با توجه به عنوان متزلزل و تکه پاره بودن این اثر هنری با نام «مرکز تاب نخواهد آورد» (The Center Won’t Hold) باید از همان اول مشخص می‌بود که این گروه موزیک به زودی از هم متلاشی خواهد شد. اما حتی کری براونستین و کورین تاکر نیز نمی‌دانستند که جنت ویس، درامر اسلیتر-کینی (Sleater-Kinney) با پایان این آلبوم از آنها جدا خواهد شد. براونستین از همه‌جا بی‌خبر در مصاحبه‌ای اخیرا گفت: «ما فکر می‌کردیم همه اعضا از این آلبوم کاملا راضی و خوشحال هستند».
که باید هم باشند. گرچه این آلبوم مصادف با خروج ویس از اسلیتر-کینی است و آینده دو عضو باقیمانده گروه را نامشخص می‌کند، آلبوم نهم این گروه یکی از بهترین کارهای آنهاست. اسلیتر-کینی که ۲۵ سال پیش حرفه موسیقی خود را به عنوان گروهی پانک راک و در اواخر دوران دختران شورشی (riot grrrl) آغاز کرد، بعد از ۹ سال وقفه، در سال ۲۰۱۵ دوباره به عرصه موزیک بازگشت و به قوت و درخشش همیشگی، با موزیک تند و صریح خود مسائل شخصی و سیاسی را به مصاف یکدیگر کشاند.
اما در سراسر آلبوم مرکز تاب نخواهد آورد یک اضطراب رو به فزون، اضطرابی هم احساسی و هم ناشی از کار، احساس می‌شود، یک میل پنهان به رهایی از چیزی، گرچه هیچ‌وقت مشخص نمی‌شود آن‌چیز واقعا چیست. براونستین در آهنگ «سریع به خانه بیا» (Hurry On Home) با تک‌خوانی جیغ و زیر خود می‌خواند: «مرا از استخوان‌هایم جدا کن، بگذار شناور شوم، بگذار پرسه زنم». در آهنگ «سرک بکش» (Reach Out) تاکر با صدایی کمی صیقلی‌تر از براونستین ولی با همان قدرت می‌خواند: «سرک بکش و مرا ببین، دارم روانم را از دست می‌دهم». نوای آرام پیانو در آهنگ «شکسته» (Broken) یادبودی از کریستین بلازی فورد می‌کند، خانمی که برت کاوانا، قاضی دیوان عالی آمریکا را به تجاوز جنسی متهم کرد. آنها می‌خوانند: «من، من هم، تمام بدنم گریست وقتی او آن حرف‌ها را زد».
فضای این آلبوم به گونه‌ای غیرمنتظره حال و هوایی پاپ دارد. برای این‌کار آنها سینت وینسنت را به خدمت گرفته‌اند که دختری است که در موزیک خویش نیز صدای گیتار الکتریک را با نوای آرام ارگ ترکیب می‌کند و آشکارا اسلیتر-کینی را هم به این‌کار تشویق کرده است. آهنگ «عشق» اگر به خاطر فحش‌های هر از گاهانه براونستین نبود، به خاطر نوای ترامپت و سازهای دهه هشتادی که استفاده می‌کند می‌توانست آهنگ متن یکی از فیلم‌های جان هیوز باشد.
مرکز تاب نخواهد آورد اشاره‌ای است به «آمدنی دوباره» (Second Coming) شعری از ویلیام باتلر ییتس در ۱۹۲۰ که سرود: «همه‌چیز در حال فروپاشی است، مرکز تاب نخواهد آورد». پس اگر این آهنگ پایان گروه اسلیتر-کینی است، چه فروپاشی شاعرانه و زیبایی است.
این نوشته برگردان فارسی از مقالات منتشر شده دیگری است و منعکس کننده دیدگاه سردبیری روزنامه ایندیپندنت فارسی نمی باشد.
© The Independent
