اگر می‌شد، لغو کردن رویدادهای هفته‌های خوش‌پوشی جهان و جایگزین کردن آن‌ها با یک کتاب برای هر برند مد آسان‌تر، باصرفه‌تر، و البته زیست‌پذیر‌تر می‌بود. اما گذشته از این که هیچ تفریحی در این عمل نمی‌بود، هدف اصلی برگزاری نمایش‌های خوش‌پوشی سالی دو بار را نادیده می‌گرفت. هدف این رویدادها روانه کردن طرح‌ها به بازار نیست، بلکه اصل آن، چشم‌انداز طراح، حالت و روحیه یک برند مد، و تعاملی است میان این که این حالت و احساس در فصول پیش رو چگونه تغییر خواهد کرد. این نمایش‌ها از روزنه دفیله‌های مد، رسانه‌ها، خریداران، و شخصیت‌های تاثیرگذار (و حالا، ستارگان تیک تاک که بسیاری از آن‌ها در ردیف اول شو‌ها دیده شده‌اند) را در چشم‌انداز برند‌های خوش‌پوشی غرق می‌کنند.

برخی از طراحان مد برای فصل پاییز/زمستان دیدگاهی خوش‌بینانه انتخاب کرده و لباس‌های پر زرق و برق، باشکوه، و شاد را جایگزین پوشاک شلخته‌وار خانه در دوران همه‌گیری کرده‌اند. برخی دیگر، با احتیاط جلو رفته‌اند و لباس‌هایی را که بیشتر ما هنوز دوست داریم در زمستان آینده هم بپوشیم، از جمله طرح‌های پوشاک ورزشی، لایه‌های متعدد پیله‌مانند، و طرح‌های شیک اما راحت را در نظر گرفته‌اند.

و در اینجاست که رکساندا ایلینچیک، طراح صربستانی، با ترکیب لباس‌های سواره چشمگیرش و نفوذ پوشاک ورزشی میل ما را برای یافتن سرپناه و حفاظ در پالتوهای پفکی [پالتوهایی که داخل آن از پَر پُر شده]، تمام و کمال برآورده است. جزئیات طرح‌های این کت‌های حجیم و چند طبقه پفکی در خدمت عملی بودن و چشمگیر است.

کت‌های پفکی بخشی از همکاری میان رکساندا و برند ورزشی «فیلا» است که جزئيات طرح‌های شیک رکساندا را با اقلام ورزشی مثل کیف روی بالاتنه‌ها، ژاکت، و شلوار ادغام می‌کند. جای شگفتی نیست که این‌ها کت‌های پفکی عادی نیستند، بلکه بیاینه‌هایی از طرح‌های بسیار جدید خوش‌پوشی‌اند که با شیکی هرچه تمام‌تر برای هوای سرد زمستان آماده شده‌اند. در توضیحی که در مورد این طرح‌ها در دفیله مد آمده، گفته شده است که «در دوران شکنندگی بشریت، زنان در جست‌وجوی زرهی جدید به عنوان پناه و جایی برای گریزند.»

در جایی دیگر از مجموعه رکساندا، شنل‌ها و لباس‌های سبک چتر نجات از جنس ابریشم با نقش‌های خاص او بر تن مدل‌ها روی دفیله در هوا می‌رقصید و موج می‌زد. ادغام طرح‌های ورزشی را می‌شد در استفاده از تسمه و بند، شال، و بست‌هایی دید که تکه‌های پارچه را در ناحیه کمر و دور گردن جمع می‌کند.

جزئیات عملی، مثل بخیه روی جیب و خطوط برش‌های قاطع، از جمله برگردان‌های [یقه] چاک‌های پهلو و آستین‌های لحاف‌دوزی شده، لطافت و نرمش پارچه‌های ابریشمی را کاهش می‌داد.

