آندره‌آ آنیلی اصلا پشیمان نبود. او پس از ناکامی یوونتوس در سومین تلاش برای قهرمانی در لیگ قهرمانان از زمان خرید ۱۰۰ میلیون یورویی کریستیانو رونالد، گفت: «اگر می‌توانستم به عقب بازگردم، فردا صبح دوباره این کار را انجام می دادم.» این تیم با رونالدو به بازی نهایی هم نرسید و حتی رسیدن به نیمه نهایی هم خیلی بعید به نظر می‌آمد. با وجود این، او اصلا پشیمان نیست. او تاکید می‌کند: «گرفتن رونالدو اشتباه بود؟ هرگز!»

بیش از شش ماه از این اظهارنظرها نگذشته است ولی مایه شگفتی نیست اگر اکنون آنیلی در اعماق وجود خود چیزی دیگر حس کند. ورود رونالدو به تورین را می‌توان به عنوان یک موفقیت هیئت مدیره یوونتوس در چند سطح ارزیابی کرد؛ کسب دو قهرمانی سری ای، یک امتیاز تجاری و معتبر برای باشگاه و همانطور که آنیلی گفت، تمرکز بیشتر روی فوتبال ایتالیایی. او گفت: «ما کریستیانو را به ایتالیا آوردیم و صرف حضور او در این لیگ فروش چهار میلیون یورو بلیت برای باشگاه‌های دیگر را هم تضمین می‌کند.»

اما یوونتوس به منظور تقویت اقتصاد ریزشی با رونالدو قرارداد نبست و از آنجا که اظهارات آنیلی چند روز بعد از فروپاشی سوپر لیگ اروپا بیان شد، شاید نیاز باشد آن‌ها را کمی اغراق‌آمیز تلقی کنیم. یوونتوس فقط به یک دلیل با رونالدو قرارداد بست: چون او برای پیروزی در لیگ قهرمانان برای اولین بار از سال ۱۹۹۶، یک میانبُر محسوب می‌شد. همانطور که هواداران هم در رونمایی از قرارداد او می‌خواندند: «پورتاچی ای چمپیونی»: قهرمانان را برای ما به ارمغان بیاورید!

این فرضیه‌ای غیرمنطقی هم نبود. آن زمان در سال ۲۰۱۸، از ۱۱ جام قبلی اروپا هشت جام به تیم‌هایی رسیده بود که یا رونالدو یا لیونل مسی را داشتند و رونالدو با رکورد پنج بار قهرمانی در این جام از رقیب خود پیشی گرفته بود. البته که امضای او هیچ تضمینی نبود اما مطمئن‌ترین چیزی بود که برای پیروزی در جام باشگاه‌های برتر اروپا می‌شد برای خود دست و پا کرد.

پیروزی یوونتوس با الهام از رونالدو خیلی محتمل‌تر از چیزی به نظر می‌آمد که در واقعیت محقق شد: سه باخت متوالی در یک چهارم نهایی مقابل آژاکس، لیون و پورتو. هیچ یک از این تیم‌ها از مدعیان واقعی قهرمانی در آن مسابقات نبودند و همگی باشگاه‌هایی خارج از جمع باشگاه‌های مدرن و ثروتمند فوتبال اروپا به شمار می‌رفتند. مایه شگفتی نیست که دعوتنامه‌های آن‌ها به سوپر لیگ در پست گم شده باشد.

بعد از ناکامی در اولین تلاش، رونالدو پیش‌بینی کرد بلندپروازی‌های نهایی او و یوونتوس در دو سال آینده محقق شود. تا همین ژانویه سال جاری (۲۰۲۱) او هم تاکید می‌کرد به وعده خود جامه عمل خواهد پوشاند. او وعده داد: «قسم می‌خورم کار غیرممکن را انجام می‌دهم تا با یوونتوس برنده جام قهرمانان شویم.» اما آن مهلت دو ساله با پایان فصل گذشته تمام شد و محقق نشد.

برای بررسی بازگشت رونالدو به منچستر یونایتد سررشته‌های زیادی وجود دارد؛ شاید انتظار می‌رفت درباره اینکه او چگونه شانس تیم برای موفقیت در لیگ قهرمانان را بهبود می‌بخشد بحثی نشود. منچستر یونایتد ۲۰۲۱ با یوونتوس ۲۰۱۸ حتی قابل مقایسه هم نیست. در آن زمان، یوونتوس دو بازی از چهار بازی فینال گذشته را باخته بود، در حالی که منچستر یونایتد از زمان بازنشستگی سر الکس فرگوسن تنها دو بار توانسته بود به یک چهارم نهایی راه یابد.

