محققان داروی ضدویروسی را کشف کرده‌اند که احتمالا در درمان آبله میمون موثر است؛ اگرچه گفتند که خطر این بیماری به‌مراتب از کووید کمتر خواهد بود.
در تحقیق جدیدی روی شیوع‌های قبلی آبله میمون در بریتانیا، بیماری مشخص شد که پس از مصرف یکی از دو داروی ضدویروس مخصوص آبله، از علائمش کاسته شده است.
مطالعه منتشرشده در مجله «د لنست اینفکتیوز دیزیز» (The Lancet Infectious Diseases) به بررسی هفت بیماری پرداخت که در بازه ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۰ تحت درمان برای این ویروس قرار داشتند.
این در حالی است که شیوع آبله میمون جدید به ۷۱ مورد در بریتانیا و ۸۵ مورد ثبت‌شده در هشت کشور اروپایی افزایش یافت.
محققان گفتند که در مطالعه آن‌ها، فقط یک نمونه کوچک بررسی شد و به گفته آنان، در مورد این داروهای ضدویروسی تحقیقات بیشتری نیاز است.
بر اساس این یافته‌ها، آبله میمون در گلو و نمونه خون این بیماران وجود داشت. پنج نفر از بیماران بررسی‌شده به دلیل طولانی شدن بازه مثبت بودن جواب آزمایش پیسیآر، بیش از سه هفته (تا ۳۹ روز) در قرنطینه بودند.
با این حال، نویسندگان این مقاله گفتند که این لزوما نشان‌دهنده وجود عفونت قابل انتقال از هوا در حدی مشابه کووید نیست. آزمایشی هم که در این مورد انجام شد، پیسیآر بود که عفونت‌زا بودن را معلوم نمی‌کرد.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
دکتر دیوید پورتر، از نویسندگان این گزارش، گفت: «موارد [تحت بررسی] ما، بر اثر تماس بسیار نزدیک کودکان و والدین در خانه مبتلا شده بودند و با هم تماس مستقیم داشتند، نه تماس در حد ضروری و با فاصله.»
در حال حاضر، هیچ داروی مجوزداری برای درمان آبله میمون در انسان وجود ندارد. تنها داروهای موجود که در این مطالعه مشخص شدند، برینکودیفوویر (Brincidofovir) و تکوویریمات (Tecovirimat)اند که در ایالات متحده برای درمان آبله در صورت بروز حمله بیوتروریستی مجوز دارد.
سه تن از بیماران بررسی‌شده داروی ضدویروس برینکودیفوویر مصرف کردند که اثرگذار نبود و یک بیمار دو هفته تحت درمان تکوویریمات قرار گرفت که دوره ابتلای او کوتاه‌تر شد. یک بیمار شش هفته پس از مرخصی از بیمارستان با عود خفیف مواجه شد.
بین سال‌های ۲۰۱۸ تا ۲۰۱۹، چهار بیمار به دلیل ابتلا به آبله میمون در انگلستان تحت درمان در بخش‌های تخصصی قرار گرفتند. سه مورد با غرب آفریقا ارتباط داشتند و نفر چهارم از کادر درمان بود که در معرض ویروس قرار گرفته بود.
سه مورد دیگر ابتلا به آبله میمون که در مطالعه بررسی شدند، در سال ۲۰۲۱ در خانواده‌ای گزارش شده بود که از نیجریه به مسافرت آمده بودند و یکی از این مبتلایان کودک بود.
محققان خاطرنشان کردند که موارد ابتلای مطالعه‌شده بین ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۱ با موارد تشخیصی کنونی از نظر گسترش «بی‌شباهت» نیستند.
در این گزارش آمده است: «در مورد بیمارانی که گزارش کردیم، حتی در کشور پردرآمدی مانند بریتانیا، مهار کردن دوره بیماری چالش‌‌برانگیز است و به منابع زیادی نیاز دارد. شیوع آبله میمون در غرب و مرکز آفریقا ادامه خواهد داشت و کادر درمانی سراسر جهان باید در مورد احتمال ابتلای مسافران دارای علائم تب و جوش‌های پوستی به آبله میمون، مراقب باشند. مشاهدات ما در این مجموعه‌های کوچک پشتوانه تحقیقات بیشتر در مورد داروهای ضد این ویروس و درمان این بیماری غفلت‌شده حاره‌ای است.»
در نشست روز سه‌شنبه مرکز رسانه‌های علمی، محققان درباره مقایسه شیوع کنونی آبله میمون با کووید هشدار دادند.
دکتر جیک دانینگ، مشاور بیماری‌های عفونی و بیماری‌های عفونی دارای عواقب شدید بیمارستان رویال فری، می‌گوید: «کووید عفونت نوپدیدی است و آثار آن در جامعه بسیار چشمگیرتر از آبله میمون است. به نظرم باید مواظب باشیم این دو بیماری را به خصوص از لحاظ خطر همه‌گیری و انتقال، برابر نپنداریم.»
«از این لحاظ، جانوران بسیار متفاوتی‌اند. بنابراین نمی‌خواهم مردم فقط به دلیل اینکه همه‌گیری کووید داشتیم فکر کنند که هر بیماری نوپدید جدید نیز به همه‌گیری منجر می‌شود.»
دکتر هاگ آدلر، محقق افتخاری دانشکده پزشکی استوایی لیورپول و کارآموز تخصصی بیماری‌های عفونی، می‌گوید که آبله میمون برخلاف کووید یک «ویروس دی‌ان‌ای» است و تکامل سریعی ندارد. بنابراین بعید است که شیوع کنونی «تغییری ناگهانی» در رفتار ویروس باشد.
او افزود: «محتمل‌تر این است که رویدادی اتفاقی یا تاحدودی ناشی از رفتار انسان باشد؛ به‌خصوص آنکه مسافرت‌ها دوباره در حال افزایش‌اند. اما از داده‌های ژنومی اولیه آن‌ها هیچ سیگنالی وجود ندارد؛ همچنین بر اساس دانسته‌های زیست‌شناختی ما از آبله میمون، نمی‌توان تغییر سریع را پیش‌بینی کرد.»
© The Independent
