۱۹۴۵-۱۹۳۹) بود. تنها در نیمه اول این سال، حدود ۱.۲ میلیون یهودی تبعید و بسیاری از آن‌ها به اردوگاه‌های کار اجباری فرستاده شدند.
بریتانیا هم غذای بسیار بیشتری را از مستعمرات هندی خود به اروپا آورد که به بروز قحطی و گرسنگی در هند منجر شد؛ جایی که حدود سه میلیون نفر از گرسنگی جان باختند.

سال ۱۹۴۵: بمب اتم

سال پایان یافتن جنگ جهانی دوم نیز یکی از بدترین سال‌ها برای زندگی بود. در اوت ۱۹۴۵، ایالات‌متحده دو بمب اتمی بر شهرهای ژاپن فرو ریخت و هزاران نفر را کشت. در همین حال، نسل‌کشی یهودیان همچنان با قدرت ادامه داشت.
اعتقاد بر این است که در جریان این مناقشات، بین ۷۰ تا ۸۵ میلیون نفر جان خود را از دست دادند.
با وجود تمام فجایع در آغاز قرن بیستم، به دلیل کشف پنی‌سیلین در سال ۱۹۲۹ و آنتی‌بیوتیک‌های دیگر، جان میلیون‌ها بیمار نجات داده شد و جمعیت کره زمین از دو میلیارد نفر گذشت.

سال ۲۰۰۱: حمله به برج‌های تجارت جهانی

حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ به کشته شدن هزاران نفر در ایالات ‌متحده منجر شد، اما پیامدهای این رویداد مرگ افراد بیشتری را رقم زد و «جنگ علیه تروریسم» به حمله به افغانستان و سپس عراق انجامید.
این وقایع بر آزادی‌های مدنی در سراسر جهان از جمله تغییرات در مقررات امنیت هوانوردی هم تاثیر داشت. در واقع سال ۲۰۰۱ سال  بی‌اطمینانی، ترس و مرگ بود.

سال ۲۰۲۰: همه‌گیری کرونا

همه‌گیری کووید‌ــ۱۹ میلیون‌ها نفر را کشت و در سراسر جهان تاثیر عمیقی داشت. با اینکه ‌که شمار قربانیان کووید بسیار بالا است، با خواندن فهرست فوق احتمالا شما هم به این نتیجه رسیده‌اید اگر این همه‌گیری چند دهه پیش اتفاق می‌افتاد، مطمئنا تعداد کشته‌ها بسیار بیشتر می‌شد.