به گفته ماموران اوکراینی که به شهر آزادشده خرسون باز می‌گردند، در اعماق زیرزمین مقر پلیس در این شهر، سربازان اشغالگر روس عملیات بازجویی ترتیب داده بودند.

میدان تیری (محدوده تیراندازی) را به شکنجه‌گاه تبدیل کرده بودند و نیروهای پوتین در آنجا چشم افراد را می‌بستند و چنان آن‌ها را کتک می‌زدند که دیگر نمی‌توانستند راه بروند. برخی از کسانی را که آنجا بردند دیگر بازنگشتند.

پلیس می‌گوید یک گور دسته‌جمعی کشف کرده که حاوی اجساد نیروهای دفاعی قلمرو اوکراین است، کسانی که در آغاز این حمله در حال جلوگیری از پیشروی روسیه کشته شدند.

در این شهر نیز مانند بسیاری از شهرهای کوچک تازه آزاد شده در اوکراین، شناسایی کشته‌ها و مفقودان کار تلخی است که باید در هفته‌های آینده انجام شود.

دنیس زاخارچنکو، دستیار رئیس پلیس خرسون، در حالی‌که از پس‌زمینه صدای بمباران می‌آمد، گفت: «نمی‌دانیم چند نفر کشته یا مفقود شده‌اند. هر روز مردم به سراغ ما می‌آیند و دنبال خویشاوند یا دوست گم‌شده‌شان می‌گردند.»

«در بوستانی، جسد ۱۷ نفر از مدافعان قلمرو کشور را پیدا کردیم. این‌ها جزو کسانی‌اند که سعی کردند از شهر دفاع کنند و در همان آغاز حمله کشته شدند.»

ایندیپندنت اجازه ورود به ساختمان پلیس را نداشت، زیرا به‌شدت مین‌گذاری‌ شده است و شاید تله‌های انفجاری نیز در آنجا کار گذاشته باشند، اما ساکنان شهر از خویشاوندان و دوستانی می‌گفتند که آن‌ها را از خانه‌هایشان بردند و در این پاسگاه پلیس ناپدید شدند. به گفته آن‌ها، آن‌هایی که بازگشتند از لحاظ جسمی و روانی از‌هم‌پاشیده بودند.

بدین ترتیب، حالا که خرسون پس از ماه‌ها اشغال دوباره کمر راست می‌کند، تصویری از این شهر پدیدار می‌شود که آشکارا صحنه نمایش خونبار روسیه بوده است.

ساکنان شهر که روز دوشنبه در میدان اصلی جمع شدند، پرچم‌های اوکراین با امضای سربازان را تکان می‌دادند و سرود ملی خود را می‌خواندند تا از رئیس‌جمهوری، ولودیمیر زلنسکی که سرزده از کی‌یف به آنجا رفته بود، استقبال کنند.

خرسون آخرین مرکز منطقه‌ای بود که از آغاز حمله ماه فوریه تاکنون تحت اشغال مسکو مانده بود. اما هم‌زمان با برگزاری جشن بازپس‌گیری این شهر، ماجراهایی درباره زندگی تحت حاکمیت روس‌ها نیز منتشر می‌شد.

کرملین ارتکاب هرگونه جرم را در اوکراین به‌شدت رد می‌کند و کی‌یف را به صحنه‌سازی جنایت‌ برای جلب حمایت متهم کرده است.

اما ساکنان خرسون گفتند نیروهای روس فهرستی از نام تمام سربازان جوان یا کهنه‌سربازان، نیروهای پلیس و مقام‌ها تهیه کردند و کل شهر را در جست‌وجوی آن‌ها به شکل نظام‌مند گشتند- اقدام‌هایی که در سایر مناطق اشغالی اوکراین شامل کی‌یف و خارکی‌یف نیز تکرار شده است.

آنان هم‌چنین نیروهای داوطلب حقوق بشری را به زندان انداختند و آن‌ها را به همکاری با ارتش اوکراین و لو دادن مواضع روس‌ها متهم کردند. آن‌ها مردمی را که در همه‌پرسی ساختگی ماه سپتامبر برای الحاق رای ندادند، در یک جا جمع کردند. طبق توصیف ساکنان، سربازان تا دندان مسلح روس دسته‌دسته از خانه‌ای به خانه دیگر می‌رفتند و از مردم می‌خواستند رای بدهند.

یوری ۳۸ ساله که همراه دختر هفت ساله‌اش در میدان مرکزی خرسون عقب‌نشینی روس‌ها را جشن گرفته بود، گفت: «مردم سعی می‌کردند با پنهان شدن، از رای دادن خودداری کنند، اما چهار سرباز با اسلحه و صندوق رای به در خانه ما آمدند، چه می‌توانستیم بکنیم؟»

او توضیح داد چگونه در هشت ماه اخیر موفق شده پنهانی زندگی کند، زیرا قبلا مامور پلیس بوده است و سربازان به‌دنبالش بوده‌اند.