بهترین شب اوله گونر سولشر در منصب سرمربی‌گری منچستر در همین رقابت‌ها رقم خورد ولی بعد از آن، بدترین سابقه او ،شکست ۱-۲ فصل گذشته مقابل باشکاشهیر استانبول، رخ داد که مربی منچستر هفته گذشته گفته بود پایین‌ترین نقطه دوران مربی‌گری‌اش در این تیم تا به امروز است. نتایج و عملکرد تیم در مرحله گروهی تا اوایل مرحله حذفی آغازی امیدبخش داشت. سولشر که در ۱۰ مسابقه در لیگ قهرمانان مربی منچستر یونایتد بود، بیشتر آن‌ها را باخت که البته این‌ها جدا از دو تلاش ناکام طولانی و سخت برای قهرمانی در لیگ اروپا بودند. او دوشنبه شب، ۱۳ سپتامبر، در برن گفت: «ما به اندازه کافی ناامیدی داشته‌ایم، شکی در این نیست.»

اما وقتی سولشر اکنون به تیم خود نگاه می‌کند بازیکنانی را می‌بیند که تجربه و مهارت موفقیت در این سطح را دارند و این امر فقط به رونالدو محدود نیست. رافائل واران هر چهار عنوان قهرمانی لیگ قهرمانان حاضر در آن را در کنار پرتغالی‌ها برده است. دیگران از جمله هری مگوایر، برونو فرناندز و لوک شاو شاید در این رقابت‌ها تازه‌نفس باشند اما بازی خود را در سطح بالا و با استانداردهای برتر ثابت کرده‌اند. با قرار گرفتن در گروهی سخت ولی قابل صعود که امشب (سه‌شنبه شب) با قرار گرفتن مقابل تیم یانگ بویز دیوید واگنر کلید می‌خورد، دلایل متعددی برای اطمینان خاطر وجود دارد.

سولشر گفت: «باید بگویم که برنامه ما همیشه این بوده است. اینکه در مدت سه سال تیمی کارکشته و ماهر داشته باشیم که بتوانیم آن‌ها را به چالش بکشیم. با حضور بازیکنانی نظیر داوید دخیا در کنار من در این تیم و هری که دو سال دیگر با ما قرارداد دارد، توانسته‌ایم ستون فقرات تیم را بچینیم. شما خود می‌توانید این تجربه و مهارت را شاهد باشید.»

اما وقتی تفکرات او به رونالدو معطوف شد، باید اندکی مکث می‌کرد تا او را به همان شکلی که یوونتوس معرفی کرد، مطرح نکند: به عنوان آخرین تکه پازل.

او گفت: «رافائل و کریستیانو هم به تیم می‌آیند و آن‌ها نه آن «تلاش آخر» که هیچ وقت نمی‌توان از چنین تلاش آخری دم زد، بلکه چیزی بیشتر به تیم می‌افزایند که ما باید آن را می‌خریدیم؛ مگر آنکه خود چهار بار برنده آن شویم. ما درس گرفته‌ایم. ما درس خود را قطعا فرا گرفته‌ایم. باید بگویم که این گروه خیلی خاص است اما تیم ما به عنوان یک واحد، هوای همدیگر را دارند و جو تیم خیلی خوب است. این چیزی است که قطعا باعث حفظ روحیه و ثابت قدمی ما خواهد شد.»

اینکه منچستر به تیم خود تجربه افزوده است، انکارناپذیر است. رونالدو در ورزشگاه وانکدورف می‌تواند در یکصدوهفتاد و هفتمین بازی خود در لیگ قهرمانان حاضر شود و به رکورد ایکر کاسیاس برسد. واران در این لیگ ۸۳ بار حضور داشته که دومین سابقه طولانی در تیم منچستر یونایتد است. اما اگر قصد آن‌ها در تابستان جاری این است که این تیم را دوباره به یکی از مدعیان واقعی در اروپا مبدل کنند، سولشر باید از تجربه یوونتوس چند درس هم بیاموزد.

در اواخر حضور رونالدو، بسیاری در تورین احساس می‌کردند گرچه بازی انفرادی رونالدو تحسین‌برانگیز است اما بازی تیمی یوونتوس بدون او قوی‌تر عمل می‌کند. هنوز زود است که بدانیم آیا منچستر یونایتد توانسته است برای تیم ساختاری مناسب در تکمیل قرارداد جدید خود تدارک ببیند و اگر چند سال گذشته یوونتوس را مدنظر قرار دهیم، احتمالا هیچ میانبری وجود ندارد و رونالدو دیگر تضمینی برای موفقیت در این مرحله نادر نیست؛ ولی اگر او به نزدیک شدن دوباره منچستر یونایتد به قهرمانی کمک کند، آنگاه سولشر و مافوق‌های او در اولدترافورد مانند آنیلی دلیلی برای پشیمانی نخواهند داشت.