چهار زن جوان در روستای کوچک کارا بالتا، در ۵۰ کیلومتری بیشکک، پایتخت قرقیزستان، اقدام به خودکشی کردند.

به گزارش الجزیره، یکی از این زنان جوان در یادداشت خودکشی‌اش نوشت که در روز ۱۹ ژانویه به دلیل تهدیدهای گسترده از سوی مردانی که او را متهم به فحشا می‌کردند، تصمیم به چنان اقدامی گرفته است.

اقدام به خودکشی این زنان پس از آن انجام گرفت که گروهی به نام «کمیته جوانان»، متشکل از مردان جوان، در تجمعی خواستار ممنوعیت فعالیت سوناهای محلی شدند و ادعا کردند که کارکنان زن در اقدامی گناه‌آلود بدنشان را در چنین محیط‌هایی می‌فروشند.

مردان مذکور پیامی خطاب به رئیس‌ جمهوری قرقیزستان در فضای مجازی منتشر کردند و نوشتند: «ما خواستار بسته شدن چند سونای مشغول به فعالیت در شهر کارا بالتا هستیم. کارکنان این اماکن به فحشا مشغولند. ما به خاطر آینده دختران و خواهرانمان خواستار توقف این اعمال گناه هستیم. اگر شما اقدامی نکنید، ما دست به کار می‌شویم!»

قرقیزستان در سال ۲۰۱۹ در رتبه ۸۲ شاخص نابرابری جنسیتی سازمان ملل متحد قرار گرفت. تهدید و شرمسار کردن زنان در مناطق محافظه‌کار و مسلمان‌‌نشین قرقیزستان نکته تازه‌ای نیست.

در ماه دسامبر، نزیرا آیتبکوا، بازیگر و مجری تلویزیون، پس از انتشار تصویری از خودش در اینستاگرام، هدف حمله جمع کثیری در فضای مجازی قرار گرفت. او هزاران پیام دریافت کرد که کار او را شرم‌آور خوانده بودند. با این حال، تصمیم گرفت یک عکس دیگر و حتی جسورانه‌تر از خودش منتشر کند و در شرح عکسش نوشت: «برای ما قرقیزها، شرم با لباس تعریف می‌شود. اگر لباس‌هایتان را بپوشید، می‌توانید هر کاری انجام دهید.»

پس از آن اتفاق، بسیاری از طرفداران حامی این بازیگر در شبکه‌های اجتماعی با بازنشر تصویر او کوشیدند نشان دهند که جایی برای شرمساری وجود ندارد. 

با این حال، این اولین تجربه نفرت‌پراکنی در فضای آنلاین علیه این زن ۳۶ ساله سرشناس قرقیزستانی نبود. او در سال ۲۰۱۷ پس از طلاق نیز موجی از نظرات شرم‌آور دریافت کرد: «مردم مرا به خاطر اتفاقی که افتاد سرزنش کردند، زیرا به عنوان یک زن نتوانستم ازدواج و خانواده‌ام را نجات دهم و چشمانم را روی خیانت شوهرم ببندم. من در وضعیت روحی وحشتناکی بودم و نسبت به ظاهرم احساس بدی داشتم. همسرم یک ماه بعد از طلاق ازدواج کرد اما این من بودم که مورد خشم و نفرت مردم قرار گرفتم. با کمک جلسات روانشناسی خودم را از بحران روحی نجات دادم.»

در بخش‌هایی از قرقیزستان هنوز هم «عروس‌ربایی» به عنوان یک سنت ملی انجام می‌شود.

قرقیزستان قوانین بین‌المللی مختلفی را برای مقابله با خشونت علیه زنان به تصویب رسانده است، اما سازمان‌های مجری قانون هنوز هم از زنان در برابر آزار و اذیت، چه به صورت واقعی و چه در فضای مجازی، محافظت نمی‌کنند و زنان قربانی خشونت، همچنان به دلیل اتفاقاتی که برایشان می‌افتد، سرزنش می‌شوند.

با این حال، در چند سال گذشته، فعالان حقوق زنان در آن کشور بیش از پیش وارد عمل شده و به مبارزه برای حقوق زنان اقدام کرده‌اند. در برخی موارد، مبارزه به شکل سازماندهی راهپیمایی‌ها و فعالیت‌های مربوط به گسترش آگاهی زنان شکل می‌گیرد و در مناطق محافظه‌کارتر، شاغل بودن یا امتناع از ازدواج، نوعی مبارزه علیه کلیشه‌های رایج اجتماعی محسوب می‌شود.