در مجمع انتخاباتی اتحادیه تکواندو آسیا که ۲ مرداد ۱۴۰۴ در کوچینگ مالزی برگزار شد، جمهوری اسلامی ایران یکی از مهم‌ترین کرسی‌هایش در این نهاد را از دست داد.

کرسی نایب‌رئیسی این اتحادیه طی ۱۷ سال اخیر و از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۲۵ در اختیار محمد پولادگر رئيس سابق فدراسیون تکواندوی ایران بود، اما این بار نه‌تنها حفظ نشد، که با تصمیم‌های پرابهام دو چهره اصلی تکواندوی ایران در دهه‌های اخیر، بدون حضور نماینده‌ای از ایران به رقبای آسیایی رسید.

در ابتدا محمد پولادگر، که ارتباط نزدیکی هم با اعضای دفتر علی خامنه‌ای دارد، و هادی ساعی، رئیس فعلی فدراسیون تکواندوی ایران و قهرمان سابق المپیک، همزمان از طرف ایران نامزد کرسی نایب‌رئیسی اتحادیه تکواندوی آسیا شدند، اما ناگهان در آستانه رای‌گیری هردو انصراف دادند.

پولادگر که پیش از این به خاطر از دست دادن صندلی ریاست فدراسیون تکواندو با ساعی درگیر شده بود، تنها یک روز قبل از انتخابات با انتشار بیانیه‌ای مدعی شد که به دلیل «حفظ شان و اعتبار ملی» و جلوگیری از ارسال پیام متناقض به جامعه جهانی، کنار می‌رود. او این تصمیم را نتیجه «تامل بسیار» دانسته و گفته بود که اولویت او «وحدت و اقتدار ملی» است. با این حال هادی ساعی نیز دقایقی پیش از آغاز مجمع آسیایی خبر انصرافش را اعلام کرد.

او دلیل این اقدام را دریافت وعده عضویت در هیئت اجرایی از سوی رئیس اتحادیه تکواندوی آسیا عنوان کرد و گفت که این موضوع را از پیش با پولادگر در میان گذاشته، اما از تغییر نظر او بی‌اطلاع مانده است. حالا نتیجه این اتفاق، که به نظر می‌رسد حاصل درگیری‌های سیاسی در ورزش ایران است، غیبت کامل ایران در میان نایب‌رئیسان اتحادیه تکواندوی آسیاست و تنها دستاورد ساعی هم عضویت در هیئت اجرایی این نهاد است که به باور بسیاری با اعتبار و میزان نفوذ کرسی نایب‌رئیسی قابل قیاس نیست.

کرسی‌های نایب‌رئیسی اتحادیه تکواندوی آسیا در نهایت به جانگ هیون کیم از کره جنوبی و شداد تالی از عربستان سعودی رسید. این انتخاب‌ها در حالی صورت گرفت که ایران با دو نامزد وارد رقابت شد و همین موضوع از ابتدا مانع این شد که رای‌دهندگان به سود ایران هم‌نظر شوند. حتی تلاش‌های پشت‌پرده نیز نتوانست وضعیت را تغییر دهد. این درحالی است که تیر دیگر هادی ساعی در این انتخابات نیز به سنگ خورد، زیرا مهرو ساعی، خواهر او و سرمربی فعلی تیم زنان تکواندوی ایران، نتوانست رای لازم را برای ورود به هیئت‌رئیسه کسب کند.

اکنون نبود اجماع و هماهنگی کامل پیش از انتخابات، انصراف‌های دیرهنگام که فرصت انتخاب جایگزین را از بین برد، سردرگمی در راهبردهای انتخاباتی و تصمیم‌گیری‌های دقیقه نودی، و از همه مهم‌تر «توافق‌های پشت‌پرده ساعی و پولادگر با رقبای آسیایی و احتمال ردوبدل شدن مبالغی پول» دلیل این شکست بزرگ توصیف می‌شود.

ابعاد سیاسی این ماجرا نیز قابل ‌تامل است. بهمن سال گذشته، حسین معروفی، سردار سپاه و معاون هماهنگ‌کننده سازمان بسیج مستضعفین، به‌صراحت از هادی ساعی و علیرضا دبیر حمایت کرد. طی یک دهه اخیر و به‌ویژه پس از اعتراضات ۱۳۹۸ به بعد، مقام‌های امنیتی و نظامی جمهوری اسلامی کوشیده‌اند چهره‌های نزدیک به حکومت را بر صندلی مدیریت فدراسیون‌ها بنشانند. نتیجه این رویکرد صعود افرادی چون مهدی تاج، علیرضا دبیر، هادی ساعی، احسان حدادی، میلاد تقوی، جواد داوری، عبدالمهدی نصیرزاده و علیرضا پاکدل به راس فدراسیون‌های مهم بوده است.

این سیاست با هدف مهار اعتراضات و کنترل فضای ورزش کشور اجرا شد، اما در عمل انتقادهای بسیاری را برانگیخت. از پاییز ۱۴۰۱ و همزمان با خیزش سراسری مردم ایران، ورزشکاران و مدیرانی مانند علی دایی، رسول خادم، محمد دادکان، کریم باقری و وریا غفوری آشکارا دربرابر این چهره‌های حکومتی ایستاده‌اند و در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی پرده از پشت پرده این نفوذ برمی‌دارند.

معاون هماهنگ‌کننده سازمان بسیج مستضعفین در همان سخنرانی تاکید کرده بود: «باید از افرادی مثل هادی ساعی و علیرضا دبیر که محکم پای حقیقت ایستادند تجلیل کرد.» او همچنین درباره چهره‌های منتقد ورزشی گفته بود: «باید مراقب اینها بود چون دشمن آنها را هل می‌دهد.»

هادی ساعی و علیرضا دبیر هر دو عضو شورای شهر تهران بوده‌اند و نامشان با پرونده‌های متعدد مالی، اتهام سوءاستفاده از امکانات دولتی و حتی درگیری‌های فیزیکی گره خورده است.