در روز جهانی پناهجویان، کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل گزارش داده است که تا پایان سال ۲۰۱۹ به شکلی بی‌سابقه ۷۹.۵ میلیون نفر در جهان آواره شده‌اند. این بیشترین تعداد آوارگانی است که کمیساریای سازمان ملل از هنگام ایجاد در سال ۱۹۵۰ گزارش کرده است.   

در ده سال گذشته بیش از ۱۰۰ میلیون نفر ناگزیر از ترک خانه‌های خود شده و هرچند در دهه ۱۹۹۰ سالیانه حدود ۱.۵ میلیون نفر به کاشانه هایشان بازمی‌گشتند، اکنون این رقم به ۳۸۵ هزار نفر کاهش یافته است.

با ادامه نبود اراده سیاسی یا خواستی برای یافتن راه حل‌های بلندمدت، احتمال بازگشت آوارگان به موطن‌شان همچنان اندک خواهد بود. در همین حال بحران آوارگان سوری وارد دهمین سال و افغانستان وارد پنجمین دهه خود می‌شود.  

فیلیپو گراندی، کمیسر عالی پناهجویان سازمان ملل به ایندیپندنت گفت: «حمایت مردم از پناهجویان در سال‌های اخیر کاهش یافته است. در بسیاری موارد جوامع میزبان پناهجویان یا سخت زیر فشارند یا فراموش شده‌اند. اما موج پناهجویان تنها هنگامی تبدیل به یک بحران می‌شود که با کوتاه‌مدت فکر کردن، قصور در پرداختن به آن به گونه‌ای فراگیر و نادیده گرفتن جوامعی که به آن وارد می شوند، چنین اجازه‌ای به آن بدهیم.» 

کشورهایی که زیر فشار حضور آوارگان هستند نمی‌توانند پناهگاه، آموزش و فرصت‌های زندگی (معقول) و کافی برای آنها فراهم کنند و باید از حمایت‌های پایدار برخوردار شده و راه حل‌های بلندمدت برایشان یافت شود.

«پناهجویان از شرایط تبعیض، پیگرد قانونی و خطراتی می‌گریزند که در آن جان‌شان در معرض تهدید بوده است. آنها منبع خطر نیستند. متاسفانه در سال‌های اخیر در برخی نقاط جهان از جمله اروپا روایت‌هایی که در مورد پناهجویان وجود دارد سیاسی شده و عواقبی بسیار منفی به بار آورده است. کسانی که افکار عمومی را علیه پناهجویان و مهاجران تحریک می کنند مسئول ایجاد فضای بیگانه‌هراسی هستند و این بسیار نگران‌کننده است.»  

بسیاری از آوارگانی که از جنگ و ناآرامی کشورهایشان به اروپا پناهنده شده اند، دارای مهارت‌های متفاوتی بوده و برخی نیز متخصصان آموزش‌دیده‌ای هستند از جمله آموزگاران، حقوقدانان، دندانپزشکان، و پزشکانی که علیه ویروس کرونا در خط مقدم  مبارزه کرده‌اند.

کشورها باید سیاست پذیرش و دربرگیری پناهجویان را در پیش گیرند. ویلِم وَن دِر شالک، مدیر شرکت بین المللی حمل و نقل کالای «اِی. هرولد» آلمان می‌گوید: «واقعا می توانیم پناهجو – چه سیاسی و چه اقتصادی – را که قادر به امرار معاش برای خود و خانواده‌اش نیست سرزنش کنیم؟ نه، نمی توانیم. باید طرز فکرمان را عوض کنیم و قابلیت‌های این مردم را برای اقتصادمان در نظر بگیریم. باید از آنها حمایت کنیم و این توانایی را به آنها بدهیم که نمونه و الهامی برای جامعه پناهجویان شده و به روند موفقیت‌آمیز ادغام آنها (در جامعه) کمک کنند.» 

در حالی که برخی کشورهای اروپایی ورود پناهجویان از کشورهای آفریقایی و خاورمیانه را در سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ محدود کردند، آنگلا مرکل صدراعظم آلمان با تغییر قانون اجازه داد ۱.۴ میلیون نفر عمدتا از سوریه به دولت آلمان تقاضای پناهندگی بدهند. 

گراندی در خاتمه می‌گوید: «در روز جهانی پناهجویان، مهم است شجاعت و مقاومت پناهجویان و آوارگان را در سراسر دنیا به یاد بیاوریم... و جوامعی را به یاد بیاوریم که به آنها پناه می دهند و با آنها با مهربانی و حس بشردوستی رفتار می‌کنند. گاه  برای سالیان دراز و حتی نسل‌ها میزبان و حامی  پناهجویان بوده اند. ادامه این ارزش‌ها در دوران اپیدمی کرونا پیامی محکم از امید و همبستگی است.»