نسترن مقیمی، بازیکن تیم ملی فوتسال ایران، به دستمزد پایین زنان فوتبالیست در ایران اعتراض کرد و گفت: «دستمزد ما از یک‌پنجاهم‌ دستمزد آقایان فوتبالیست هم کمتر است.»

این عضو تیم فوتسال زنان ایران که در یک برنامه تلویزیونی صحبت می‌کرد، افزود: «ما ۱۰ تا ۱۱ ماه از سال را درگیر لیگ‌ایم و نمی‌توانیم کار دیگری انجام دهیم و با توجه به تورمی که وجود دارد، دستمزد فعلی ما ناچیز است.»

زنان ورزشکار در ایران با موانع و چالش‌های متعددی دست‌وپنجه نرم می‌کنند. آنان برای حضور در عرصه‌های بین‌المللی و دنبال کردن رشته ورزشی موردعلاقه خود، به مجوز جمهوری اسلامی ایران نیاز دارند. حکومت ایران هم حضور بین‌المللی زنان در برخی رشته‌ها مثل شنا را محدود کرده است. در دیگر رشته‌ها نیز آنان در صورتی می‌توانند در رقابت‌های خارج از ایران شرکت کنند که با حجاب مورد تایید جمهوری اسلامی ایران در میدان‌های ورزشی حاضر شوند.

لباس‌های گشاد و دست‌وپاگیر در بسیاری مواقع مانع درخشش زنان ورزشکار ایرانی در مسابقات می‌شود اما با همین لباس‌ها هم مسابقات ورزشی زنان از تلویزیون دولتی ایران پخش نمی‌شود و به همین دلیل، تیم‌های ورزشی زنان حامی مالی ندارند.

پیش‌تر، زهره کیانی، تنها ووشوکار زن ایرانی دارنده مدال جهانی، گفته بود: «صداوسیمای ایران از نمایش مسابقات زنان ورزشکار خودداری می‌کند و این موضوع باعث شده است که حامیان مالی برای ورزش زنان هزینه نکنند.» این مسئله را سارا شیربیگی، بازیکن تیم فوتسال زنان و «خانم گل» مسابقات قهرمانی آسیا، نیز تایید کرده و گفته بود: «وقتی‌ که ما را نشان نمی‌دهند، هیچ اسپانسری هم حاضر به همکاری نخواهد شد. وقتی اسپانسر نباشد، تیم‌ها کم می‌شوند و دستمزد‌ها پایین می‌آید.»

تیم‌های ورزشی با این توجیه که زنان ورزشکار حامی مالی ندارند، از پرداخت دستمزد برابر با مردان به آنان خودداری می‌کنند؛ تا آن‌جا که به گفته زهره کودایی، دروازه‌بان تیم فوتبال زنان، «سقف دستمزد بانوان نزدیک به ۵۰۰ میلیون تومان برای یک فصل است؛ ولی فقط سه یا چهار تیم‌اند که چنین رقمی می‌دهند و بیشتر تیم‌ها اسپانسر ندارند.»

او با انتقاد از نگاه‌ تبعیض‌آمیز به زنان ورزشکار، به خبرآنلاین گفت: «فکر می‌کنم هرکس که برای کشورش زحمت می‌کشد، باید دیده شود. باید به زنان و مردان ورزشکار نگاه برابر وجود داشته باشد. مردان زحمت می‌کشند و افتخارآفرینی می‌کنند اما زنان هم همه این زحمت‌ها را می‌کشند. ما دوست داریم که با نتیجه گرفتن و کارمان، بیشتر دیده شویم.»

با وجود اینکه افتخارآفرینی زنان ورزشکار ایرانی در میدان‌های ورزشی بین‌المللی روز‌به‌روز در حال افزایش است، محدودیت‌ها علیه آنان نیز با وضع قوانین جدید افزایش می‌یابد. وزارت ورزش و جوانان دولت سیزدهم در اقدامی عجیب، فعالیت بدنسازی زنان در برخی رشته‌ها را ممنوع اعلام کرد. در زمستان ۱۴۰۰ هم مریم کاظمی‌پور، معاون وزیر ورزش و جوانان، توصیه کرد که زنان علاقه‌مند به رشته بوکس «جوانی و توانمندی» خود را در دیگر رشته‌های ورزشی محک بزنند و منتظر تصویب رشته بوکس برای زنان در وزارت ورزش و جوانان نباشند.

همه این محدودیت‌ها از نگاه جنسیتی جمهوری اسلامی به ورزش زنان سرچشمه می‌گیرد و مسیر درخشش زنان قهرمان ایران را مسدود می‌کند.

مقام‌های ورزشی ایران در سال ۱۳۹۷ به دختران تیم فوتسال وعده دادند که در صورت قهرمانی در آسیا، به آنان ۲۲ میلیون تومان پاداش پرداخت می‌کنند؛ حدود دو سال بعد، وقتی نسترن مقیمی در مصاحبه‌ای افشا کرد که مقام‌های ورزشی وعده خود را فراموش کرده‌اند، لیلا صوفی‌زاده، نایب‌رئیس فدراسیون فوتبال، به طعنه پاسخ داد: «چرا این زنان از ارزش‌های اجتماعی بالایی که به‌دلیل برنامه‌ریزی سطح بالای فدراسیون به دست آورده‌اند، چیزی نمی‌گویند.»