چگونه سیل‌های پاکستان قانون بین‌المللی را عوض کردند؟

سال ۲۰۲۲ سالی بود که کشورهای صنعتی بالاخره یکی از خواست‌های قدیمی کشورهای در حال توسعه را پذیرفتند

سیل‌های مهیب پاکستان نه فقط زندگی میلیون‌ها نفر را نابود کردند، بلکه باعث تحولات مهمی در دیپلماسی جهانی نیز شدند- Rizwan TABASSUM / AFP

اندرو فریدمن، خبرنگار وب‌سایت «آکسیوس» در زمینه محیط زیست و انرژی، روز یکشنبه در مقاله‌ای گفت که آب‌و‌هوای به شدت نامتعادل که نتیجه تغییرات اقلیمی است، اینک بر قانون بین‌المللی نیز تاثیر می‌گذارد. فریدمن با اشاره به رویدادهای آب‌و‌هوایی سال ۲۰۲۲ گفت که  برای نخستین بار، رابطه بین تغییرات اقلیمی انسان‌بنیان و آب‌و‌هوای به شدت نامتعادل، در دیپلماسی مرتبط با تغییرات اقلیمی نیز نقش بازی کرده است. 

اشاره فریدمن به سیل‌های کشنده و وسیع در پاکستان در اواخر تابستان ۲۰۲۲ بود که به جلب حمایت جهانی برای کمک به کشورهای فقیری انجامید که بیش از دیگران از تغییرات اقلیمی ضربه می‌خورند. فریدمن به دیگر رویدادهای آب‌و‌هوایی نامتعادل سال ۲۰۲۲، که دانشمندان باور دارند تغییرات اقلیمی در شدت‌‌ و گستره‌ آن‌ها نقش داشته‌ است، نیز اشاره کرد؛ از جمله موج کشنده گرما و آتش‌های جنگلی در اروپا، طوفان «ایان» در ایالت فلوریدای آمریکا و سایر نقاط، چند دور سیل در نقاط مختلف استرالیا، گرما و خشکسالی در چین، و خشکسالی و قحطی در شاخ آفریقا. 

Read More

This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)

اما در این میان، سیل‌های عظیم پاکستان بودند که ورق را برگرداندند و به گفته فریدمن، به دیپلمات‌های این کشور در حال توسعه، این برتری اخلاقی را دادند که در مذاکرات تغییرات اقلیمی کوپ ۲۷، به توافقی بر سر موضوع «ضرر و آسیب» برسند که در ادبیات سازمان ملل به معنی تاثیر نابرابر رویدادهای آب‌و‌هوایی بر کشورهای فقیرتر است.

از نشست زمین ریو در سال ۱۹۹۲ به بعد، این موضوع همواره و به طرق مختلف در نشست‌های تغییرات اقلیمی سازمان ملل مطرح شده است، اما در کوپ ۲۷ در مصر بالاخره توافقی تاریخی به دست آمد: کشورهای صنعتی، از جمله آمریکا، پذیرفتند که دو سال مذاکرات برای برپایی صندوقی آغاز شود که به کشورهای در حال توسعه، بابت آسیب‌های آب‌و‌هوایی که از قابلیت انطباق با آن‌ برخوردار نیستند، مبلغی پرداخت کند. 

با این حساب، سیل‌های مهیب پاکستان نه فقط زندگی میلیون‌ها نفر را نابود کردند، بلکه باعث تحولات مهمی در دیپلماسی جهانی نیز شدند. فریدمن در پایان مقاله از شری رحمان، وزیر محیط زیست پاکستان، نقل می‌کند که در ماه سپتامبر به مجله تایم گفته بود: «این ویران‌شهر دم در خانه ما است. بعدش نوبت کشور خودشان [اشاره به کشورهای ثروتمند] است‌. اگر متوجه فوریت قضیه نیستید، اگر متوجه ضرورت اقدامی فوری نیستید، دارید با چشمان بسته به سوی نابودی پیش می‌روید.»

بیشتر از جهان