استعفای می؛ تلاش دوستان ترامپ برای تصاحب بریتانیا

ترزا می، تنها نخست وزیر بریتانیاست که دونالد ترامپ با او به نوعی رابطه داشته؛ شاید حتی این رابطه داشت نزدیک به آن «رابطه خاص» افسانه‌ای می‌شد که ما همواره انتظار داشتیم میان بریتانیا و آمریکا برقرار باشد.

این زوج نه چندان دلپذیر، فراز و فرودهای زیادی در رابطه‌شان داشته‌اند. هرچند، در دو سال اخیر، فرودهای این رابطه بیشتر از فرازهای آن بوده‌است.

در دیدار ترامپ از «چکرز» (اقامتگاه نخست وزیربریتانیا در بیرون از لندن) او کنار ترزا می پشت تریبون ایستاد و لبخند زد، اما او به سرعت به این «رابطه ناگسستنی»شان خیانت کرد. 

ترامپ با چاقوی «برگزیت» از پشت به می خنجر زد، و به خبرنگاران گفت که اگر جای ترزا می بود خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا را به نحو کاملا متفاوتی انجام می‌داد.

البته که نخست‌وزیر ما هم بیکار ننشست. خانم می در جریان تقلاهایش برای ماندن در سمت نخست‌وزیری، توصیه ترامپ درباره برگزیت را بی جواب نگذاشت و به نوعی به خبرنگاران فهماند که اگر می‌خواست مسیر ترامپ را در پیش بگیرد باید از کل اتحادیه اروپا شکایت می‌کرد.

با این‌ حساب، زمانی که خانم می با چشمانی اشکبار از نخست وزیری خداحافظی کرد، این‌که دونالد ترامپ، این ماشین تولید توییت، به این استعفا واکنش نشان دهد، اصلا دور از انتظار نبود.

رئیس جمهور آمریکا پیش از سفر به ژاپن در هیاهوی سوالات خبرنگاران اظهار کرد که برای خانم می «متاسف» است.

او گفت: «برای ترزا متاسفم. خیلی او را دوست دارم. او زن خوبی است، به سختی کار می‌کند و بسیار قوی است. او تصمیم به کاری گرفت که برخی را شگفت‌زده کرد و برخی را هم نکرد. او برای منافع کشورش این کار را کرد». 

ترامپ گفت که دو هفته دیگر با ترزا می دیدار خواهد داشت. اشاره او به سفرش به بریتانیاست که مدت‌هاست همه منتظرش هستند. (البته از ما، منظورم ما، ساکنان ایالات متحده هستیم، چون حداقل چند روزی از دستش خلاص می‌شویم).

ترامپ می‌گوید برای ترزا می متاسف است، و شاید هم که این ابراز  تاسف او از صمیم قلب باشد، اما بی‌‌تردید او از قدرت گرفتن جایگزین احتمالی خانم می خشنود است. 

در حال حاضر، شخصیت پیشتاز در حزب محافظه‌کار بریتانیا، هم شهری نیویورکی ترامپ،  بوریس جانسون است. این نماینده طرفدار برگزیت و مخالف هرگونه توافقی با اتحادیه اروپا، با ۸۰۰ هزار پوند پس‌اندازی که فقط در سال گذشته برای کارزار انتخاباتی‌اش جمع‌آوری کرده است، در حال حاضر از بیشترین شانس برای نخست وزیر شدن برخوردار است.

ترامپ در همان بازدید سال پیش خود از «چکرز»، گفت: «من برای بوریس احترام زیادی قائلم. او طبیعتا مرا دوست دارد و حرف‌های خوب زیادی درباره‌ام می‌زند».

وی همچنین گفت که بوریس «نماینده‌ای عالی» برای بریتانیاست و «نخست وزیری عالی خواهد شد».

وقتی جانسون از کابینه می استعفا کرد، ترامپ تا آنجا پیش رفت که او را «دوست» خود خواند و علاقه‌اش به او را دوباره ابراز کرد. البته این نباید جای تعجب داشته باشد. این دو نقاط اشتراک زیادی دارند. هر دوی آن‌ها بدون این‌که برنامه مشخصی داشته باشند، وانمود می‌کنند که می‌دانند مسئله برگزیت را چطور باید حل کرد. هردویشان سخنان نژادپرستانه‌ای درباره مسلمانان بیان می‌کنند، و اظهاراتشان در تمسخر آفریقا آنقدر زیاد است که با آن‌ها می‌توان یک کتاب نوشت.

البته ترامپ دلایل بیشتری برای خوشحالی دارد، چرا که نایجل فراژ هم با حزب تازه تاسیسش، «برگزیت‌»، در حال پیش‌تازی است. شکست ترزا می در اجرای برگزیت به سود آن‌ها شده‌ است. بنابراین ترامپ هم فکران زیادی در عرصه دارد که می‌تواند رویشان حساب کند.

نایجل فراژ، این سیاست‌مدار «میلک‌ شیک پوش» طرفدار برگزیت که اخیرا در جریان کارزارش از سوی مخالفانش هدف پرتاب «میلک‌ شیک» قرار گرفت، اولین سیاست‌مدار بریتانیایی بود که نوامبر ۲۰۱۶ با رئیس جمهوری منتخب آمریکا دیدار و تایید ترامپ برای گرفتن مقام سفارت بریتانیا در آمریکا را دریافت کرد.

با خروج ترزا می از بازی، به نظر می‌رسد که حال در محاصره سه هیولای «میلک شیک پوش» هستیم. سه شخصیتی که سودای دریافت نشان دست راستی‌ترین و خود‌خواه‌ترین را دارند و هر سه‌شان مصمم هستند تا ما را به درون باتلاق انزواطلبی و نگاه ضد مهاجرشان بکشند. چگونه می‌توان بدون حضور چپ‌ها، حتی از نوع میانه‌رویشان، این اشخاص را به چالش کشید و این باتلاق را خشکاند؟