یک نهاد خیریه هشدار داد که پس از تعطیل شدن آموزشگاه‌ها در کنیا به دلیل همه‌گیری کووید، دختران کنیایی برای ارتزاق به زباله‌گردی روی آورده‌اند.

سازمان خیریه اکشن اید (Action Aid) که یک نهاد غیرانتفاعی بین‌المللی برای مبارزه با فقر است، به ایندیپندنت گفت که برآورد شده است که بیش از ۶۰۰ هزار دختر در کنیا به مدرسه نمی‌روند.

بسیاری از دختران با «کار خطرناک» زباله‌گردی در محل «امواکیرونگ» در جنوب شرقی کنیا ارتزاق می‌کنند.

«دزامه» فقط ۱۳ سال داشت که باردار شد و مجبور به ازدواج شد. او هرگز به مدرسه نرفته است، زیرا پدر و مادرش استطاعت مالی آن را نداشتند.

او که حالا ۲۵ سال دارد، می‌گوید: «با پدر و مادرم زندگی می کردم، اما بعد از جدا شدن آن‌ها، نزد مادربزرگم در نزدیکی محل دفن زباله رفتم. آنجا بود که برای نخستین بار باردار شدم. پدر فرزندم گفت مرا نمی‌خواهد. در خانه ماندم تا مرد دیگری پیدا کردم که با وجود بارداری‌ام، حاضر بود با من ازدواج کند. سیزده سالم بود... من در میان زباله‌ها دنبال چیزهایی می‌گردم که بتوانم در اینجا بفروشم و بتوانم با پولی که به دست می‌آورم، آرد بخرم. فردا هم همین کار را می‌کنم.»

او روزهایش را در جست‌وجوی بطری‌های پلاستیکی در میان تل زباله سپری می‌کند و سپس با پول حاصل از فروش بطری‌ها، کودکانش را سیر می‌کند. دزامه می‌گوید که کارش خطرناک و مستلزم بالا رفتن از کامیون‌های زباله و داخل شدن در آن‌هاست.

او می‌گوید اغلب تکه‌های زباله روی او می‌افتد و مجروحش می‌کند. او اخیرا با زخم‌های ناشی از بریدگی شیشه مجبور شد به بیمارستان برود.

دزامه افزود: «گاهی وقتی برای پیدا کردن بطری آب از کامیون بالا می‌روم، دچار بریدگی می‌شوم، یا وقتی کامیون زباله را خالی می‌کند. وقتی یک بطری شیشه‌ای مجروحم کرد، همان جا ماندم تا مادرم آمد. قدری پول به من داد و به بیمارستان رفتم. آنجا به من آمپول کزاز زدند.»

دزامه می‌گوید نمی‌تواند بخواند و حتی نمی‌داند نامش را چطور بنویسد، اما دوست دارد به مدرسه برود و بیاموزد.

او گفت: «اگر درس خوانده بودم به مادرم کمک می‌کردم. دنبال کار می‌گشتم و مادرم اینجا با نوه‌هایش می‌ماند و من خرجشان را می‌دادم.

«اگر مدرسه رفته بودم، مشکلاتی را که الان دارم نمی‌داشتم. کار می‌کردم. در چنین سن کمی باردار نمی‌شدم. کار می‌کردم.»

کَت بلِیز اسمیت، رئیس اداره جلب اعانه شعبه بریتانیایی «اکشن اید» می‌گوید برای هر سالی که دختران در دبیرستان درس بخوانند، ۱۸ درصد به عایدی آینده‌شان اضافه می‌شود.

او به ایندیپندنت گفت: «نداشتن اطلاعات لازم در مورد قاعدگی، خشونت در راه مدرسه، بارداری‌های زودرس، و تغییرهای آب‌وهوایی برخی از موانعی‌ است که بر سر راه آموزش دختران در سطح جهان وجود دارد. اما دختران تحصیل‌کرده توانایی آن را دارند که آینده‌شان را تغییر دهند، و این یکی از موثرترین روش‌های پایدار ایجاد تغییر در فقیرترین جوامع جهان است.»

او در توضیح گفت که «اکشن اید» در بیش از ۴۰ کشور جهان از دختران و زنانی حمایت می‌کند که به‌خاطر فقر، برای ادامه زندگی در زحمت و پیکار روزمره‌اند.

انیسه می‌گوید: «آن‌ها از آنجا به مدرسه نمی‌روند. آن‌ها برای یافتن چیزهای که بتوانند بفروشند به محل تل زباله می‌روند. ناراحتم. دلم می‌خواست به مدرسه می‌رفتند و تحصیل می‌کردند.»

خانم بلیز اسمیت افزود: «[اقدام‌های اکشن اید] شامل اداره مراکزی در کنیاست که در آن پنج‌هزار دختر در سراسر کنیا سوادآموزی می‌کنند و پیش از ادامه آموزش‌های بیشتر یا تحصیلات رسمی، مهارت‌هایی در بازرگانی، وسایل برقی، و خیاطی می‌آموزند.»

انیسه ده ساله گفت که او هم در محل تل زباله زندگی و کار می‌کند، اما آرزو دارد این طور نمی‌بود. او افزود که برخی از هم‌کلاس‌هایش او را برای زندگی در این محل مسخره می‌کنند.

او گفت: «من هشت خواهر و برادر دارم. چهار پسر و چهار دختر که اینجا زندگی می‌کنند. زندگی‌مان اینجاست. دنبال پلاستیک برای فروش هستیم که بتوانم مدرسه بروم... دوستانم را می‌بینم که در محل زباله‌ها زندگی می‌کنند، بازی می‌کنند، ظرف می‌شویند، و از اینجا به مدرسه نمی‌روند. آن‌ها در میان تل زباله دنبال چیزهایی برای فروش می‌گردند. احساس بدی دارم. دلم می‌خواست به مدرسه بروند و تحصیل کنند.»

این خبر به دنبال گزارش اختصاصی ایندیپندنت منتشر شد که می‌گوید نیمی از دختران در آفریقا و آسیا به خاطر اقدام‌های اضطراری ناشی از همه‌گیری ویروس کرونا، هرگز به مدرسه بازنمی‌گردند.

در این پژوهش که در آن از ۲۴ هزار دختر نظرخواهی شده است، هشدار داده شده است که خانواده‌ها پس از بازگشایی آموزشگاه‌ها بیشتر ترجیح خواهند داد دختران کم‌سن و سال خود را یا شوهر دهند یا مجبور به کار کنند، به‌جای این که آن‌ها را دوباره به مدرسه بفرستند.

نهاد موسوم به «جای خواندن» که مبتکر این پژوهش بوده است و به سوادآموزی کودکان جوامع کم‌درآمد کمک می‌کند، می‌گوید که دختران نوجوان در جریان بحران کووید-۱۹ ترک تحصیل کرده‌ بودند و وضع کنونی احتمالا نتیجه مستقیم مشکلات اقتصادی است.