زمینه‌های رنگ‌های خنثی مثل بژ، قهوه‌ای، و سیاه و سفید، همراه با زرد درخشان، سبز لیمویی،  نارنجی درخشان، و صورتی پررنگ ترکیب شده است. طرح‌های چاپی، اشکال هندسی و لباس‌های چند لایه همراه با بلوز و شلوارهای یک تکه با بلوزهای براق یقه اسکی در زیر آن، در میان این مجموعه بود. برخی اقلام این مجموعه را می‌شد بر تن ستارگان ردیف اول شو (در میانشان نائومی هریس) دید که نشان می‌دهد شوهای خوش‌پوشی دیگر نگاه نخست به طرح‌ها نیست، بلکه صحنه‌آرایی و نمایش است.

این مجموعه‌ای قوی بود که با مهارت همیشگی رکساندا در انتخاب پارچه و ترکیب تافته‌های ابریشمی، ساتن‌های ابریشمی، کتان، و پلی‌استر قوی‌تر هم شد. او این ترکیب استادانه را برای افت لباس، برش، و جمع کردن پارچه روی بدن استفاده کرده است تا شکل‌های چشمگیری را خلق کند که به آن شهرت دارد. این مجموعه نماد یک جشن، اما در عین حال بیرون آمدن محتاطانه از خواب زمستانی جمعی ما نیز بود. همان‌گونه که در توضیحات این دفیله مد آمده بود، این [مجموعه] «تداوم موضوعی پناه جستن و زنانگی بدون حجب بود که با ته‌رنگ‌های قدرت رویارویی داشت.»

به همین گونه، برای «پرین» از «تورنتون برگاتزی» که شوی طرح‌هایش را در کلوب شبانه معروف همجنس‌گرایان «هون این چارینگ کراس» (Heaven in Charring Cross) عرضه کرد، نفوذ همه‌گیری در ژاکت‌های گشاد پفکی، و بیش از آن در دمپایی‌های پر پشم ساخته شده از پوست گوسفند مشخص بود.

این نشان تجاری مد که زوج جاستین تورنتون و تیا برگاتزی آن را بنیان گذاشته‌اند، به خاطر طرح‌هایش که ترکیبی از پانک با اشارات قدیمی و نقوش بزرگ گل و گرافیک‌های مدرن است، معروف است. پرین در بیست سالی که از موجودیتش می‌گذرد، یکی از وزنه‌های فرش قرمز برای بیانسه، جنیفر لوپز، اسکارلت جوهانسون- و در دنیای سیاست، برای میشل اوباما و سامانتا کامرون- بوده است که طرح‌های گیراتر این برند را انتخاب کرده‌اند.

در این فصل، پرین در استقبال از بازگشت کامل و حضوری هفته مد، یک نمایش رقص طراحی شده ارائه کرد. از هرج و مرج ناشی از تلاش برای جا دادن تعداد بیش از حد مهمانان بر صندلی‌های محدود (و لذت این که تیم مطبوعاتی سخت در تلاش جا دادن همگان بودند) که بگذریم، این کلوب زیرزمینی محلی مناسب برای نشان دادن مجموعه‌ای بود که انعکاس احیای سبک شجاعانه «ایندی اسلیز» (Indie sleaze) بود.

پرین با عناصر گوناگون برش پارچه، از تور گرفته تا خطوط نامنظم، گره، چاک، چین، و پیلی بازی کرده بود که نتیجه آن حالتی از دوره حکومت ملکه ویکتوریای قرن نوزدهم بریتانیا بود. آرایش موی مدل‌ها شبیه حوریان و آرایش چشم‌ها غلیظ بود، که یادآور فضای حاکم بر «رویای نیمه‌شب تابستان» [شکسپیر] بود. مدل‌ها با نمایش طرح‌ها در حال رقص و زانو زدن و بلند کردن یکدیگر، گویی در دنیای دیگری غرق شده بودند.

در میان دامن‌های مینی دوخته شده با پارچه‌های چهل‌تکه چهارخانه، نقش‌های لوزی شکل لباس‌های سنتی دلقک‌ها روی ژاکت‌های موهر و لایه‌های تور، عناصر «ایندی» دیده می‌شد. کت‌های پفکی و بمب‌افکن، کت‌های کلاسیک گشاد که احساس مدرنیته را القا می‌کردند، همراه با مدل دادن بی‌جنسیتی، نمایانگر آن بود که پرین همچنان برتری خود را در حال و هوای این عصر و زمانه حفظ کرده است.