تنها چند روز از سلطه طالبان بر افغانستان گذشته بود که دختران شهر کابل مقابل این گروه دست به اعتراض زدند. آنان به‌خوبی از دیدگاه‌ها و جهان‌بینی طالبان آگاه بودند که برای زنان و دختران هیچ ارزشی قائل نیستند. این اعتراض در ماه‌های بعدی همچنان گسترش یافت و دیگر استان‌های افغانستان نیز از این‌گونه اعتراض‌های دختران و زنان را تجربه کردند. اما اوج اعتراضات افغان‌ها که بعدا جهانی هم شد، پس از حمله خونین به مرکز آموزشی کاج در غرب شهر کابل شکل گرفت. هزاران زن و دختر در شهرهای مختلف افغانستان، در اعتراض به کشتار هدفمند دختران و پسران هزاره دست به اعتراض و راهپیمایی زدند. این اعتراض‌ها همچنان در سراسر جهان نیز گسترش یافت و تعدادی از رهبران جهان هم نسبت به آن واکنش نشان دادند.

 گوردون براون، نخست‌وزیر سابق بریتانیا، در مطلبی که روز دوشنبه، ۲۵ مهر (۱۷ اکتبر)، در نشریه «پروجکت سیندیکیت» (Project syndicate) از اعتراضات دختران افغان به‌دلیل محروم‌شدن از حق تحصیل و کار حمایت کرده و از جهان خواسته است تا با این مسئله با توجه بیشتر برخورد کنند. آقای براوان در این مطلبش نوشته است، یک سال سیاست‌های واپس‌گرایانه طالبان و موجی از حملات تروریستی که دانش‌آموزان دختر را هدف قرار می‌دهند، اعتراض‌هایی را در سراسر افغانستان برانگیخته است.

جامعه بین‌المللی باید در کنار زنان افغان بایستد و خواستار حق اساسی آن‌ها برای برخورداری آموزش باشند و اطمینان حاصل کند که دختران افغان اجازه بازگشت سالم به مدارس متوسطه را دارند. به باور آقای براون، طالبان وعده‌هایی را که درآغاز سلطه‌شان دادند، عملی نکرده‌اند. آنان از وعده‌های خود عقب‌نشینی کرده و با اینکه بارها گفته‌اند که مدارس دخترانه در افغانستان باز می‌شود، اما هنوز این مدارس همچنان بسته مانده است. گوردون براون می‌گوید، بیش از ۱۸۸۰ مدرسه متوسطه به بالا در افغانستان همچنان بسته است و گروه طالبان تهدید کرده‌اند که مدارس دیگر را نیز خواهند بست. به گفته براون، افزایش سطح درگیری و خشونت، همراه با خشکسالی شدید و شوک‌های متوالی اقتصادی، دختران و زنان افغان را آسیب‌پذیرتر کرده است.

 این تحولات منجربه تضعیف بیشتر حقوق زنان شده است، همان‌طور که نرخ بالای ازدواج زودهنگام و کار کودکان در افغانستان از زمان تسلط طالبان نشان می‌دهد. آنچه تصمیم طالبان را برای ممنوعیت آموزش دختران از متوسطه به بالا غم‌انگیزتر می‌کند، این است که دو دهه پیشرفت قابل توجه در گسترش دسترسی دختران به آموزش در افغانستان را معکوس کرده است. تعداد دخترانی که در مدرسه ثبت‌نام کرده‌اند، از تنها صدهزار تن در سال ۲۰۰۰ به بیش‌از ۳.۵میلیون نفر در سال ۲۰۱۹ افزایش یافت. سواد زنان نیز بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۸ دو برابر شد و بخش عظیمی از چرخه اقتصادی افغانستان به‌دست زنان و دختران افتاد.

گوردون براون می‌نویسد، حالا که زنان و دختران افغان با قبول تمامی چالش‌ها و خطرات، به میدان آمده و اعتراضات خود را آشکار کرده‌اند، ضروری است که جهان نیز پشت سر این دختران بایستد و از آنان حمایت کند. او می‌گوید در قدم نخست، سازمان همکاری‌های اسلامی باید با استفاده از ظرفیت‌های خود بر حکمرانان فعلی افغانستان فشار بیاورد تا بار دیگر مدارس دختران باز شوند. همچنین باید این اطمینان نیز حاصل شود که مراکز آموزشی از هرگونه حملاتی در امان بمانند.

نخست‌وزیر پیشین بریتانیا می‌نویسد که آنان از حق آموزش دختران حمایت می‌کنند و این حمایت در گذشته نیز وجود داشته است. به نوشته گوردون براوان، بریتانیا از سال ۲۰۱۷ تاکنون بیش از ۵۸میلیون دلار در آموزش‌وپرورش در افغانستان سرمایه‌گذاری کرده است که بخشی از آن از طریق واکنش‌های اضطراری و برخی از طریق برنامه چندساله تاب‌آوری که در سال ۲۰۱۹ راه‌اندازی شد، مصرف شده است. او یادآوری می‌کند که به‌دلیل کار اختصاصی همکارانش، این بودجه به ۵۱ درصد رسیده و این برنامه بیش از ۱۸۱هزار دختر و پسر را زیر پوشش قرار داده بود. براوان می‌نویسد که آن‌ها می‌خواهند برنامه چندساله جدیدی را برای افزایش دسترسی دختران و پسران به آموزش مبتنی‌بر جامعه، حتی در دورافتاده‌ترین و چالش‌برانگیزترین محیط‌ها، راه‌اندازی کنند.

محرومیت دسترسی دختران افغان به آموزش، یکی از عملکردهای منفی طالبان است که باعث شد کشورهای زیادی این گروه را تحریم کنند. با اینکه طالبان تلاش کردند تا این‌بار از خود چهره منعطف‌تر و بهتری به نمایش بگذارند، قرار دادن دختران و زنان افغان در پس پنجره‌های انزوا، باعث شد تا هیچ کشوری ولو که رابطه بسیار نزدیکی با طالبان داشته باشد، این گروه را به‌رسمیت نشناسد.