در امارات متحده عربی هر ساله حدود ۱۰ سانتیمتر باران می‌بارد و عمده این بارش‌های نادر نیز در طول ماه‌های زمستان به صورت بارانی کوتاه و ناگهانی رخ می‌دهد. اخیراً مقامات این کشور راه‌حلی مبتکرانه برای معضل بارندگی محدود بوده است: ایجاد بارش با استفاده از پهپادها!

برای درک فن‌آوری که در امارات به کار گرفته شده، ابتدا باید بدانیم چه فرایندی باعث بارش باران می‌شود. اساساً ابرها از قطرات آب تشکیل‌شده‌اند که به‌طور جداگانه آن‌قدر کوچک هستند که وزن آن‌ها برای سقوط از آسمان کافی نیست.

بارش و یا همان سقوط از آسمان تنها زمانی اتفاق می‌افتد که آن‌ها به قطره‌های بزرگ‌تری تبدیل شوند. هر چه دما بالاتر برود این به هم پیوستن قطره‌ها کمتر اتفاق می‌افتد، بنابراین مشکلی که امارات با آن مواجه بود، چگونگی تسریع این فرآیند بود.

با توجه به این موضوع، هدف پهپادها تشویق «تجمیع قطرات آب» است. در جولای سال ۲۰۲۱، آزمایش‌هایی انجام شد تا ببینند آیا چنین رویکردی امکان‌پذیر است یا خیر.

پهپادها با هدایت از روی زمین به داخل ابرها پرواز کرده و سپس پالس‌های الکتریکی منتشر می‌کنند. این انرژی الکتریکی واکنش قطرات درون ‌ابرها را تسریع می‌کند و به طور بالقوه باعث تحریک بارش بارانی که بسیار مورد نیاز امارات است، می‌شود!

این تکنیک با روشی به نام «بارورسازی ابرها» ترکیب شده که برای ایجاد یا جلوگیری از بارش باران و برف استفاده می‌شود. با این‌ حال بارورسازی ابرها بحث‌برانگیز است چرا که به طور مصنوعی عناصری را به جو اضافه می‌کند. برای مثال در سال ۲۰۱۸ دانشمندان آیداهو هواپیماهایی را به داخل ابرها پرواز دادند که یدید نقره را در میان آن‌ها پراکندند و موفق شدند اولین بارندگی تائید شده در طول تاریخ را که توسط انسان القا شده بود ایجاد کنند.

بااین‌وجود سؤال این بود که آیا این نوع فن‌آوری به‌اندازه کافی قابل‌اعتماد است و می‌تواند در مقیاس به‌اندازه کافی بزرگ مورداستفاده قرار گیرد تا تأثیر موردنیاز برای رفع کمبود بارندگی طبیعی امارات را داشته باشد.

این‌ها اولین نمونه‌ها از به‌کارگیری چنین فن‌آوری توسط امارات نیستند و همچنین استفاده از پهپادها تنها استراتژی در نظر گرفته‌شده برای انجام این عمل نیستند. هر زمان که توده‌های ابری ظاهر می‌شوند، از هواپیماهای کوچک نیز توسط دولت امارات برای بارورسازی ابرها استفاده‌شده است.

سایر کاربردهای بارورسازی ابرها

به طرز شگفت‌انگیزی بارورسازی ابرها علاوه بر این، با روش‌های مختلف دیگری نیز مورداستفاده قرارگرفته است. در پی فاجعه نیروگاه هسته‌ای چرنوبیل در آوریل سال ۱۹۸۶، یوری ایزرائیل، وزیر آب و هواشناسی اتحاد جماهیر شوروی، دریافت که باران تنها امید او برای منحرف کردن رادیواکتیویته از رسیدن به مسکو است.

با گذشت ساعات بعد از فاجعه، پیش‌بینی میزان خسارت ناشی از گسترش تشعشعات دشوار بود. ایزرائیل فقط می‌دانست که ابرهای مرگبار رادیواکتیو می‌توانند از بلاروس به سمت پایتخت این کشور حرکت کنند.

در آن مقطع نیز هواپیماهای مجهز به یدید سدیم به درون ابرهای سیاه رادیواکتیو پرواز کردند و هر جا که توانستند مواد شیمیایی را پخش کردند. بر اساس گزارش‌ها این روش جواب داد و تشعشعات موجود در ابرها همراه با باران به زمین بارید.

به‌ شکل غم‌انگیزی این مناطق کم‌جمعیت بلاروس بودند که بهای این کار را پرداختند، زیرا این دستکاری جوی به این معنا بود که در عوض بسیاری از مواد شیمیایی سمی در بلاروس به زمین باریدند.

چه خوب و چه بد، بارورسازی ابرها ثابت کرده که تکنیکی کارآمد است. در موقعیت‌های مختلف، باران و برف به طور یکسان در جایی تولید شده‌اند که در غیر این صورت رخ نمی‌داد. با ادامه بدتر شدن شرایط آب و هوایی و ناپایدارتر شدن آب‌وهوای زمین، این فن‌آوری می‌تواند برای بقای ما حیاتی باشد.