منشی ۹۷ ساله سابق اردوگاه کار اجباری نازی‌ها، اشتوت‌هوف (Stutthof) به‌دلیل مشارکت در قتل بیش از ۱۰ هزار و ۵۰۰ نفر در طول جنگ جهانی دوم محکوم شد.

دادگاه ناحیه‌ای در شهر شمالی ایتزهو، ایرمگارد فورشنر را به اتهام کمک و مشارکت در قتل ۱۰ هزار و ۵۰۵ نفر و تلاش برای قتل پنج نفر به دو سال حبس تعلیقی محکوم کرد. این کیفرخواست ابتدا فورشنر را به کمک و مشارکت در قتل ۱۱ هزار و چهارصد و دوازده نفر متهم کرده بود.

او با توجه به اینکه در زمان ارتکاب جنایات بین ۱۸ تا ۱۹ سال سن داشت، طبق قوانین مربوط به نوجوانان محکوم شد.

فورشنر بین سال‌های ۱۹۴۳ و ۱۹۴۵ تندنویس و تایپیست فرمانده اس‌اس (SS) در این اردوگاه بدنام کار اجباری بود.

او متهم است که در نحوه عملکرد اردوگاه نقش داشته است، و ادعا می‌شود که او «به کسانی کمک و از آن‌ها حمایت کرده است که مسئول قتل سازمان‌یافته زندانیان آن‌جا بودند.»

شروع محاکمه او در سپتامبر ۲۰۲۱ به تعویق افتاد، زیرا او چند ساعت قبل از شروع محاکمه برای مدت کوتاهی از خانه خود در ‌هامبورگ فرار کرد. پلیس همان روز متهم فراری را دستگیر و برای محاکمه به دادگاه معرفی کرد.

فورشنر قبلا اعلام کرده بود که «نمی‌خواهد بیاید»، اما مقام‌های دادگاه اعلام کردند که دلایل کافی برای بازداشت او وجود ندارد. گزارش‌ها حاکی از آن است که مقام‌های دادگاه فکر نمی‌کردند زنی در سن و سال او تلاش کند «به آن سرعت از محاکمه فرار کند».

حکم و رای دادگاه مطابق درخواست دادستان بود. هیئت دفاعی خواستار تبرئه او شده و گفته بود که شواهد بدون شک نشان نمی‌دهد که او از قتل‌های سازمان‌یافته در اردوگاه آگاه بوده است.

فورشنر که اولین بار بود که در طول دادگاه صحبت می‌کرد، در بیانیه پایانی خود گفت: «بابت همه چیز متاسفم.»

او گفت: «از اینکه در آن زمان در اشتوت‌هوف بودم متاسفم - این تنها چیزی است که می‌توانم بگویم.»

به‌رغم تحقیقات در حال انجام در مورد پرونده‌های مرتبط، محاکمه تاریخی فورشنر احتمالا آخرین محاکمه جنایات جنگی نازی‌ها خواهد بود که در آلمان اتفاق افتاده است.

اردوگاه اشتوت‌هوف که در دهه ۶۰ به یک موزه یادبود تبدیل شد، در منطقه‌ای مردابی و جنگلی در همسایگی روستایی به همین نام در حدود ۲۱ مایلی (۳۳ کیلومتری) شرق شهر دانزیگ - شهر گدانسک کنونی در لهستان - قرار داشت.

این اردوگاه ابتدا به‌عنوان محل جمع‌آوری یهودیان و لهستانی‌های غیریهودی خارج‌شده از دانزیگ فعالیت می‌کرد. از سال ۱۹۴۰ به بعد، اشتوت‌هوف به یک «اردوگاه آموزشی کار» تغییر شکل داد که کارگران اجباری را که بیشتر شهروندان لهستانی و شوروی بودند، برای گذراندن دوران محکومیت به آن‌جا می‌فرستادند و آن‌ها اغلب در آن‌جا، جان خود را از دست می‌دادند.

در اواسط سال ۱۹۴۴، ده‌ها هزار یهودی را از سرزمین‌های فقیرنشین در بالتیک و آشویتس به اردوگاه فرستادند- تا به هزاران غیرنظامی لهستانی بپیوندند که در زمان سرکوب وحشیانه نازی‌ها در قیام ورشو جمع‌آوری شده یا زندانیان سیاسی و جنایتکاران محکوم بودند یا افرادی بودند که مظنون به فعالیت همجنس‌گرایی و شاهدان یهوه بودند.

حدود ۶۵ هزار نفر از گرسنگی و بیماری یا در اتاق گاز در اشتوت‌هوف جان باختند.

در سال‌های اخیر، به دو پرونده جداگانه در مورد جنایات مرتکب‌شده در اشتوت‌هوف رسیدگی شده است.

برونو دی، یکی از نگهبانان اردوگاه اس‌اس، در سال ۲۰۲۰ به‌دلیل کمک به قتل زندانیان به دو سال حبس تعلیقی محکوم شد.

دومین نگهبان سابق برای محاکمه فاقد شرایط لازم اعلام شد، اما دادگاه اعلام کرد که «احتمال زیادی» وجود دارد که او عضوی از دستگاهی باشد که تعداد زیادی را به قتل رسانده است.