فرانسه را در نیمه‌نهایی جام جهانی تصور کنید، تصویری که به ذهن خطور می‌کند به چهار دهه قبل برمی‌گردد. حمله تونی شوماخر، دروازه‌بان آلمان غربی، به پاتریک باتیستون آنقدر واضح و تکان‌دهنده است که هنوز یکی از شرم‌آورترین لحظات تاریخ فوتبال است. آن زمان، این کار حتی خطا هم به حساب نمی‌آمد. فرانسه که در سال ۱۹۸۲ فوتبال زیبایی را به نمایش گذاشت، در ضربات پنالتی بازی را واگذار کرد، با تساوی ۳-۳ برنده اخلاقی، اما بازنده واقعی بود.

از آن زمان تاکنون، آن‌ها در چهار نیمه‌نهایی جام جهانی پیروز شده‌اند که در سه بازی، دیدیه دشان حضور داشت و در هیچ‌یک از این بازی‌ها بازی به اندازه سال ۱۹۸۲ گل نزدند، هیچ‌کدام به‌اندازه آن سال به‌یادماندنی نشد و همه به‌نوعی درون‌مایه‌ای تکراری داشتند. فرانسه لزوما برنده قطعی نبود، اما آن‌ها برنده بودند. مثل کرواسی در سال ۱۹۹۸، پرتغال در سال ۲۰۰۶ و بلژیک در سال ۲۰۱۸، مراکش نیز به اتفاقی که احتمالش می‌رفت فکر می‌کرد. مثل کرواسی ۲۴ سال پیش، کشور دیگری که برای اولین‌بار به مرحله نیمه‌نهایی در جام جهانی رسید، آن‌ها حق دارند حس کنند که تیم بهتری‌ بودند.   

ممکن است مهم نباشد. به‌جای بازنده شجاع بودن، بهتر است پی‌درپی برنده‌ باشید. هرچند جام گرفتن دشان به‌اندازه کافی تاثیرگذار است، او این عادت را هم دارد که تیم‌‌ها را در نیمه نهایی به کنار براند، از لیگ قهرمانان ۲۰۰۴ تا جام جهانی ۲۰۲۲. هرکدام روشی برای رسیدن به هدف‌اند. چون تیم او به قدر کافی تلاش می‌کند نه بیشتر و کارآمدی خود را نشان می‌دهد، حتی در شبی که مراکش عزم و اراده آن‌ها را همزمان محک زد و باید تلاش بیشتری به خرج می‌دادند.

شاید این توصیفی غیرمنصفانه باشد. به هرحال، تیم او تنها تیم بعد از انگلستان در سال ۱۹۶۶، است که در فینال جام جهانی ۴ گل به ثمر رساند؛ پیروزی ۴ بر ۳ آن‌ها مقابل آرژانتین، بازی آخر این رقابت‌ها بود و خیلی‌ها به بازی مشابهی در روز یکشنبه در ورزشگاه لوسایل راضی بودند. اما برای دشان، هدف فوتبال حذفی این است که تیم دیگری از پا در بیاید. او گفت: «آنجا احساس، غرور و مرحله نهایی است.»  جایی که به او مربوط است غالبا اوضاع همین‌طور است.

اگر پیروزی یک‌چهارم نهایی مقابل انگلستان او را به یاد برد نیمه‌نهایی‌اش در سال ۲۰۱۸ مقابل بلژیک انداخت، شکست مراکش برای او چالش دشوار دیگری بود. دشان گفت: «راهیابی به فینال خیلی مهم است، اما پیروزی ساده‌ای نبود. ترکیبی از کیفیت، تجربه و روحیه تیمی لازم بود و جاهای سخت بازی باید جان می‌کندیم.»

از این لحاظ، نمونه تمام‌عیار سبک دشان بود. تیمی که گل اول را زد؛ نه برای اینکه مدافع چپ، تئو هرناندز آن را به ثمر رساند، بلکه از لحاظ عملکرد آبی‌ها. فرانسه در ماه گذشته ابتدا بازی را به استرالیا و تونس واگذار کرد، اما آنجا که گل اول اهمیت فوق‌العاده‌ای می‌یابد، دوست دارند آن را از آن خود کنند. آن‌ها ۸ بازی حذفی جام جهانی را با هدایت دشان بردند و در تک‌تک آن‌ها از بن‌بست بیرون آمدند. گل هرناندز بسیار مهم بود، چون هیچ بردی برای مراکش در این جام اینقدر مهم نبود. مراکش شجاعانه بازی کرد، اما به بازی متفاوتی تن داد. شیرهای اطلس ولید رگراگی نشان دادند که بسیار بیشتر از یک تیم دفاعی‌اند. فرانسه نشان داد که می‌تواند دفاع کند.      

مولفه عملگرایی در فوتبال دشان را می‌توان در این آمار خلاصه کرد: فرانسه ۳۹ درصد مالکیت توپ را در اختیار داشت که کمتر از ۴۲ درصد انگلستان بود. پارادوکس تیم دشان این است که بدانیم آن‌ها بهترین تیم این دوره رقابت‌ها بوده‌اند، بدون آنکه در دو بازی قبلی خود اصراری برای برتری داشته باشند.

آن‌ها برای برتری این افراد را لازم داشتند: ژول کنده با فاصله از خط دروازه، ابراهیم کوناته با یک مداخله حیاتی مشابه، اورلین شوامنی با یک عملکرد عالی دیگر در خط هافبک، آنتوان گریزمان هم در مقام خالق شانس و هم متحد غیرمنتظره دفاع و اولیویه ژیرو که با شروعی جنجالی دیرک دروازه را به لرزه درآورد. خیلی از بازیکنان قوی ظاهر شدند، برخی از فرمول‌های فرانسوی با تعداد بالایی از بازیکنان خیلی خوب نتیجه می‌دهد. اما نوع برتری آن‌ها براساس تحمیل سبک بازی نیست: تا حدی به این دلیل که احتمال دارد در زمان استراحت بین دو نیمه قوی شوند، و تا اندازه‌ای هم به این دلیل که سازماندهی‌شان خارج از کنترل است.

و دلیلی که بر بازی تسلط ندارند این است که نیازی به این کار ندارند. فرانسه با برد در لحظه‌ها بازی‌ها را می‌برد. از این نظر کیلیان امباپه، لیونل مسی آن‌ها است، یک بازیکن اثرگذار. هر دو گل با پاس‌های امباپه زده شد، همان‌طور که آرژانتین با سرحال آمدن مسی به پیروزی می‌رسد. فینال یکشنبه را می‌توان بازی دارندگان جام جهانی درمقابل بهترین بازیکن جهان توصیف کرد. به طور قطع، مسی برای نتیجه گرفتن از تلاش طولانی خود برای کسب جام حریف درخوری یافته، جامی که دشان هم‌اکنون در مقام کاپیتان و سرمربی آن را به دست آورده است. سرمربی تیم فرانسه گفت: «هرکاری که از عهده بشر بربیاید انجام می‌دهیم تا این اتفاق نیفتد، آخر کار ستاره سوم فقط روی پیراهن یک نفر می‌نشیند.» و این نه تنها سومین جام جهانی فرانسه، بلکه هت‌تریک شخصی دشان هم خواهد بود.