جمهوری اسلامی ایران هر سال در آخرین جمعه ماه رمضان، با تبلیغات فراوان، یک راهپیمایی سراسری علیه موجودیت اسرائیل برگزار می‌کند. امسال نیز به روال سال‌های گذشته این کار انجام شد و رهبر جمهوری اسلامی نیز با انتشار یک سخنرانی تلویزیونی، مواضع خود را بیان کرد.

علی خامنه‌ای در بخشی از سخنان خود، بار دیگر با حمله به کشورهایی که روابط خود با اسرائیل را «عادی‌سازی» کرده‌اند، گفت: «جمهوری اسلامی ایران همچنان که بارها گفته و در عمل نیز بر آن پای فشرده است، حامی و طرفدار جبهه مقاومت و مقاومت فلسطین است و حرکت خیانت‌آمیز عادی‌سازی روابط با رژیم غاصب و سیاست تطبیع‌پذیری را محکوم می‌کند.»

او در ادامه به موضوع حل مسئله فلسطین و درخواست کشورهای عربی برای ایفای نقش ایالات متحده در این مسیر پرداخت و افزود: «اگر منظور آنان این است که آمریکا پیش از بیرون رفتن از منطقه، هر مانع را از سر راه تثبیت رژیم غاصب بردارد، اولا خیانت کرده و برای دنیای عرب ننگ آفریده‌اند، ثانیا ساده‌لوحی به خرج داده‌اند؛ زیرا کور نمی‌تواند عصاکش کور دگر شود.»

از زمان برقراری روابط رسمی بین امارات متحده عربی و بحرین با اسرائیل که به پیمان ابراهیم مشهور است، چند کشور مسلمان دیگر نیز اندک‌اندک به آن پیوستند. پس از این توافق، سودان و مراکش نیز عادی‌سازی روابط خود با اسرائیل را آغاز کردند و حالا گفته می‌شود که فهرستی از سایر کشورهای مسلمان مانند قطر، عمان و... نیز در حال بررسی نحوه عادی‌سازی روابط خود با اسرائیل‌اند. عربستان سعودی نیز نرمش‌هایی نشان داده و مثلا گاه به هواپیماهایی که از امارات به اسرائيل می‌روند، اجازه داده است از حریم هوایی آن کشور عبور کنند؛ البته به نظر می‌رسد که ریاض همچنان بر سر موضع سنتی خود باقی است؛ اینکه عادی‌سازی روابط با اسرائيل را به صلح اسرائیل و فلسطین و برقراری یک دولت مستقل فلسطینی مشروط می‌داند.

از آن زمان، تهران به‌شدت به این اقدام کشورهای عربی واکنش نشان داد و حتی بارها آن را محکوم کرد. در واقع، عادی شدن روابط کشورهای مسلمان با اسرائیل جمهوری اسلامی را در یک انزوای منطقه‌ای قرار داد؛ زیرا از ابتدای انقلاب ۵۷، تهران مبنای سیاست خارجی خود را بر نابودی اسرائیل قرار داد و در شرایط فعلی که اسرائیل به ثبات بین‌المللی رسیده است، آرزوهای تهران دور از دسترس به نظر می‌رسد.

از میان ۱۹۲ کشور عضو سازمان ملل متحد، فقط ۲۸ کشور اسرائیل را به رسمیت نمی‌شناسند؛ از جمله ۱۵ کشور از ۲۲ عضو اتحادیه عرب، ۱۰ عضو دیگر سازمان همکاری اسلامی (از جمله ایران، افغانستان، نیجر، پاکستان، اندونزی و مالزی)، به اضافه سه کشور چپ‌گرای کوبا،‌ ونزوئلا و کره شمالی.

از ۱۵ کشور عربی که اسرائیل را به رسمیت نمی‌شناسند، برخی قبلا روابطی با اسرائيل داشته‌اند؛ از جمله عمان، قطر و موریتانی. سوریه نیز در دوران رئیس‌جمهوری قبلی خود، حافظ اسد، مذاکراتی طولانی برای به رسمیت شناختن اسرائيل داشت که پس از مرگ حافظ اسد در سال ۲۰۰۰ و تغییر معادلات در منطقه (از جمله نزدیکی بشار اسد به تهران)، متوقف شد.