«تنها علت اینکه برای من مشکلی پیش نیامد این است که محل زندگی من به‌طور رسمی روستایی در منطقه خرسون ثبت شده است، اما قبل از جنگ به شهر نقل مکان کرده بودم.»

او در ادامه گفت: «سربازان در روستای من دنبالم بودند. دوستانم چندان خوش‌اقبال نبودند.»

«جلوی روی خودم سربازان خانم همسایه‌ام را گرفتند. ماه ژوئن بود. هنوز کسی نمی‌داند کجا است. تنها امید ما این است که هنوز زنده باشد و جایی در زندان باشد.»

در سراسر این شهر که جمعه [گذشته] از دست نیروهای روسیه آزاد شد، داستان‌های مشابهی مکرر بر سر زبان‌ها است. هنوز از مواضع روسیه در آن سوی رودخانه دنیپرو، گلوله توپ به سوی شهر شلیک می‌شود. این رودخانه مرز شهر است و کل منطقه را به دو قسمت تقسیم می‌کند.

اولگ ۴۰ ساله در میان صدای گلوله‌های توپ در پس‌زمینه تعریف کرد چطور دو تن از دوستانش که از رزمندگان قدیمی جنگ سال ۲۰۱۴ با روسیه و دست‌نشاندگانش در دونباس بودند، برای گریختن از شهر اوراق هویت جعلی درست کردند. اما فقط یک نفرشان توانست از ایستگاه‌های بازرسی در واسیلویکا واقع در ۲۰۰ کیلومتری شمال شرق خرسون و آخرین نقطه قبل از رسیدن به مواضع تحت تصرف اوکراین عبور کند.

او گفت: «از نفر دیگر تا همین امروز هم خبری نیست و دنبال آن هستیم ببینیم چه بر سرش آمده است. روس‌ها خانه‌به‌خانه دنبال آدم‌ها می‌گشتند.»

ویکتور ۵۹ ساله می‌گوید روس‌ها چهار نفر از دوستانش را که همگی از اعضای سابق نیروی دفاعی منطقه بودند در ماه سپتامبر دستگیر کردند و هشت روز در زیرزمینی شکنجه کردند.

او افزود: «خودشان می‌گویند سه روز تمام به آن‌ها آب خوردن هم نمی‌دادند و تنها غذایشان بیسکویت بود.» این افراد را سرانجام آزاد کردند.

آنا ۲۷ ساله که در زمان حمله روسیه به خرسون باردار بود و اواخر سپتامبر زیر گلوله‌باران شدید توپخانه زایمان کرد می‌گوید دو مرد جوان همسایه و پسر ۱۶ ساله‌ای را گرفتند. برای آوردن آذوقه رفته بودند.

او گفت: «فقط رفته بودند مواد غذایی بگیرند و سربازها آن‌ها را گرفتند. وقتی برگشتند سرتاپای بدنشان کبود بود.»

تقریبا تمامی کسانی که روز دوشنبه با ایندیپندنت مصاحبه کردند از دستگیری یا ناپدید شدن دوست، قوم و خویش یا همسایه‌ای تعریف می‌کردند.

آن‌هایی که اول از همه دوباره به شهر بر‌گشتند از عقب‌نشینی پرهرج‌ومرج نظامیان روسیه به آن سوی رودخانه دنیپرو می‌گفتند. مسکو چنین چیزی را تکذیب کرد.

سریهی ولودکیچ، گروهبان نیروهای ویژه پلیس به ایندیپندنت گفت بعد از منفجر شدن پل‌ها، آن دسته از سربازان روسیه که جا مانده بودند از درون قایق‌ها به داخل آب می‌پریدند و سعی داشتند با شنا خود را به ساحل برسانند. او در یکی از مواضع پیشین روسیه پشته‌ای از یونیفورم‌های روسی پیدا کرد که نشان می‌داد به جای آن‌ها لباس شخصی به تن کرده‌اند.

او گفت احتمال دارد صدها سرباز روسیه و شهروندانی که با آن‌ها همکاری کردند هنوز در خرسون مانده باشند که باید آن‌ها را ریشه‌کن کرد.

او همانند زاخارچنکو گفت: «بعد از پیروزی کارهای زیادی باید انجام داد.»

ماموران در ایستگاه پلیس ژنراتورهایی برپا کرده‌اند تا اهالی بتوانند گوشی‌هایشان را شارژ کنند و دوباره با خانواده و دوستان ارتباط برقرار کنند.

زاخارچنکو گفت: «اول برق و آب را برقرار و مین‌زدایی می‌کنیم. بعد پلیس کار واقعی را شروع می‌کند.»